Προφανέστατα και δεν είναι τυχαία η έλευση του Πιερ Μοσκοβισί στην Αθήνα τις μέρες που θα περνάει από τη Βουλή το νέο πακέτο σκληρών μνημονιακών μέτρων, τα οποία έχουν όμως τεθεί ως προαπαιτούμενο, προκειμένου να αποδεσμευτεί η δόση των 2 δις ευρώ.

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομικών (στενός συνεργάτης του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Ολάντ) γνωρίζει καλά ότι πρόκειται  για το πρώτο crash test για τη νέα ελληνική κυβέρνηση,  και μάλιστα σε μια διαδικασία, που πιθανότατα οδηγεί σε αδιέξοδο. Αυτό βέβαια δεν περιμένει κανείς να το ομολογήσει ο κύριος Μοσκοβισί, ο οποίος πιθανότατα θα μιλήσει για την ανάγκη πιστής εφαρμογής των συμφωνηθέντων, κάτι που αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Δεδομένο είναι πως θα κάνει αναφορά στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αλλά για μια ακόμη φορά πολύ αόριστα, καθώς οι δανειστές της χώρας δεν τα έχουν βρει πάνω στο ζήτημα (και κατά τα φαινόμενα δύσκολα θα τα βρούνε). Ο κύριος Μοσκοβισί όμως κάπως θα πρέπει να δικαιολογήσει το ρόλο του «καλού μπάτσου» ερχόμενος στην Αθήνα.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την ίδια στιγμή δείχνει να κινείται σε αχαρτογράφητα ύδατα, τρεις μόλις εβδομάδες μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Το νέο πακέτο μέτρων που εισάγεται αυτές τις μέρες στη Βουλή είναι πολύ σκληρότερο του αναμενόμενου, περιέχει διατάξεις που στερούνται στοιχειώδους λογικής (όπως για παράδειγμα η σε βαθμό εξαφανίσεως μείωση των αναπηρικών συντάξεων), ενώ σε μεγάλο βαθμό πλήττουν τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Γιατί, όσο και να θέλουν να κρύβονται πίσω απ’ το δάκτυλό τους διάφορα κυβερνητικά στελέχη, μέτρα όπως η μείωση του ακατάσχετου ορίου μισθών και συντάξεων για ανεξόφλητες οφειλές στο Δημόσιο στα 1.000 ευρώ δεν μπορεί παρά να στοχεύουν τους μη έχοντες. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς την αύξηση του κόστους ζωής μέσω του ΦΠΑ, την άμεση κι έμμεση μείωση μισθών και συντάξεων αλλά και την υπέρμετρη φορολόγηση, δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να αντιληφθεί ποιοι θα είναι οι πρώτοι που θα χάσουν σύντομα την υπομονή τους.

Ο μεγαλύτερος εφιάλτης πάντως για την κυβέρνηση έχει να κάνει με το γεγονός είναι τα πιο δύσκολα δείχνουν να βρίσκονται ακόμη μπροστά της, έχοντας πάντα φυσικά ως νομιμοποιητική βάση τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Η αμηχανία είναι, άλλωστε έκδηλη, όσον αφορά στη διαχείριση των κόκκινων δανείων, με το ενδεχόμενο να εμπλακούν ξένα funds στη διαχείρισή τους (κι ό,τι συνεπάγεται αυτό) να αποτελεί ακόμη «αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς», όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Σταθάκης. Επιπλέον, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως σύντομα οι «θεσμοί» θα ζητήσουν να ανοίξει κι ο φάκελος του Ασφαλιστικού. Κι οι εκτιμήσεις αναφέρουν πως η ανακίνηση του ζητήματος μάλλον δε θα κινείται σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Από την άλλη, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν δίκιο σε ένα ζήτημα: η Ευρώπη αλλάζει. Μόνο που η εν λόγω αλλαγή κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση σε σχέση με αυτή που κινείται το μεγαλύτερο κυβερνών κόμμα. Στο Βέλγιο πριν από λίγες μέρες δεκάδες χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν κατά της πολιτικής λιτότητας, που ακολουθεί η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του  πρωθυπουργού, Σαρλ Μισέλ, την ώρα που στη Βρετανία ο Τζέρεμι Κόρμπιν επιχειρεί την «αριστερή στροφή» των Εργατικών. Στην Πορτογαλία «ψήνεται» ένας προοδευτικός συνασπισμός με τη συμμετοχή  των Σοσιαλιστών, του Μπλόκου της Αριστεράς και του Πορτογαλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, υπό μία όμως βασικότατη προϋπόθεση(εκτός όλων των υπολοίπων): το οριστικό τέλος των πολιτικών λιτότητας.

Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα η κυβέρνηση Τσίπρα φέρνει μέσα σε λίγους μήνες τέταρτο πακέτο σκληρών μέτρων, το οποίο έρχεται να διευρύνει τις κοινωνικές αδικίες, που προέρχονται από τέτοιου είδους πολιτικές. Και σα να μην έφτανε αυτό, βλέπουμε τον Επίτροπο Μοσκοβισί να καταφθάνει, προκειμένου να εποπτεύσει ένα ακόμη πλιάτσικο με «ευρωπαϊκή σφραγίδα» εις βάρος του ελληνικού λαού, αποδεικνύοντας ότι στη χώρα μας η όποια αλλαγή, σε πολιτικό επίπεδο τουλάχιστον, μόνο σε θετική κατεύθυνση δεν είναι.