Λίγες αλλά καλές είναι οι ταινίες που μας επιφυλάσσει η νέα κινηματογραφική εβδομάδα. Ξεχωρίζει η νέα δημιουργία του Ολιβιέ Ασαγιάς, «Τα Σύννεφα του Σιλς Μαρία», με πρωταγωνίστριες τη Ζιλιέτ Μπινός και την Κρίστεν Στιούαρτ. Τριάντα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της σχετικής τριλογίας, ο Τζορτζ Μίλερ, επιστρέφει παρέα με τον Τομ Χάρντι, τη Σαρλίζ Θερόν και το εντυπωσιακό «Mad max: Ο Δρόμος της Οργής». Την τριάδα συμπληρώνει το φιλμ του Αμπέλ Φεράρα, «Παζολίνι», με τον Γουίλεμ Νταφόε. Παράλληλα, εχθές σήκωσε αυλαία το 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, με έντονη και φέτος την ελληνική παρουσία. Ενώ από σήμερα οι λάτρεις της Έβδομης Τέχνης, δίνουν ραντεβού στο Ταινιόραμα.

«Τα Σύννεφα του Σιλς Μαρία» (Clouds of Sils Maria – 2014) του Ολιβιέ Ασαγιάς (Ελβετία, Γερμανία, Γαλλία, Η.Π.Α., Βέλγιο)

Στο αποκορύφωμα της διεθνούς της καριέρας, η διάσημη ηθοποιός Μαρία Έντερς (Ζιλιέτ Μπινός) δέχεται μια πρόταση για να παίξει σε μία αναβίωση του θεατρικού έργου που την έκανε διάσημη πριν από είκοσι χρόνια. Τότε όμως ερμήνευε τον ρόλο της Σίγκριντ, μιας ελκυστικής νέας κοπέλας που σαγηνεύει και τελικά οδηγεί στην αυτοκτονία το αφεντικό της, την Ελένα. Τώρα, της ζητείται να αναλάβει τον κόντρα ρόλο, δηλαδή εκείνον της μεγαλύτερης σε ηλικία Ελένα. Μαζί με την προσωπική της βοηθό (Κρίστεν Στιούαρτ) αναχωρεί για να ξεκινήσει πρόβες στο Σιλς Μαρία, μια απομονωμένη περιοχή των Άλπεων. Μια νεαρή στάρλετ του Χόλιγουντ με έφεση στα σκάνδαλα (Κλόε Γκρέις Μόριτς) πρόκειται να υποδυθεί το ρόλο της Σίγκριντ και η Μαρία βρίσκει τον εαυτό της στην άλλη πλευρά του καθρέφτη, πρόσωπο με πρόσωπο με μια διφορούμενα γοητευτική γυναίκα που αποτελεί, στην ουσία, μια ανησυχητική αντανάκλαση του ίδιου της του εαυτού.

Τρία χρόνια μετά το αξιόλογο φιλμ του «Μετά τον Μάη» (Après Mai / Something in the Air), ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Ασαγιά, επιστρέφει ίσως με την πιο ώριμη και σύνθετη δουλειά της καριέρας του, με όμορφο μουσικό σκορ και τέλεια φωτογραφία. Αν και φαινομενικά πραγματεύεται μία απλή ιστορία, ο Γάλλος δημιουργός εκμεταλλεύεται στο έπακρο το υπέροχο καστ του, όπου ξεχωρίζει η πάντα υπέροχη Ζιλιέτ Μπινός, αλλά και η Κρίστεν Στιούαρτ, σε μία ερμηνεία – έκπληξη η οποία της χάρισε το Σεζάρ Γυναικείας Ερμηνείας, γράφοντας ιστορία, όντας η πρώτη Αμερικανίδα ηθοποιός που αποσπά τη συγκεκριμένη βράβευση.

