Θυμάμαι πάρα πολύ καλά όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, τα διλήμματα και τα ζητούμενά τους, τις υποσχέσεις και τα συνθήματα, τις ελπίδες και τις προκαταλήψεις.
 

Θυμάμαι πολλές φορές την παραμονή των εκλογών χωρίς αλκοόλ, καθώς μέχρι και πριν καμιά εικοσαετία απαγορευόταν να σερβίρεται το βράδυ εκείνο και τα μπαρ έμεναν κλειστά. Για να μην ανάβει το αλκοόλ τα πάθη. Αυτή ήταν η φιλοσοφία της απαγόρευσης.
 
Θυμάμαι ότι άκουγα για μπλε και πράσινα καφενεία. Σε χωριά και κωμοπόλεις, οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ πήγαιναν στα δικά τους και της ΝΔ στα δικά τους. Για τους συντρόφους του ΚΚΕ, δεν ξέρω τι ίσχυε.
 
Πέρασαν πολλά χρόνια από τη μεταπολίτευση κι έπειτα μέχρι να φτάσουμε στο σημείο τα καφενεία να χάσουν το χρώμα τους. Έτσι κι αλλιώς, εδώ που τα λέμε, τα καφενεία έγιναν «καφέ», απέκτησαν καναπέδες κι ακριβές διακοσμήσεις, «lounge» ατμόσφαιρα και δυνατή μουσική. Ούτε μπλε ούτε πράσινα. Απλώς, καφέ.
 
Εδώ και λίγες ημέρες, συμβαίνει κάτι που δε θυμάμαι να έχω ξαναζήσει: σε όποιο καφέ κι αν βρεθώ – και, ξέρετε, λόγω προεκλογικής εκστρατείας, βρίσκομαι συχνά – ο κόσμος συζητά για πολιτική. Νέοι, μεγάλοι, μικροί, γκριζομάλληδες, κυρίες, κορίτσια, αγόρια, κύριοι, δεσποινίδες, με τατουάζ, με κότσους, με ράστα, με μούσι χίπστερ, με αξυρισιά 3 ημερών, με αξυρισιά από βαρεμάρα, με κοστούμι, με ταγάρι, με Λουί Βυιττόν, με μαϊμούδες, με Ζάρα, με μαλλί κομμωτηρίου, με εξτένσιον, με ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας σαν look, αισθητική και άποψη, συζητά για το «τι θα γίνει».
 
Με αγωνία, με ελπίδα, με περιέργεια, με εκδικητική διάθεση, με αυτοκαταστροφική διάθεση, με άγχος, με άνεση, με βλακεία, με ευφυΐα, με ασχετοσύνη, με αυτοκριτική, με αδικία, με πάθος, ο κόσμος συζητάει.
 
Κυκλοφορώντας στο δρόμο, επιδίδομαι στο αγαπημένο μου χόμπι: να κρυφακούω συζητήσεις. Ε, λοιπόν, και στο δρόμο, οι άνθρωποι συζητούν για πολιτική! Όρθιοι, περπατώντας, κάνοντας τζόκινγκ, ποδηλατώντας, σταματώντας, βλέποντας βιτρίνες, ψωνίζοντας, πληρώνοντας, ο κόσμος συζητάει. Συμφωνεί, διαφωνεί, παρακαλάει, βρίζει, πάει, έρχεται, ο κόσμος συζητάει. Ο κόσμος έχει ανάγκη τη συζήτηση.

Και τα «παραδοσιακά» τα κόμματα; Τα «παραδοσιακά» τα κόμματα… Στην κοσμάρα τους! Βάζουν τις ομιλούσες κεφαλές τους στις τηλεοράσεις να επαναλαμβάνουν – σε άψογη ξυλινογλωσσική – ψέματα, αρλούμπες, τερατολογίες, αοριστολογίες, κατηγορίες, κολακείες κλπ.
 
Μα, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος θέλει συζήτηση και διάλογο; Ότι ο κόσμος θέλει συναίνεση; Ότι ο κόσμος δε θέλει τα συνθήματα, την κινδυνολογία, την απεραντολογία, την άνευ νοήματος και ουσίας αντιπαράθεση; Ότι ο κόσμος θέλει λύσεις κι ότι είναι πεπεισμένος ότι αυτές αποκλείεται να βρεθούν εάν δεν υπάρξει ευρύτερη συναίνεση μεταξύ των κομμάτων;
 
Αποκλείεται να μην το αντιλαμβάνονται. Απλώς, έτσι έχουν συνηθίσει, αυτό ξέρουν, αυτό μπορούν. Το άλλο, το καινούργιο, αυτό που το λεν «διάλογο» το φοβούνται.
 
Οι εποχές άλλαξαν. Οσονούπω, θα το αντιληφθούν και τα κόμματα. Και θα προσαρμοστούν.
 
Δεν πειράζει. Ας φοβηθούν και λιγάκι. Έτσι κι αλλιώς, σε ελάχιστες ημέρες θα αναγκαστούν να μπουν σε διάλογο. Ας ξέρουν, όμως, ότι ο κόσμος δε μοιράζεται, πλέον, σε μπλε και κόκκινα καφέ. Δεν αλλάζει καφέ ανάλογα με το χρώμα των θαμώνων. Κάθεται και συζητά. Κάνει διάλογο. Και από τη Δευτέρα τα καφενεία αποκτούν και μόνιμη θέα. Σε ένα… Ποτάμι.
 
* Η Χριστίνα Ταχιάου, είναι υποψήφια βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης με Το Ποτάμι