Ενα εξαιρετικό κείμενο της Αλίκης Μπέιλη το οποίο πολύ καθαρά μιλάει για την απόλυτη ισοπέδωση πρίν την δημιουργία.

“Ο κήπος είναι αποκαλυμμένος.Με τάξη και ομορφιά ζούν τα άνθη και τα δέντρα του.Το βούισμα των μελισσών και των εντόμων καθώς με τα φτερά τους περνούν ακούεται απ όλες τις πλευρές.Ο αέρας είναι πλούσιος σε αρώματα.Τα χρώματα ο οργιάζουν στο γαλάζιο του ουρανού…

Ο άνεμος του θεού,η θεία Του πνοή,φυσά σαρωτικά μέσα στον κήπο…

Τα άνθη πέφτουν στο χώμα.Λυγίζοντας,τα δέντρα ερημώνονται απ τον άνεμο.Την καταστροφή όλη της ομορφιάς ακολουθεί η βροχή.Ο ουρανός είναι μαύρος.Συντρίμμια φαίνονται.Ύστερα θάνατος.

Πιο ύστερα άλλος κήπος!Ο κηπουρός,η ψυχή,ανταποκρίνεται.Κάλεσε τη βροχή,τον άνεμο,τον καυτερό ήλιο.Κατόπιν άσε το έργο να προχωρήσει.Για πάντα η καταστροφή έρχεται πρίν απο το κράτος της ομορφιάς.Ερήμωση προηγείται του πραγματικού.

Ο κήπος και ο κηπουρός πρέπει να ξπνήσουν!Το έργο συνεχίζεται.”

Και το τραγουδάκι που μου ήρθε στο μυαλό ευθύς μόλις πρωτοδιάβασα το κείμενο..

 
Υ.Γ:Ας ξυπνήσουμε όλοι τον κηπουρό μέσα μας.Θά ρθει…Ένα απόγευμα ζεστό…

————————————–Find Pablito———————————–