Την Κυριακή καλείται ο ελληνικός λαός να αποφανθεί για το πώς θα συνεχίσει τη ζωή του. Η απάντηση του, θα είναι σύντομη, περιεκτική από αυτές που μένουν στην ιστορία και προκαλούν την κορύφωση του δράματος στις ταινίες. Ναι ή όχι. Όχι ή ναι, αν θέλετε να είμαστε στο κλίμα του δημοψηφίσματος.

Εδώ και 5 χρόνια, στο λαό αυτό ουδέποτε έχει ζητηθεί να εκφράσει τη βούλησή του για θέματα τα όποια, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων αλλά ήταν γνωστό εκ των προτέρων, άλλαξαν δραματικά τη ζωή του. Με τη χρήση της λέξης “δραματικά” να είναι κυριολεκτική.

Ζήσαμε λοιπόν για 5 χρόνια ένα δράμα, ένα δράμα το οποίο οδήγησε την πλειοψηφία του λαού μας στις 25 Ιανουαρίου να ποντάρει στην ελπίδα που του πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ, στην ελπίδα που θα οδηγούσε στη λύση του δράματος. Τον ενθουσιασμό και το αίσθημα ελευθερίας που ήταν διάχυτο τον πρώτο καιρό της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαδέχτηκε σύντομα ένα αίσθημα αγωνίας και καχυποψίας.”Αν μας προδώσουν κι αυτοί, τότε τι?” το ερώτημα που βασάνιζε πολλούς.

Τεράστιο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την αλλαγή κλίματος, φέρει η ίδια η κυβέρνηση, η οποία δεν πέρασε στην άμεση εφαρμογή του περίφημου προγράμματος της Θεσσαλονίκης, αλλά αντ’ αυτού περνούσε νομοσχέδια που ναι μεν κάποια ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά κάποια άλλα ερχόταν σε σύγκρουση με μια κυβέρνηση της Αριστεράς (βλέπε ιδιωτικοποιήσεις) ή εφαρμοζόταν λανθασμένα (βλέπε επαναλειτουργία της ΕΡΤ και επαναφορά Ταγματάρχη).

Κατά την άποψή μου, αυτές οι κινήσεις, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη πλέον προπαγάνδα των ΜΜΕ της διαφθοράς αλλά και ωμές παρεμβάσεις στην πολιτική της χώρας από τους δήθεν εταίρους μας οι οποίες δεν έτυχαν της πρέπουσας, σκληρής απάντησης που θα έπρεπε από την ελληνική κυβέρνηση οδήγησαν στην απώλεια μεγάλου μέρους της εμπιστοσύνης που έδειξε ο λαός στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στη συνέντευξη του στην ΕΡΤ παραδέχτηκε πως η συμφωνία που πρότεινε η κυβέρνηση στους θεσμούς και απορρίφθηκε είχε υφεσιακά μέτρα.

Ωστόσο δεν μας ανέφερε εάν αυτή την υφεσιακή, ελληνική συμφωνία είχε την πρόθεση να τη φέρει στην κρίση του λαού. Έτσι λοιπόν, την Κυριακή πρέπει να αποφασίσουμε για το εάν δεχόμαστε ή όχι την αποτρόπαιη πρόταση των θεσμών. Η απάντηση για μένα δεν μπορεί παρά να είναι ένα μεγάλο, βροντερό “ΟΧΙ”. Δεν γίνεται ο ίδιος ο λαός να ξεχάσει μέσα σε μια εβδομάδα, υπό το καθεστώς οικονομικής ασφυξίας που επικρατεί την ταπείνωση, τον εξευτελισμό και την κατάλυση της δημοκρατίας που υπέστη τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν γίνεται να υπογράψει ο ίδιος ο λαός την καταδίκη του. Έτσι λοιπόν, η απάντηση οφείλει να είναι “ΟΧΙ”. Ένα όχι όμως που σε καμία των περιπτώσεων δεν δίνει τη δικαιοδοσία στην ελληνική κυβέρνηση να προδώσει το λαό που την εξέλεξε και να λησμονήσει το πρόγραμμα με το οποίο εκλέχθηκε. Έτσι λοιπόν, δεν θα επιθυμούσαν να ακούσω ξανά τον κύριο Τσίπρα να μιλάει για υφεσιακά μέτρα τα οποία πρότεινε ο ίδιος, δεν έχει αυτή τη δικαιοδοσία. Θα ήθελα, την επόμενη φορά όταν τεθεί το δίλημμα στον κύριο Τσίπρα από τους εταίρους μας, τους οποίους καθόλου δεν αφορά και δεν αγγίζει η Ευρώπη των αλληλέγγυων λαών παρά μόνο το κέρδος των τραπεζών τους, υφεσιακά μέτρα ή τίποτα, όταν του πουν ξανά αναίσχυντα πως το παιχνίδι έχει τελειώσει να τους απαντήσει με τη μεγαλειώδη φράση του Breton: “Ανεξάρτητα από το ποια ερώτηση τίθεται, η απάντηση είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.