Είναι πέρα από σίγουρο ότι κάποιες γενικευμένες εξαγγελίες των κομμάτων και, κυρίως, της κυβέρνησης σχετικά με τα μεγάλα κοινωνικά θέματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν είναι επαρκείς αλλά αντίθετα μάλιστα απέχουν πολύ από το να δώσουν συγκεκριμένες λύσεις και να επιφέρουν ανακούφιση ή δικαιοσύνη σε πολλές και διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Ads

Έχω ήδη μιλήσει πάμπολλες φορές για την ανάγκη ρηξικέλευθων αποφάσεων, ανατρεπτικών και σύγχρονων πολιτικών πρωτοβουλιών και θαρραλέων νομοθεσιών ώστε η χώρα μας να μπορέσει να αποκτήσει και να στηριχθεί σε πιο δίκαιους, ισότιμους, προοδευτικούς, και τολμηρά πρωτοποριακούς θεσμούς. Εχουμε περάσει και περνάμε ακόμα τόσες δυσκολίες τα τελευταία χρόνια – έχουμε δει όλες τις τραγικές και απόλυτα σκληρές όψεις του νομίσματος της ευδαιμονίας που μας είχαν πασάρει και εμείς είχαμε αποδεχθεί ολοσχερώς και αναντήρητα – που κανονικά δεν πρέπει να μας φοβίζει τίποτα. Είναι καιρός για ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές που θα οδηγήσουν τη χώρα στην πραγματική βιώσιμη πολιτισμική ανάπτυξη και όχι στην στενόμυαλη και μονοσήμαντη δήθεν οικονομική ανάπτυξη που θα στηρίζεται και πάλι πάνω σε σαθρές και ετοιμόρροπες βάσεις.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο  – και σε συνέχεια όσων έχω ήδη πεί για διάφορα θέματα που χρήζουν σύγχρονη νομοθετική ρύθιση ή αναθεώρηση – πέφτει και το θέμα του Συμφώνου Συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών ή του δικαιωματος τους στον γάμο και την απόκτηση οικογένειας και παιδιών. Το θέμα είναι απόλυτα καίριο καθώς το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έχει κενά στο θέμα της προστασίας των ομοφυλοφιλων από ρατσιστικές επιθέσεις αλλά και γιατί η χώρα μας συνεχίζει να αθετεί την σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου που απαιτεί την επέκταση του Συμφωνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Όπως και με το θέμα της ινδικής κάνναβης έτσι και εδώ τα επιχειρήματα υπερ αυτής της εξυπακουομενης επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης είναι και γνωστά και πολυσυζητημένα.

Το ότι ζούμε σε μια χώρα με χιλιάδες αγκυλώσεις και συντηρητικές κυρίαρχες πολιτικές δεν συμβαδίζει καθόλου με τις διακυρήξεις των κυβερνώντων περί ευρωπαϊκού προοδευτικού πνεύματος ούτε με της διάφορες προσχηματικές ρητορικές τους εξάρσεις περί κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης. Δεν συνάδει ούτε με μια σύγχρονη οικονομική πολιτική όπου η νομικά κατοχυρωμένη συμβίωση ή και ο νόμιμος και αναγνωρισμένος γάμος μεταξύ ατόμων ανεξαρτήτως φύλου θα επέφερε διάφορα οικονομικά ωφέλη. Το ίδιο και το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να αποκτήσουν δική τους οικογένεια και παιδιά είτε βιολογικά είτε μέσω υιοθεσίας – κάτι που θα έπρεπε να στηρίζεται ενεργά από την πολιτεία αντί να εμποδίζεται με κάθε δυνατό τρόπο.

Ads

Έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια επιχειρημάτα εναντίον αυτών των απόλυτα δίκαιων αιτημάτων της LGBT κοινότητας, που στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ακόμα ως αστείο από ένα απαράδεκτα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που παραμένει απληροφόρητο ή, σωστότερα, παραπληροφορημένο από τις κινδυνολογίες της ομοφοβικής προπαγάνδας και της μισαλλοδοξίας που ανοιχτά προωθούν η Εκκλησία, η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά με την ανοχή της κυβέρνησης και κάποιοων άλλων κομμάτων, δημοσιογράφων και δήθεν ανεξάρτητων επιστημόνων, ψυχολόγων και κοινωνιολόγων που στηρίζουν πιο ύπουλα και μουλωχτά τον αποκλεισμό και την διάκριση.

Ο νομοθέτης έχει υποχρέωση να αφουγγράζεται και να πλαισιώνει νομοθετικά την κοινωνική πραγματικότητα. Εχει επίσης υποχρέωση να αναθεωρεί και να τροποποιεί τον νόμο ώστε να συμβαδίζει με την εκάστοτε ανάγκη της κοινωνίας, ανάγκη πραγματική και υπαρκτή εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι καιροί απαιτούν θάρρος και όραμα. Και κάθε μικρό κομάτι που γίνεται καλύτερο είναι κερδος προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό. Δεν επιτρέπεται σε μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα – και δη Ευρωπαϊκή – να μην θεσμοθετηθεί όχι μόνο η επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης σε όλα τα ζευγάρια ανεξαρτήτως φύλου αλλά και ο γάμος – για όποιον το επιθυμεί – και η δημιουργία οικογένειας με όλα τα νομικά, οικονομικά και κοινωνικά αναγνωρισμένα δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις, που αυτό συνεπάγεται.

Η κυβέρνηση και όλοι οι ακραία συντηρητικοί θεωρητικοί υποστηρικτές της ομοφοβίας καλό θα ήταν να κινηθούν προς την – προ-ευρωπαϊκή – απαιτούμενη συμμόρφωση στα θέματα αυτά της νομικής κατοχύρωσης των ομόφυλων ζευγαριών και όσο για την Εκκλησία ας τραβήξει τον ανεξαρτητο δρόμο της – κανείς δεν της αμφισβητεί το δικαίωμα αυτό – κι ας αφήσει επιτέλους τα θέματα της πολιτείας και του νομοθέτη εκεί που αποκλειστικά ανήκουν. Αν δεν θέλει να ευλογήσει τον γάμο του Γιάννη με τον Πέτρο ή της Ελένης με την Σοφία είμαι σίγουρη ότι εκείνοι θα το σεβαστούν όσο κι αν πληγωθούν. Ας κάνει και η Εκκλησία το ίδιο, mutatis mutandis που λένε και οι νομικοί.