Βερολίνο, Πέμπτη, 9 Νοεμβρίου 1989: τσουλούφι, δερμάτινο μπουφάν και μπλου τζιν. Ένας ορμητικός τύπος σπάει με ένα σφυρί το Τείχος που για χρόνια χώριζε μια χώρα στα δύο. Δεν είναι Ανατολικογερμανός, όπως είχαν πιστέψει τα Μ.Μ.Ε. του πλανήτη την εποχή εκείνη, αλλά Γάλλος. Επιμέλεια – Νοηματική απόδοση από τα γαλλικά: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος

Εικόνες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μετά την πτώση του Τείχους: στίφη Ανατολικογερμανών που στριμώχνονται στα σημεία ελέγχου, ατέλειωτες ουρές ανθρώπων που διακόπτονται από τη βουή των αυτοκινήτων και τα χτυπήματα των σφυριών και στο τέλος οι εκσκαφείς που σπάνε τη μεταλλική μπάρα που χωρίζει την πόλη.

Ωστόσο, το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου, στις πρώτες κιόλας ώρες ύστερα από το άνοιγμα των συνόρων, η τσιμεντένια ζώνη του Τείχους προξενεί ακόμη φόβο. Για περίπου 30 χρόνια, τρομοκρατεί τους Βερολινέζους και στις δύο πλευρές. Συνεπώς, δεν είναι πολλοί εκείνοι που τολμούν να σκαρφαλώσουν πάνω της. Μεταξύ των πρώτων που έκαναν αυτή την αποκοτιά και έφτασαν σε ύψος τριάμισι μέτρων στην Πύλη του Βραδεμβούργου βρίσκεται και ο Λοράν.

«Δεν ξέραμε τι υπήρχε στην άλλη πλευρά. Αυτό το πράγμα βρισκόταν εκεί για 30 χρόνια και προκαλούσε φόβο σε όλο τον κόσμο. Αρχικά, οι δυνάμεις καταστολής χρησιμοποίησαν το κανόνι νερού, για να αναγκάσουν όλον τον κόσμο να κατεβεί από εκεί, αλλά στο τέλος όλα πήγαν καλά», θυμάται ο Λοράν.

Ο ίδιος έφτασε στην Πύλη του Βραδεμβούργου «για να δει τι συμβαίνει στο πιο συμβολικό σημείο της πόλης». Περνώντας από μια οικοδομή, αρπάζει ένα σφυρί. «Το πήρα δύο λόγους: στην περίπτωση που θα είχα προβλήματα με την αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας αλλά και ως σουβενίρ», διηγείται ο Λοράν μιλώντας στο γαλλικό περιοδικό “Le Nouvel Observateur”.

Λίγο πριν τις 11 το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου φτάνει στο σημείο, το συνοριακό φυλάκιο είναι το μοναδικό ανοικτό για περισσότερη από μιάμιση ώρα στην οδό Μπρομχόλμερ, ενώ σταδιακά αρχίζουν να ανοίγουν και τα υπόλοιπα. Οι Ανατολικογερμανοί συρρέουν μαζικά στο Τείχος. Πρόκειται ήδη για μια γιορτή αλλά κανείς δεν το πιστεύει.

«Εκεί ψηλά, βρίσκονταν ήδη μερικά άτομα που προσπαθούσαν να σπάσουν το μπετόν. Αλλά δεν ήξεραν πώς να το καταφέρουν. Τότε έβγαλα το σφυρί μου και τους έδειξα πώς να το κάνουν».

Καθισμένος στα γόνατα στην κορυφή του Τείχους, ο Λοράν αρχίζει να σπάει μεγάλα κομμάτια. Αυτοί που βρίσκονται από κάτω αρχίζουν να τα μαζεύουν. Παρακινημένος από το πλήθος, σπάει με το όπλο του καμιά τριανταριά μέτρα από μπετόν.

Αυτό ήταν. Η εικόνα του προβάλλεται κάθε Δευτέρα σε όλες τις εφημερίδες. Δίχως να το ξέρει, ο Λοράν μόλις έχει μπει στην Ιστορία. Μια φωτογραφία του DPA, του κυριότερου γερμανικού πρακτορείου φωτογραφιών, τον απαθανατίζει για πρώτη φορά. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Ντέιβιντ Μπάρνετ, ένας σταρ του φωτορεπορτάζ, φτιάχνει μια έγχρωμη εκδοχή της φωτογραφίας για το περιοδικό Time. Η εικόνα του Λοράν κάνει το γύρο του κόσμου. Το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) αναμεταδίδει τη φωτογραφία στη γενέτειρά του και στη συνέχεια η Libération τη βάζει πρωτοσέλιδο. Μερικές εφημερίδες δεν διστάζουν να εφεύρουν μια συνέντευξη, η οποία, ωστόσο, δεν γίνεται ποτέ. «Ένας νεαρός Ανατολικογερμανός σπάει το Τείχος στην Πύλη του Βραδεμβούργου», έγραφε η λεζάντα μιας φωτογραφίας του Λοράν σε τοπική γερμανική εφημερίδα.

Όμως η φωτογραφία έγινε και αντικείμενο άγριας σπέκουλας: δεν έλειψαν τα φωτομοντάζ με πολιτική σκοπιμότητα, όπου το πρόσωπο του Λοράν φιγουράριζε δίπλα από τη φωτογραφία του Χέλμουτ Κολ. Όμως η πράξη του έγινε θρύλος και η μορφή του απεικονίστηκε ως και σε γραμματόσημα νησιών της Καραϊβικής.

Όταν έγιναν τα γεγονότα αυτά, ο Λοράν ήταν 30 ετών. Είχε μετακομίσει στο Ανατολικό Βερολίνο σε αναζήτηση μιας εναλλακτικής ζωής, ήδη επηρεασμένης από το ρεύμα της punk μουσικής σκηνής. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, γυρίζει στο σημείο, όπου έγραψε Ιστορία, έχοντας το ίδιο τσουλούφι και την ίδια αγάπη για τη μουσική του. Για τον ίδιο, η punk τελείωσε με το θάνατο του Sid Vicious το 1979. Για να ζήσει πουλάει σουβενίρ και άλλα αναθήματα στην περιοχή του Βέντινγκ.

Τελικά, η πραγματική Ιστορία γράφεται από εκείνους τους λίγους, τους σιωπηλούς κι ανώνυμους, που δείχνουν το δρόμο και μετά, εννέα φορές στις δέκα, επιστρέφουν στην αφάνεια. Σίγουρα, όμως, όχι στη λήθη.