Ότι δεν θα στηρίξει ούτε τον Γιάννη Μώραλη ούτε τον Βασίλη Μιχαλολιάκο την δεύτερη Κυριακή ανακοίνωσε ο συνδυασμός του Θοδωρή Δρίτσα, Το Λιμάνι της Αγωνίας. Όπως σχολίαζεται, αν και είναι σεβαστή η γνώμη της πλειοψηφίας «ο Πειραιάς έχασε μια ευκαιρία να ανοίξει πανιά για ένα ταξίδι δημοιουργίας και προόδου με ανθρωπιά, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Θεωρούμε ότι το δίλημμα Μώραλης ή Μιχαλολιάκος, είναι ένα δίλημμα άγονο». Επίσης ανέφερε ότι «καμιά από τις δύο αδιέξοδες, επικίνδυνες και καταστροφικές επιλογές δε μπορούμε να στηρίξουμε. Δεν αποτελούν λύση για τα συμφέροντα των πολλών. Δεν θα αναλάβουμε εμείς την ευθύνη για όσα θα πράξουν ή θα παραλείψουν να πράξουν. Θα αγωνιστούμε ως υπεύθυνη και δυναμική αντιπολίτευση υπηρετώντας την κοινωνία του Πειραιά».

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του συνδυασμού:

Η υποψηφιότητα Μώραλη (Μαρινάκη – Κόκκαλη):

Αθροίζει μεγάλα οργανωμένα συμφέροντα, οικονομικό κατεστημένο, άγρια οικειοποίηση θρησκευτικού συναισθήματος με ευθύνη και της ηγεσίας της Πειραϊκής Εκκλησίας, γηπεδικό οπαδισμό, μηχανισμούς και ψήφους της Χ.Α. , εκπροσώπους του πιο φθαρμένου αυτοδιοικητικού προσωπικού του Πειραιά και του πολιτικού προσωπικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ.

Βρίσκεται έξω από τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έξω από οποιαδήποτε μορφή αυτοδιοικητικής παράδοσης. Κινείται εκτός κανόνων. Είναι η παραπολιτική, η σκοτεινή πλευρά της πολιτικής.

Πρόκειται για μια ομάδα ολιγαρχών, με νεοφεουδαρχική αντίληψη και πρακτικές. Στην ουσία πρόκειται για μια συμπαράταξη Ν.Δ.,ΠΑ.ΣΟ.Κ., Χρυσής Αυγής, όπου όμως οι ρόλοι αλλάζουν.

Οι οικονομικοί παράγοντες περνούν σε πρώτο πλάνο διεκδικώντας την πολιτική δύναμη και το πολιτικό προσωπικό περιορίζεται στον ρόλο του μηχανισμού τους. Πρόκειται για πλήρη ανατροπή της δημοκρατίας.

Η δύναμη του χρήματος προτάσσεται με κυνισμό απέναντι στη δύναμη των ιδεών και των προτάσεων . Η πόλη και οι θεσμοί θεωρούνται τσιφλίκια και οι άνθρωποί της , ιδιαίτερα όσοι συνθλίβονται από την κρίση, δοκιμάζονται ως εμπορεύματα προς εξαγορά.

Ως περιτύλιγμα για όλα αυτά επιστρατεύεται, χάριν εντυπωσιασμού, ένας προκάτ τεχνοκρατισμός, ο οποίος όμως δεν μπορεί να κρύψει την πλήρη άγνοια των προβλημάτων της πόλης.

Δεν θα εφαρμόσουν απλώς τις μνημονιακές πολιτικές . Είναι οι ίδιοι φορείς των συμφερόντων που ωφελούνται από αυτές. Είναι αυτοί για λογαριασμό των οποίων έγιναν τα μνημόνια.

Η υποψηφιότητα Μιχαλολιάκου είναι υπόλογη γιατί:

Άφησε απροστάτευτη την πόλη και τον Δήμο από τις μνημονιακές επιλογές με τις οποίες ταυτίστηκε. Στήριξε τις επιλογές Σαμαρά , αλλά και στηρίχθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ενίσχυσε οργανωμένα συμφέροντα , μικρά και μεγάλα. Ο Δήμος Πειραιά παραμένει υπερχρεωμένος, ενώ οι δημότες δεν έχουν ωφεληθεί ούτε ένα ευρώ από αυτά τα χρέη.

Με αυταρχισμό και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές προς τους πολίτες, τους αντιπάλους του, αλλά και προς τους εργαζομένους του Δήμου καλλιέργησε την ευνοιοκρατία και την αδιαφάνεια, όλα αυτά που έστρωσαν το χαλί για την υποψηφιότητα Μώραλη, της οποίας έγινε πρόδρομος.

Συμπεριφέρθηκε συχνά ως τοπικός κομματάρχης, αν και δήλωνε ότι κόμμα του είναι ο Πειραιάς. Χρησιμοποίησε το Κανάλι 1 και τους μηχανισμούς του Δήμου για να επιτίθεται στην αντιπολίτευση, ενώ δεν υπερασπίστηκε τον πειραϊκό λαό απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

Δεν διεκδίκησε οφειλές υπέρ του Δήμου από επιχειρήσεις μεγάλων συμφερόντων της πόλης, μεταξύ των οποίων η ’’Γ. Καραϊσκάκης Α.Ε.’’ του κ. Μαρινάκη και το δημοσιογραφικό συγκρότημα Αλαφούζου, τη στιγμή που οι δημότες του Πειραιά πληρώνουν τα υψηλότερα δημοτικά τέλη σε όλη την Ελλάδα.

Άνοιξε πρώτος αυτός τον δρόμο για την παρέμβαση της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα της πόλης, αξιοποιώντας για μικροπολιτικές σκοπιμότητες το θρησκευτικό συναίσθημα των πολιτών. Από αυτόν πήρε τη σκυτάλη ο συνδυασμός Μώραλη – Μαρινάκη.