Το «αν» θα σταματήσει η «δημοσιογραφία» της κλειδαρότρυπας και το «πότε» είναι μέγα ζητούμενο. Καταρχήν και κατά βάση να συμφωνήσουμε ότι αυτό δεν είναι δημοσιογραφία αλλά αντιθέτως η δημοσιογραφία είναι το μέγα και πρώτο θύμα αυτών των «προϊόντων» είτε είναι τηλεοπτικά είτε του Τύπου.

Η ιστορία αυτή δεν είναι κάτι καινούργιο. Δεν είναι μοναδικός ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης που έχει αντιδράσει στη σπίλωση που δέχτηκε, για να μας κάνει εντύπωση που κάποιος όρθωσε το ανάστημά του. Πριν 10 χρόνια (ας μη πάμε πιο πίσω χρονικά) , θυμάμαι,  πάλι ο ίδιος ντόρος είχε γίνει με αυτό το φασιστοτηλεπρόσωπο. Με τον ίδιο τρόπο διασύρθηκαν άνθρωποι (συν γυναιξί και τέκνοις), και τότε κείμενα γράφτηκαν, και αντιδράσεις υπήρξαν από μερίδα δημοσιογράφων και πολιτών. Δεν βλέπω να άλλαξε κάτι τόσο θεαματικά ούτε στις εκπομπές του ούτε στα πάνελ όπου συνωστίζονται ακόμα πολιτικά πρόσωπα και τον νομιμοποιούν.

Δεν αρκεί ο θιγόμενος να εξανίσταται για να πάρει το μήνυμά της η κοινωνία. Ο θιγόμενος, ο κανιβαλλιζόμενος, ο διαπομπευόμενος  είναι φυσικό να αντιδρά έντονα η λιγότερο έντονα, όταν θίγεται.
 
Κάθε τι λοιπόν που είναι προβλέψιμο και αναμενόμενο, δεν δημιουργεί την διαφορά και δεν διεγείρει τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας. Έτσι και αλλιώς οι κοινωνίες είναι συντηρητικές και μόνο τα άτομα μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό.
 
Αν ήταν  τόσο εύκολο θα είχε ήδη εξατμιστεί αυτή η κολόνια που κρατάει χρόνια και ζέχνει μάλιστα. Εμ.. δεν είναι έτσι. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και εξηγούμαστε…
 
Η διαπόμπευση του Σακελλαρίδη ενός νέου χαρισματικού πολιτικού της αριστεράς  δεν έγινε για λόγους πολιτικούς. Ο συγκεκριμένος εκδοροσφαγέας-τηλεκανίβαλος, δεν έχει προτίμηση σε πολιτικό χώρο. Δεν κάνει πολιτικό ρεπορτάζ, δεν κάνει ερευνητική δημοσιογραφία. Τα μαχαίρια του πέφτουν και ξεσκίζουν κατά το δοκούν, παλαιόθεν. Στην κόψη του μπαλτά του έχουν πέσει και πολιτικοί  διαφόρων πολιτικών  κομμάτων  αλλά και πολίτες που δεν έχουν σχέση με την πολιτική, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες.  Ο τύπος σφάζει οτιδήποτε ή μάλλον οποιονδήποτε περπατάει στα δύο και δεν του κάθεται στα τέσσερα να τον γλεντήσει και να ψωμιστεί αναλόγως.
 
Δεύτερος λόγος είναι ότι αν πραγματικά (λέμε τώρα ) ήθελε να προστατέψει τους πολίτες από κακή πολιτική επιλογή από ένα ανήθικο πολιτικό θα το έκανε νωρίτερα.. και ας λέει. Γιατί δεν το έκανε; Αυτό πρέπει να βάζει σε σκέψεις τον τηλεθεατή.
 
Το θέμα λοιπόν στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι «αν η αριστερά εκβιάζεται» ή «δεν εκβιάζεται» . 

Το ζητούμενο και το προφανές είναι κανείς να μην εκβιάζεται, δεν επιτρέπεται να εκβιάζεται  και κυρίως να μη μπορεί να σταθεί πουθενά εκείνος που εκβιάζει.
 
Γιατί αν η αριστερά όπως και κάθε κόμμα έχει βήμα και επικοινωνιακή στήριξη και μπορεί ό,τι δηλώνει να ακούγεται, ένας πολίτης ίσως δεν έχει αυτή την δυνατότητα ή δεν την έχει σε επάρκεια τέτοια που να γίνει ευρέως γνωστή η φωνή του. Δικαστικοί αγώνες, που σε βάθος χρόνου σμπαραλιάζουν για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας και όταν το αποδείξεις, έχει ατονήσει τόσο το θέμα, ώστε η είδηση της απόφασης να βρίσκεται δημοσιευμένη δίπλα στα εφημερεύοντα φαρμακεία κάποιας εφημερίδας, στην καλύτερη περίπτωση.

Το κακό έχει όμως συντελεστεί. Και έχει συντελεστεί για όλους. Θιγόμενους και μη θιγόμενους, πλούσιους και πένητες… με πρώτη τη δημοσιογραφία.
 
Οι πολίτες λοιπόν πρέπει να κραυγάζουν ενάντια σε τέτοια άθλια φαινόμενα και να μη ψιθυρίζουν. Οι πολίτες πρέπει να αντιτάξουν άμυνες και να ενεργοποιήσουν αντανακλαστικά και όχι μόνο οι άμεσα θιγόμενοι.

Αλλιώς το τέρας όντως το συνηθίζουμε …