«Mad max: Ο Δρόμος της Οργής» (Mad max: Fury Road – σε 2D και 3D – 2015) του Τζορτζ Μίλερ (Αυστραλία)

Στοιχειωμένος από το ταραχώδες παρελθόν του, ο Mad Max (Τομ Χάρντι) πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να καταφέρεις να επιβιώσεις, είναι να περιπλανιέσαι μόνος σου. Παρόλα αυτά, θα ακολουθήσει μια ομάδα που προσπαθεί να δραπετεύσει στην Άγονη Γη, σ’ ένα Πολεμικό Καραβάνι και την οποία καθοδηγεί η αρχηγός τους, Furiosa (Σαρλίζ Θερόν). Δραπετεύουν από ένα Οχυρό που το διοικεί ο τύραννος Immortan Joe (Χιου Κέις-Μπερν), από τον οποίο και έκλεψαν κάτι αναντικατάστατο. Εξοργισμένος, o πολέμαρχος θα συγκεντρώσει όλη τη συμμορία του και θα κυνηγήσει τους αντάρτες στον Πόλεμο του Δρόμου που θα ακολουθήσει…

Τριάντα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της σχετικής τριλογίας, ο Αυστραλός, με ελληνικές ρίζες, σκηνοθέτης Τζορτζ Μίλερ, πραγματοποιεί επιτυχημένα την μεγάλη επιστροφή με το «Mad max: Ο Δρόμος της Οργής». Ο Τομ Χάρντι παίρνει επάξια την σκυτάλη από τον Μελ Γκίμπσον, η χημεία με την αγνώριστη αλλά πάντα δυναμική Σαρλίζ Θερόν είναι καλή, τα οπτικά εφέ εντυπωσιακά και η φωτογραφία μας ταξιδεύει στο μετά-αποκαλυπτικού genre του θρυλικού franchise, υπό τους ήχους ενός δυνατού μουσικού σκορ. Οι σκηνές δράσεις, εναλλάσσονται με την φαινομενική ηρεμία και το χτίσιμο των χαρακτήρων και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από αντάξιο για τους λάτρεις των ταινιών της επιτυχημένης και ιδιαίτερης αυτής σειράς του Μίλερ.

«Παζολίνι» (Pasolini – 2014) του Αμπέλ Φεράρα (Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία)

Νοέμβριος του 1975. Σε μία διεφθαρμένη Ιταλία, όπου ο φόβος της αλήθειας και του πάθους βασιλεύει, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος ολοκληρώνει το αριστούργημα του SALO, καταγγέλλει και επιτίθεται διαρκώς στους πολιτικούς της χώρας του, γράφοντας οργισμένα άρθρα, τα οποία τελικά βάζουν την ζωή του σε κίνδυνο. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας ημέρας της ζωής του ο Παζολίνι περνά τις ώρες του με την πολυαγαπημένη του μητέρα και αργότερα με τους καλούς του φίλους, πριν τελικά μπει στην Alpha Romeo του για την αναζήτηση νυχτερινών περιπετειών στην Αιώνια Πόλη. Την αυγή βρίσκεται νεκρός σε μια παραλία στην Όστια, στα περίχωρα της Ρώμης…

Τρία χρόνια μετά την ταινία του «4:44 Last Day on Earth» (2011) με τον Γουίλεμ Νταφόε, ο ιδιόρρυθμος δημιουργός Αμπέλ Φεράρα, επέστρεψε το 2014 με δύο φιλμ: «Welcome to New York» με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και «Παζολίνι», με πρωταγωνιστή και πάλι τον Νταφόε. Ο σκηνοθέτης, αναλαμβάνει εξαρχής ένα δύσκολο εγχείρημα, προσπαθώντας να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη, τη ζωή και το έργο ενός κορυφαίου καλλιτέχνη, όχι μόνο του ιταλικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου: του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ο Γουίλεμ Νταφόε – ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, αν και ιδιαίτερα αδικημένος από άποψη συγκομιδής βραβείων – είναι για μία ακόμα φορά εξαιρετικός, δίνοντας νόημα και ψυχή σ’ ένα εγχείρημα που έμοιαζε εξ αρχής καταδικασμένο…