Ομολογουμένως θα είχα σήμερα μια μοναδική ευκαιρία να «πέσω από τα σύννεφα» κι εγώ, όπως είμαι σίγουρη ότι θα πέσουν πολλοί σχολιαστές και αναλυτές με τις εξελίξεις στη ΝΔ και τις συνομιλίες Κασιδιάρη – Μπαλτάκου. Να κάνω λες και δεν μου είχε ξαναπεράσει από το μυαλό ότι η ακροδεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης, ίσως και με τις ευλογίες του κ. Σαμαρά, είχε πάρε δώσε με την Χρυσή Αυγή και κάτι παραπάνω από ιδεολογική συνάφεια μαζί της. Αλλά… θα αντισταθώ στον πειρασμό γιατί είναι καλό που και που να ασχολείται κανείς και με τα λιγότερο χιτ θέματα, αυτά που συχνά πέφτουν στο περιθώριο των «ραγδαίων και καταιγιστικών εξελίξεων», και να τα ανασκαλεύει κάθε τόσο για να κρατάει ζωντανή την απαραίτητη εγρήγορση και συνειδητοποίηση που τους αξίζουν.

 
Είναι γεγονός ότι η ακραία και άνευ αληθινού περιεχομένου πολιτική ορθότητα στον δημόσιο λόγο πολλές φορές εμπεριέχει στοιχεία συντηρητισμού. Υπάρχουν πάμπολλά παραδείγματα πολιτικά ορθού λόγου, κυρίως στις αγγλοσαξωνικές χώρες, που κρύβουν και «κουκουλώνουν» τον ρατσισμό, τον σεξισμό ή την ομοφοβία που υποβόσκει. Φαντάζεται λοιπόν κανείς πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα στην οποία η έννοια του «πολιτικά ορθού» είναι ψιλά γράμματα στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ο δε σεξιστικός λόγος αποτελεί άρρηκτο μέρος του σχολιασμού πολλών «αρσενικών» είτε πολιτικοί είναι αυτοί, είτε σχολιαστές, είτε δημοσιογράφοι, είτε τηλεπαρουσιαστές πρωϊνάδικων και ριάλιτι. Είναι δε ακόμα χειρότερο το γεγονός ότι συχνά δεν αντιλαμβάνονται καν πόσο ενοχλητικά υποτιμητικοί και απαράδεκτα σεξιστές είναι απέναντι στις γυναίκες – νομίζοντας συχνά ότι λένε και κάτι χαριτωμένα προστατευτικό ή παινευτικό – ούτε πόσο ανάρμοστο θα τους φαινόταν αν γινόταν το αντίστροφο.
 
Όλες ανεξαιρέτως οι γυναίκες, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, έχουν πέσει, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό η καθεμία, θύματα σεξιστικών σχολίων και διακρίσεων σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Από το «πήγαινε να πλύνεις κανά πιάτο» που απευθύνεται στις γυναίκες οδηγούς μέχρι το «η γυναίκα και το κοτόπουλο θέλουν χέρι» ακολουθούμενο από πονηρό γελάκι (έχω ακούσει η ίδια τον τότε Νομάρχη κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη να το λέει αυτό χωρίς καν να του περνάει από το μυαλό ότι λέει κάτι προσβλητικό – το αντίθετο μάλιστα), έχουμε δυστυχώς συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε την βλακεία και την υποτίμηση με διαφορετικό τρόπο η καθεμία: είτε επιθετικά, είτε με αδιαφορία, είτε ακόμα με καρτερικότητα και με υποταγή. Όταν όμως αυτού του είδους τα απαράδεκτα σχόλια αποτελούν κομμάτι του δημόσιου λόγου και διαλόγου αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει ως προς το χαμηλότατο επίπεδο όλων όσων διαμείβονται αλλά και να μας κινητοποιήσει ώστε να κοπεί το φαινόμενο από τη ρίζα του γιατί αποτελεί άλλο ένα δείγμα δημοκρατικού και πολιτιστικού ελλείμματος, μια πραγματική και σοβαρή πληγή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Δεν είναι μόνο θέμα καλών τρόπων, ευγένειας και αλληλοσεβασμού – αυτά κι αν είναι ψιλά γράμματα – είναι θέμα καθαρά πολιτικό και αποτελεί αδιάρρηκτο κομμάτι του δημοκρατικού διαλόγου. Αυτού του είδους η σεξιστική αντιμετώπιση απλά δεν θα έπρεπε να γίνεται ανεκτή. Πόσες φορές μέσα στους τελευταίους μήνες δεν ακούμε συνεχώς απαξιωτικά σεξιστικά σχόλια για την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, ή την κυρία Ραχήλ Μακρή, την κυρία Τσάγκρη ή και για πολλές άλλες γυναίκες στο δημόσιο βίο, πόσοι και πόσοι ακόμη και από αυτούς που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους αντισυστημικούς σχολιαστές δεν έχουν σατιρίσει από τηλεοράσεως την εμφάνιση ή το μπούστο ή τα οπίσθια γυναικών πολιτικών ή δημοσιογράφων, πόσοι παρουσιαστές πρωϊνάδικων ή ριάλιτι δεν νιώθουν την ανάγκη να σχολιάσουν την εμφάνιση ή τη συμπεριφορά διαφόρων γυναικών στις εκπομπές τους ή και να φέρουν σε δύσκολη θέση καλεσμένους ή διαγωνιζόμενους στα διάφορα σώου τους, πόσες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές δεν έχουν επιδοθεί σε σεξιστικά αστεία και πόσοι βουλευτές του κοινοβουλίου ή και υπουργοί της κυβέρνησης δεν έχουν χρησιμοποιήσει απαράδεκτα υποτιμητικές εκφράσεις για να χτυπήσουν τις δυναμικές αντιπάλους τους; Πως θα ένιωθαν άραγε οι άνδρες αν οι γυναίκες πολιτικοί, σχολιαστές, δημοσιογράφοι, τηλεαστέρες και λοιπά τους υποδέχονταν με σχόλια όπως «ωραίο το στενό παντελονάκι σου τονίζει και το κ@λ&ράκι» ή «η μπάμια και ο άνδρας θέλουν ήλιο για να νοστιμέψουν», και άλλα τέτοια δήθεν χαριτωμένα σχετικά με την εμφάνιση τους ή την μέρα του μήνα, ή την εναλλασσόμενη διάθεση τους;
 
Θα μου πείτε σήμερα που η χώρα βιώνει μια τέτοια ένδεια πολιτικού και δημοκρατικού ήθους, ο σεξισμός σε μάρανε; Ναι, με μάρανε, γιατί όλα, μα όλα, είναι μέρος ενός αισχρού συμπλέγματος και μερικά από τα συστατικά του, αν και πιο ύπουλα κρυμμένα, είναι εξίσου αν όχι περισσότερο επικίνδυνα από τα φανερά και κραυγαλέα.