Το πιο άθλιο παραλειπόμενο του πνιγμού των γυναικών  και των παιδιών τους, δεν ήταν οι ανάλγητες δηλώσεις Βαρβιτσιώτη, ούτε οι ανατριχιαστικές δηλώσεις του Κεδίκογλου, ούτε ο ρατσιστικός υπαινιγμός για διασύνδεση τρομοκρατίας και μεταναστών του Δένδια, ούτε οι κυνικές δηλώσεις του αρχηγείου του λιμενικού, ούτε καν οι συντεχνιακές δηλώσεις του εκπροσώπου των λιμενικών. Το πιο άθλιο και τερατώδες κατασκεύασμα ήταν οι ψευδείς δηλώσεις περί καταθέσεων που τάχα δόθηκαν αμέσως μετά την «ατυχή διάσωση» ενώπιον «διερμηνέα» όπως και ο ισχυρισμός ότι αυτές οι καταθέσεις άλλαξαν μετά! Της Άντας Ψαρρά

Ads

Άνθρωποι χαροκαμένοι με υπολείμματα μόνο ζωής στα πρόσωπά τους πείστηκαν δηλαδή από τον Μουζνιεκς ή το ΣΥΡΙΖΑ να συκοφαντήσουν τους σωτήρες τους; Έχετε δει πώς αντιδράει ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος όταν κάποιος του σώζει τη ζωή; Δεν υπάρχει παγκοσμίως παράδειγμα που να θέλει κάποιος να συκοφαντήσει ή να καταστρέψει αυτόν στον οποίο οφείλει τη ζωή του. 

Αν η εντολή είναι (και είναι) οι βίαιες επαναπροωθήσεις η μόνη «λεπτομέρεια» παραμένει το ποιος θα χρεωθεί τους πνιγμένους από την πάντοτε «τυχαία ανατροπή» της βάρκας, εμείς ή οι απέναντι. Κι εδώ πράγματι με τα κυνηγητά αυτά και συχνά με τη θαλασσοταραχή ρισκάρουν τη ζωή τους οι λιμενικοί. Διαφορετικά, μια απλή διάσωση δεν αποτελεί συνήθως κίνδυνο για το διασώστη. Οι εντολές που έχουν δημιουργούν τις προϋποθέσεις κινδύνου.

Από όλους όμως αυτούς του παλικαράδες που έστω ρισκάρουν τη ζωή τους για να σώσουν ανθρώπους ή για να τους φορτώσουν στους παλικαράδες της Τουρκίας, δεν βρίσκεται ούτε ένας ανάμεσα τους που να αντέχει να πει ένα ψήγμα αλήθειας για το πώς χάθηκαν τα μωρά στο Φαρμακονήσι; Κι αν δεν το κάνει αυτό τώρα ούτε ένας λιμενικός, τότε πώς θα διασφαλιστεί το ότι  στην επόμενη «ανατροπή» δεν θα διασωθεί έστω και «ατυχώς» κανένας από τους επιβαίνοντες;