Το ξέσπασμα της κρίσης δανεισμού της Ελλάδας υπήρξε μοιραίο για τους Οικολόγους – Πράσινους (ΟΠ). Το κόμμα αποδείχθηκε εντελώς ανίκανο να αναπτύξει τη δική του αφήγηση για την κρίση ή να επιβάλει μια διακριτή θεματολογία στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η αντιμνημονιακή περιδίνηση το κατάπιε αύτανδρο. Τα ακροαριστερά αντανακλαστικά των παλιών της ελληνικής πολιτικής οικολογίας και τα λαϊκιστικά των νεοφώτιστων ενεργοποιήθηκαν. Σήμερα οι Οικολόγοι Πράσινοι αναζητούν το πολιτικό τους στίγμα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τζούρες από… «πεντάστερο» λαϊκισμό (για μην πούμε από ΑΝΕΛ)! Τελικά, το διάστημα 2009-2013 ράγισαν ή θρυμματίστηκαν οι αρμοί που «κρατούσαν» όρθιο το Πράσινο οικοδόμημα: μεταξύ κομματικών απαράτσνικ και εκλογικού τους ακροατηρίου · μεταξύ Ελλήνων ΟΠ και Ευρωπαίων Πράσινων.

Ads

 
Πίσω από τις σημερινές οξείες αντιπαλότητες και τις ηχηρές ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, η μοίρα των ΟΠ είναι προδιαγεγραμμένη: αργά ή γρήγορα, η ελκτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει την αδράνεια της Πράσινης αυτοτέλειας. Υπό το φως της προγραμματικής αφασίας και της οργανωτικής αποδυνάμωσης, η «κουλτούρα συνεργασίας» και ο «ρεαλισμός» του Πράσινου DNA, με έναν μόνο τρόπο μπορεί να μεταφραστούν: οι Οικολόγοι θα διασχίσουν την Κουμουνδούρου και θα βρεθούν στο κατώφλι του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Η σημερινή εσωκομματική ένταση αφορά το ποιοι θα κληθούν να μεσιτεύσουν στην εκχώρηση, τις λεπτομέρειες του πωλητηρίου και ποιοι θα καρπωθούν την πολιτική προμήθεια. Οι ΟΠ κατάντησαν μια μικρή ακροαριστερή ομάδα μεσηλίκων στελεχών, που εννοούν να δραστηριοποιούνται στην πολιτική σκηνή. Οι κινήσεις που τους οδηγούν στο ΣΥΡΙΖΑ είναι forcé.
 
Μόνη ελπίδα για την αυθυπαρξία της ελληνικής πολιτικής οικολογίας είναι να αποδειχθεί πως εξακολουθεί να υφίσταται στο σώμα των συνέδρων μια αυθεντικά Πράσινη ψυχή. Να αποδειχθεί πως κάτω από τις ομάδες εξακολουθεί να υπάρχει κόμμα: αντισυστημικό και αντιαριστερό, ριζοσπαστικό και φιλοευρωπαϊκό, κοινωνικό και φιλελεύθερο.
 
Το Σαββατοκύριακο οι Οικολόγοι Πράσινοι θα αποφασίσουν αν θα πουν στο ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Ίσως. Υπό τις σημερινές συνθήκες, το Όχι δεν «παίζει». Σε ένα όμως τόσο ρευστοποιημένο πολιτικό τοπίο, το «ίσως» προσφέρει χρόνο – και στην πολιτική, ο χρόνος μπορεί να είναι τα πάντα.
 
* Ο Νίκος Ράπτης είναι διαχειριστής της ppol.gr και μέλος των Οικολόγων Πράσινων και της ομάδας ThinkΠ