Λοιπόν μια μέρα πριν τις εκλογές πρέπει να το ομολογήσω: εχω και αγχος και αγωνία και περιμένω πως και πως να φτάσει πια το βράδυ της Κυριακής και τα εκλογικά αποτελέσματα. Ποιός θα μου το έλεγε οτι θα είχα τέτοια ανυπομονησία για τις συγκεκριμένες εκλογές, τόσο που να σφίγγεται το στομάχι μου στη σκέψη, λες και έχω να πάω να δώσω κάπου εξετάσεις. Το ξέρω ότι ακούγεται σχεδόν παρανοϊκό αυτό που λέω αλλά, αν το σκεφτεί κανείς καλά, θα παραδεχτεί ότι είμαι ίσως δικαιολογημένη που αισθάνομαι έτσι.

Είναι σίγουρο – και έχω ζήσει και άλλες σημαντικές και πολύ δύσκολες εκλογές – ότι οι φετινές, κυρίως οι ευρωεκλογές, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα μιας και το διακύβευμα είναι τόσο κρίσιμο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη γενικότερα. Κάποτε θυμα΄μαι οι ευρωεκλογές ήταν απλά οι λίγο βαρετές εκείνες «εκλογές διαμαρτυρίας», εκεί που όλοι βγάζαμε το άχτι μας, χωρίς σταυρούς προτίμησης και χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ευρωπαϊκή διάσταση τους. Οι φετινές, όμως, δεν είναι παίξε γέλασε.

Πρώτον είναι η πρώτη φορά μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης που ψηφίζουμε για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε μια εποχή που οι σχέσεις μας με την ΕΕ έχουν μπει σε μια άλλη, δύσκολη και αμοιβαία έντονα καχύποπτη, βάση και σε μια εποχή που ο ευρω-σκεπτικισμός αποτελεί μια πραγματικότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες εντός και εκτός ευρωζώνης. Ύστερα είναι γεγονός ότι ένω οι εκλογές δεν είναι βουλευτικές – και άρα δεν έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα την διαμόρφωση των πολιτικών δυνάμεων εντός ελληνικής Βουλής – ο δημοψηφισματικός χαρακτήρας τους θα έχει νομοτελειακά σοβαρό αντίκτυπο στο πολιτικό τοπίο και στην εξέλιξη του. Και αυτό θα είχε γίνει είτε είχε θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ το θέμα – δημοψήφισμα για το μνημόνιο – είτε όχι.

Αυτό θα πρέπει σίγουρα να το αντιλαμβάνονται οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος, δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς  – παρά τα πολλά παρανοϊκά γελάκια – ούτε αυτοί ούτε οι ψηφοφόροι τους. Σε μια χρονική στιγμή που η χώρα και ο λαός της έχει υποστεί  όσα έχει υποστεί, σε μια εποχή που το βιωτικό επίπεδο των περισσοτερων μας έχει πέσει στα τάρταρα, μαζί με την αξιοπρέπεια μας και τα όνειρα μας, σε μια εποχή που η υγεία, η παιδεία και τόσες ακόμα πτυχές της κοινωνικο-οικονομικής ζωής του τόπου είναι σε ένα σχεδόν πρωτόγνωρο ναδίρ για τις νεότερες τουλάχιστον γενιές, ήταν φυσικό και αναμενόμενο οι ευρω-εκλογές να έχουν και δημοψηφισματικό χαρακτήρα, είτε το είχε εξαγγείλει ό κ. Τσίπρας είτε οχι. Είναι το αυτονόητο επακόλουθο των πολιτικών που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση και των καταστροφικών εφαρμοστικών μέτρων του μνημονίου που έχει επιβάλλει.

Δευτερον, η ιδιαιτερότητα αυτών των εκλογών έχει αυξήσει κατακόρυφα την αγωνία μου γιατί τα εκλογικά αποτελέσματα – είτε το θέλουμε είτε όχι – θα είναι ένα σημαντικό πρόκριμα  για την δημοκρατία αλλά κυρίως για την αριστερά. Με λίγα λόγια ή θα αλλάξει εντελώς το πολιτικό σκηνικό – οπότε θα χρειαστεί σύνεση και ψυχραιμία από όλους – ή, αν δεν γίνει αυτό, τότε η Αριστερά θα πρέπει να μπει σε πολύ σοβαρές σκέψεις για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αδυναμία της να πείσει τους ψηφοφόρους για την αναγκαιότητα ανατροπής και αλλαγής της πολιτικής ζωής του τόπου.

Τέλος, και πιθανά πιο σημαντικό από όλα τα άλλα, είναι και το θέμα της Χρυσής Αυγής. Μου προκαλεί ιδιαίτερη αγωνία το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί συμπολίτες μου που έχουν «παρασυρθεί» – ας το πω έτσι – και, παρά τα όσα έχουν αποκαλυφθεί για τις εγκληματικές της ενέργειες, ακόμα πάει το χέρι τους και ψηφίζουν αυτήν την εγκληματική νεο-ναζιστική οργάνωση, πιστεύοντας ίσως ότι θα τους λύσει τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή πιστεύοντας πως η ψήφος τους είναι δήθεν αντι συστημική. Αν η Χρυσή Αυγή βγει τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές είναι καιρός πια η κυβέρνηση και οι ακροδεξιοί κρυφο-υποστηρικτές του φασισμού και οπορτουνιστές της εξουσίας αλλά και τα ΜΜΕ και, κυρίως, οι Ευρωπαίοι συνεταίροι/επόπτες/ δανειστές μας να αναλογισθουν τις σοβαρότατες ευθύνες τους για αυτό το αίσχος και να συνειδητοποιήσουν την επικινδυνότητα της κατάστασης που εκείνοι υπέθαλπταν επί απαράδεκτα μακρύ χρονικό διάστημα.

Λεξοτανίλ λοιπόν και συγκρατημένη αισιοδοξία μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Η Δευτέρα άλλωστε «είναι μια άλλη μέρα»…