«Στο όνομα του Αλλάχ, του ελεήμονα, του μεγαλοδύναμου…». Με τις πρώτες αραβικές λέξεις οι γιαγιάδες δίπλα μου βουρκώνουν. Κι όσο κυλά η προσευχή τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι.

Μπροστά στο μνημείο της Μικρασιάτισσας Μάνας στην Επάνω Σκάλα στο παλιό λιμάνι της Μυτιλήνης.

Από κοινού δέηση χριστιανών και μουσουλμάνων για τους ανθρώπους που χάθηκαν στη θάλασσα.

Αλλά και για τους 67 άταφους νεκρούς που περιμένουν σε κοντέινερ – ψυγείο.

Όσο έψελναν οι δικοί μας δεσποτάδες και παπάδες ο κόσμος παρακολουθούσε σιωπηλός.

Όταν ξεκίνησε η μουσουλμανική προσευχή, οι ντόπιοι έκλαψαν τους άγνωστους και αλλόθρησκους σαν να ήταν δικοί τους άνθρωποι. Κι ας στράφηκαν προς τη Μέκκα, λοξά στο μνημείο..

Είναι εδώ ο δήμαρχος, εκπρόσωποι κομμάτων και ΜΚΟ. Μα και λίγες γιαγιάδες, η ψυχή της Μυτιλήνης, που πονά και κλαίει, γιατί και αυτοί που έρχονται από «απέναντι» είναι δικοί μας.

Άνθρωποι αδικημένοι, άνθρωποι διωγμένοι. Μαθαίνω ότι σήμερα έφτασαν ακόμη 40 βάρκες.

Τρεις χιλιάδες ψυχές στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, οικογένειες από τη Συρία. Γεμίζει πάλι και ο καταυλισμός στη Μόρια, με Ιρακινούς, Αφγανούς κ.ά., γεμίζει πάλι κόσμο η προκυμαία.

Και φτάνει διαρκώς κόσμος από τον Μόλυβο, την Εφταλού, τη Σκάλα Συκαμιάς… Δημιουργούνται συνθήκες ασφυξίας στο λιμάνι της Μυτιλήνης, αυτή τη φορά ελέω απεργίας της ΠΝΟ.

Πώς είναι δυνατόν να μην γίνεται εξαίρεση γιατί θα πρέπει να στοιβαχτούν χιλιάδες άνθρωποι; 

Από την άλλη, λέω, μήπως έτσι συγκινηθεί ο χερ Σουλτς, που θα επισκεφθεί το νησί με τον Τσίπρα;

Ο μικρός που με πλησιάζει στην προκυμαία ρωτάει πού είναι το «μπόρντερ πολίς». Πίσω του ένας ανδρας, μια γυναίκα, ακόμη τέσσερα παιδιά και μια γιαγιά. Κουβαλάνε όλοι σακ βουαγιάζ.

Είναι από τη Γούτα, προάστιο της Δαμασκού (σχεδόν ισοπεδωμένο πλέον). Με λίγες αγγλικές λέξεις και πολλά νοήματα μου δίνει να καταλάβω ότι πρώτα κατέφυγαν στον Λίβανο.

Από τη Βηρυτό πήγαν στην Τουρκία, από εκεί πέρασαν με βάρκα στη Λέσβο. Και τώρα, μετά τη βία των Τούρκων διακινητών, αφού έπαιξαν κορόνα-γράμματα τη ζωή τους στη θάλασσα, ζουν το θέατρο του παραλόγου στην Ευρώπη…

Πρέπει να πανε πρώτα στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ για να καταγραφούν. 

Επειδή όμως δεν έχουν ακόμη καταγραφεί, πρέπει να πάνε εκεί με τα πόδια, γιατί όποιος τους μεταφέρει εκεί χωρίς να έχουν χαρτιά, είναι ύποπτος διακινητής.

Τι δεν καταλαβαίνουν και γιατί;

Αν είχα δικό μου αυτοκίνητο θα μπορούσα να τους μεταφέρω εγώ, τουλάχιστον τη γιαγιά και τα παιδιά, εφόσον όμως το δήλωνα πρώτα στην αστυνομία.

Αχ, Αλλάχ μεγαλοδύναμε και φιλεύσπλαχνε… Η οικογένεια ή ό,τι άλλο είναι κατά δήλωσή τους, δεν έχει άλλη επιλογή. Η γραφειοκρατία επιβάλλει να περπατήσουν άλλα 6-8 χιλιόμετρα. Ευτυχώς ο καιρός είναι ακόμη καλός….

Τους είδα την επαύριο στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, δίπλα σε αντίσκηνα και τολ που μάλλον δεν θα αντέξουν στην επόμενη κακοκαιρία.

Περιμένουν τώρα για μια θέση στο πλοίο για Πειραιά (αυτοί ξέρουν μόνο την Αθήνα, κι άντε να εξηγείς…)

Εκεί θα γίνουν μερικές ακόμη σταγόνες στο ανθρώπινο ποτάμι για τη Γερμανία. Αν δεν «κολλήσουν» σε κάποιο φράχτη, καλώς να τους δεχθείτε φράου Μέρκελ.

Τα δάκρυα των γιαγιάδων της Μυτιλήνης δεν φτάνουν για να ξεπλύνουν την ντροπή της Ευρώπης.

ΥΓ. Ανάμεσα στους ξένους των ανθρωπιστικών οργανώσεων είναι κάμποσοι Βρετανοί υπήκοοι, μουσουλμάνοι, που κανουν εμφανή την παρουσία τους με διάφορους τρόπους. Προς το παρόν οι πρόσφυγες μάλλον τους αντιμετωπίζουν με αδιαφορία, δεν ξεχνούν τη μεταχείριση που τους επεφύλαξαν οι μουσουλμάνοι αδελφοί στην Τουρκία κι ευγνωμονούν τους αλλόθρησκους Μυτιληνιούς.

Γράμμα από τη Μυτιλήνη (2)

Σ.Α.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών