Η ταύτιση λόγων και απόψεων της «κυβερνώσας αντιπολίτευσης», αυτής που θεσμικά βρέθηκε εκεί που είναι αλλά πρακτικά ακόμα κυβερνά ελέγχοντας σημαντικά κέντρα εξουσίας (ΜΜΕ, χρήμα, κρατικούς μηχανισμούς) αφενός ενισχύει τη ηγεμονική θέση του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό στερέωμα και αφετέρου αποδυναμώνει τον διακριτό μεταξύ τους ρόλο που θα μπορούσαν να έχουν τα κόμματα αυτά στην κοινωνία.                                                                       

Βέβαια η πολιτική και κοινωνική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ ακυρώνει απο μόνη της τον όποιο φιλόδοξο ρόλο θα ήθελαν να έχουν τα στελέχη του άλλοτε πανίσχυρου κόμματος. Το πλήγμα του 12% των εκλογών του Ιουνίου 2012  έγινε ακόμα χειρότερο με το 8% των ευρωεκλογών Ιουνίου 2014 και ολοκληρώθηκε με τη συντριβή του 4,5% στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Ακόμα και για λόγους τεχνικούς το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να αλλάξει ή να επαπαπροσδιορίσει τη γραμμή του τρίπτυχου «ευρώ με κάθε θυσία – μετέχω οπωσδήποτε στην κυνβέρνηση –  ζήτω το μέτωπο των φιλεοευρωπαϊκών δυνάμεων» αφού έβλεπε τη συντριβή να έρχεται. Το επιχείρημα «γίναμε θυσία για τη χώρα»  δεν λειτουργεί και μπορέι αν απαντηθεί σκωπτικά με το «η χώρα το ξέρει;» και πολιτικά με το ποσοστό που οδήγησε στη διάλυση του κεντρώου χώρου.

Το γεγονός μάλιστα ότι το επιχείρημα εξακολουθεί να εκφράζεται απο τον εριστικό, επιθετικό, είρωνα εισέτι αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Β. Βενιζέλο καθιστά το ΠΑΣΟΚ ακόμα πιό  αντιπαθές : Ο λόγος εκφέρεται προς τον κόσμο σαν να τιμωρείται ο κόσμος/ακροατής/θεατής-ψηφοφόρους κατηγορούμενος για ηλιθιότητα που δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την πολιτική καταστροφής της χώρας μέσω μνημονίων για να μην καταστραφεί φεύγοντας απο το ευρώ! Το στυλ και η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία προκαλούν οργή στους ψηφοφόρους που έχασαν  άλλοι τις δουλειές τους,  άλλοι πάνω απο το μισό τους εισοδήματός τους και όλοι ( η μεγάλη πλειοψηφία πάντως) έχασαν το χαμόγελο και την ελπίδα. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Δεν συγχωρείται.

Αντιπολίτευση χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά

Ναι, φοβάται ο κόσμος, το άγνωστο. Την περιπέτεια, τη δραχμή, την έξοδο απο το ευρώ, φοβάται πράγματα που δεν ξέρει. Τον έχουν προπονήσειο στο φόβο οι καθεστωτικές δυνάμεις. Η λογική του «πρόσεξε μη χάσεις κι αυτά που έχεις» λειτουργεί παντού (όχι μόνο στην Ελλάδα) μέχρι τη μέρα που θα φανεί ότι δεν μένουν και πολλά να χαθούν, ενώ η διαρκής σταδιακή απώλεια οδηγεί στην έλλειψη προοπτικής. Η κακή πολιτική εικόνα του ΠΑΣΟΚ επιτείνεται από τηναπόλυτη ταύτιση του με τη ΝΔ και τη διαρκή συμμετοχή του σε κυβερνητικά σχήματα. Δεν μπορεί να καταθέσει  αυτόνομο λόγο. Η επαναλαμβανόμενη απο όλη την …«ευρωπαϊκή αντιπολίτευση» φράση-επιχείρημα «συμφωνία εδώ και τώρα» παραπέμπει στην επανάληψη της λογικής εναντίον της οποίας ψήφισε τον Ιανουάριο το εκλογικό σώμα. Παραπέμπει στην επιστροφή και μάλιστα σύντομα, εκείνου που καταδικάστηκε. Η επανάληψη του επιχειρήματος που θέλει να ενεργοποιήσει τον ίδιο φόβο μάλλον  εκνευρίζει τον ψηφοφόρο παρά τον ωθεί σε επιστροφή  στην προηγούμενη κατάσταση.

Το όλο σκηνικό ίσως βλάπτει περισσότερο το «Ποτάμι» απο τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η πρόσδεση του στην ορολογία υποταγής που εκφράζεται με το «συμφωνία εδώ και τώρα» που σημαίνει με οποιουσδήπτε όρους αρκεί να μείνουμε στο ευρώ κι ας χρωστάνε τα δισέγγονά μας ακόμα και τη χώρα ολόκληρη ως οικόπεδο, το ταυτίζει με τις χειρότερες εκδοχές της νεοφιλελεύθερης σήμερα Ευρώπης. Τόσο που ακόμα και ο λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη π.χ. ή του Κωστή  Χατζηδάκη  μοιάζει …αιρετικός προς την τρόϊκα (ή «θεσμούς») μπροστά στην ευρωλαγνική επιχειρηματολογία στελεχών του Ποταμιού τα οποία είτε αφήνει ο Σταύρος Θεοδωράκης να λένε ότι και όπως θέλουν (κι όπου βγει – γιατί άλλωστε, έχουν τίποτα να χάσουν ως κόμμα;) είτε τον αγνοούν. Ακούς τα στελέχη του Ποταμιού στα κανάλια (εκείνη ηκαημένη η ΝΕΡΙΤ που δεν πάνε στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα είναι σε ακόμα δυσκολότερη θέση γιατί έχει στα «τραπέζια» τους πολύ «κακούς» και καθεστωτικούς ποταμίσιους αλλά και άλλους μοχθηρούς στυλ Φλωρίδη να λένε οργιώδη πράγματα χωρίς απάντηση) και νομίζεις ότι πρόκειται για μετάφραση πολιτικών θέσων του Brussels Group ή του επιτελείου Σόϊμπλε. Ορισμένα μάλιστα απο τα στελέχη του «Ποταμιού» πλήρως ταυτισμένα με τη λογική των κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας» ή ανάγκης, αλλά κατά προτίμηση με πλειοψηφία ή έστω συμμετοχή τεχνοκρατών, δοξάζουν τις περιόδους Παπαδήμου αλλά και της πρόσφατης συγκυβέρνησης επειγόμενα να επιστρέψουμε γρήγορα εκεί «για να μην καταστραφούμε». 

Το πρόβλημα γι΄αυτούς και το νέο κόμμα του Σταύρου Θ. είναι ότι ακριβώς αυτή τη λογική εκφράζουν και τα κατ΄επάγγελμα κυβερνητικά κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που είναι έτοιμα έτσι κι αλλιώς να συγκυβερνήσουν με οποιονδήποτε («και με τον περαστικό», που λέει ο λόγος) αρκεί να ξαναείναι στα πράγματα. ΄Ετσι το «Ποτάμι» αυτοκαταργείται απο εναλλακτική λύση παρουσιάζοντας όποτε εμφανίζεται (καθημερινά δηλαδή…) ένα ακόμα σκληρότερο νεοφιλελεύθερο πρόσωπο στο όνομα υποτίθεται «της αγοράς». Σε επίπεδο επιχειρημάτων προσχωρεί, απο απειρία ίσως, στο μπλόκ των ένοχων ή ενοχοποιημένων γαι το σημερινό χάλι πολιτικών δυνάμεων, μιλώντας με την ίδια γλώσσα και χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Καιροφυλακτούν

Οι δύο τελευταίοι περιμένουν με πάθος την επικράτηση των χειρότερων (δυνάμεων, καταστάσεων, συνθηκών) προκειμένου να δείξουν ότι είχαν δίκιο και ότι μόνο με αυτούς γίνεται δουλειά. Επαναφέρουν το θλιβερό επιχείρημα ότι είμασταν κοντά στο τέλος του μνημονίου («βγαίναμε…») αλλά ο λαός που δεν κατάλαβε και δεν άντεχε άλλο τους απομάκρυνε απο την εξουσία κ.λ.π. Η «φωτογραφία» της εποχής είναι ότι παρά το μπλοκ εξουσίας που έχει βρει απέναντί της απο το διευθυντήριο των Βρυξελλών η κυβέρνηση διατηρεί εσωτερικά το πλεονέκτημα της πραγματικής διαπραγμάτευσης και της ηθικής πολιτικής υπεροχής. Ακόμα κι αν φτάσουμε στο πλήρες αδιέξοδο αφού είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη ευρωπαϊκή διοίκηση δεν πρόκειται να επιτρέψει σε κυβέρνηση της αριστεράς να τα καταφέρει (έρχονται εκλογές άλλωστε σε Ισπανία και Πορτογαλία) η σημερινή κυβέρνηση θα μπορεί να πει την αλήθεια στον κόσμο και να τον αφήσει να αποφασίσει.                   

Όχι να συμφωνεί καθ΄έξιν  και να δανείζεται διαρκώς υπονομεύοντας παρόν και μέλλον της χώρας μόνο και μόνο για να υποδύεται το …ισότιμο μέλος της ευρωζώνης.