Οι σχέσεις είναι δεσμοί, βάσεις, αναχωρήσεις και επαναπατρισμοί. Τα σημεία τομής είναι αυτά που καθορίζουν την συνέχεια, την εξέλιξη της ζωής μας και της ιστορίας. Σύνδεσμοι, σε άλλους τόπους και χρόνους, μέσα στην ταχύτητα της ζωής. Η έμφυτη ανάγκη για σταθερά εκφράζεται μέσω της σχέσης μας με τους γονείς μας, είτε με την αποδοχή, είτε με την απόρριψή τους, σε κάθε περίπτωση όμως σαν αναφορά σε αυτούς. Σχέσεις-ταχύτητα-αναφορά.

Η αριστερά, ή μάλλον οι αριστερές οικογένειες, έχουν ως αναφορά τον μαρξισμό, ή γενικότερα την ίδια την έννοια της αριστεράς. Ας υποθέσουμε ότι μία αριστερή οργάνωση είναι μία οικογένεια. Ο πατέρας μας είναι ο Μαρξ, η μητέρα μας η αριστερά και εμείς είμαστε τα αδέλφια που δουλεύουμε για την επιβίωση της οικογένειας. Δουλεύουμε για την επικράτηση στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, ενώ παράλληλα παλεύουμε με την ίδια μας την ζωή. Κάποιες φορές τα σπάμε με τα αδέλφια μας για την κληρονομιά, ( ιδεολογική) και χωριζόμαστε σε μικρότερους θύλακες. Σε αυτούς που τιμούν τον πατέρα και την μητέρα τους και σε αυτούς που όχι. Όλοι έχουμε δίκιο, γιατί οι αρχές μας είναι σωστές, τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου!

Είμαστε έξω από το σύστημα, μας πολεμάει και μας χτυπάει λυσσαλέα, αλλά εμείς έχουμε τον λόγο μας, την μόνη μας δύναμη και έχουμε δίκιο. Είμαστε εγωιστές, ηθικοί βέβαια, είμαστε ηθικολόγοι, δεν το παραδεχόμαστε, αλλά και γιατί όχι, αφού στη τελική είμαστε ηθικοί και δεν ακούμε ποτέ τον λόγο του άλλου, του αντιπάλου.
Πώς γίνεται να μιλάμε για το γενικότερο καλό, όσο οι αναφορές μας είναι εγωκεντρικές; Πώς θα αλλάξουμε την κοινωνία, όσο δεν την ακούμε; Είναι σαν να τρέχει η ζωή και εμείς να μένουμε στο σπίτι των γονιών μας, οι οποίοι έχουν πεθάνει.

Ο Ορέστης βρέθηκε σε μία ζόρικη κατάσταση. Δολοφόνησε την μητέρα του (και τον εραστή της) για λόγους ηθικής, τον κυνήγησαν οι ερρηνίες, βασανίστηκε αλλά λυτρώθηκε. Η ιστορία δεν ξέρω εαν έχει καλό ή κακό τέλος. Αυτό που ξέρω

όμως είναι ότι προωθήθηκε η ίδια η ιστορία ως έννοια, μπήκε σε δυναμική τροχιά και έδωσε πολλές δυνατές αναγνώσεις της πραγματικότητας.

Έτσι και η αριστερά όπως τη ξέραμε, ή όπως την φανταζόμασταν, σαν ένα μυθολογικό σύστημα αρχών, συνδέσεων και λύσεων, έχει εξαφανιστεί. Έχει εξαφανιστεί, δεν έχει πεθάνει, γιατί τώρα δεν μπορούμε να βρούμε καν το πτώμα της. Στην εξαφάνιση, έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας και βλέπουμε μελαγχολικά τις οικογενειακές φωτογραφίες.

Επιτέλους, πρέπει να βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό και τους θύλακες σταθερότητας και να προχωρήσουμε. Να δούμε τί κάνουμε τώρα, ποιά είναι η σύγχρονη συνθήκη, να κατανοήσουμε την ταχύτητα και την φύση της εποχής μας και των ανθρώπων, να κινήσουμε και πάλι την ιστορία. Η σταθερά μας δεν μπορεί να είναι οι φωτογραφίες των γονιών μας, αλλά αυτά που μας άφησαν: η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και πρωτίστως, η αγάπη μας για την κοινωνία.