Όταν άρχισαν οι άνθρωποι να καταγράφουν τις τρέλες και τα εγκλήματά τους και να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά το φυτίλι της ματιάς τους πάντα μ’ ένα τεχνητό τρόπο ώστε τα γεγονότα να μπορούν να μιλάνε από μόνα τους, τότε αρχίζει σχεδόν και η μεγάλη νύχτα. Ασήκωτοι τόμοι ιστορίας, άπειρα μικρογεγονότα μεταξύ βλακείας και παραλογισμού με αντιπάλους οπαδούς και στρατιώτες. Ανθρώπινες μάζες και γυναικόπαιδα σωριασμένα στα χαντάκια της πατρίδας.

Ads

Η αριθμητική είναι πάντα το ζητούμενο του πολέμου. Το θετικό πρόσημο στη διαφορά κάνει το νικητή. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία του πολέμου. Διδασκόμαστε νηφάλια την πιο εξευτελιστική ανθρώπινη συνθήκη. Την πιο ντροπιαστική υπαρξιακή αισχρότητα. Θρησκείες, πολιτικές, οικονομίες συγκρούονται με πάταγο και τρυπώνουν μέσα στο σκοτεινό και σαθρό οικοδόμημα της ιστορίας του πολέμου που μεσ’ τις κρυψώνες και στις γωνιές της έχουν φωλιάσει τα πιο χαμερπή ένστικτα. Ένστικτα τεντωμένα σαν τα άντερα σφαγμένου ζώου, αποκυήματα πάλης και ανταγωνισμών.

Για να φτιάξεις πόλεμο χρειάζεσαι μαγιά. Η μαγιά είναι οι πιστοί της ιδιοκτησίας και κάθε ωραιότατης αυταπάτης με καλούς και κακούς. Τα βιβλία ιστορίας σμικρύνουν τόσο τη ζωή που στο τέλος απομένει ο φόνος και το κακό και το χρήμα για τις μελλοντικές ραδιουργίες. Με μια πομπώδη σοβαρότητα ο ιστορικός εξοπλίζει τα νέα τηλεγραφόξυλα του πολέμου. Ο άνθρωπος τελικά μαθαίνει από την ιστορία. Μαθαίνει να επαναλαμβάνει με δραματική ακρίβεια τα ίδια λάθη αφού ως κόρην οφθαλμού προστατεύει την αρπαχτική του δεινότητα. Μαθαίνει να συμβιώνει με την αφόρητη συναλλαγή του δούναι και λαβείν.

Στο κέντρο όλων των ζωτικών συμφερόντων είναι ισοπεδωτικά το χρήμα όχι ως αξία αλλά ως παράγωγο εκμετάλλευσης, αφού απ’ την άλλη είναι φραγμός μπρός στον οποίο παραλύει κάθε ανθρώπινη σχέση παραλύοντας με τη σειρά της κάθε φυσικό και ηθικό πεδίο. Ένας φαύλος κύκλος μιας παράδοξης συνθήκης. Αυτοί που δεν το έχουν το παρέχουν αφειδώς σ’ αυτούς που το έχουν. Κι αυτοί που το έχουν το διατηρούν γιατί δεν το μοιράζονται μ’ αυτούς που τους το παρέχουν. Κι όταν φτάνει ο κόμπος της υπερσυσσώρευσης στο χτένι και κινδυνεύουν να το χάσουν το χρήμα μεταμορφώνεται σε στρατηγό, δημοκράτη ή φασίστα, έτοιμο να σφάξει το παιδί που ξεγλιστρά απ’ τη μήτρα της μάνας.

Ο πόλεμος είναι στ’ αλήθεια η μαμή της ιστορίας. Μια μαμή δολοφόνος. Μια μαμή φωτογραφημένη σε όλα τα βιβλία. Σε όλα τα σαλόνια και τα μουσεία. Μια μαμή που ξεπουλάει το γεννητούρι στους χίλιους διαβόλους του ορίζοντα κι έπειτα αναθέτει ανοικοδόμηση σ’ αυτούς που έχουν το χρήμα για να το κυκλοφορήσουν και να το αυγατίσουν. Μια μαμή δούλα και μια μαμή εξουσία. Παλαιά θεούσα νέα πουτάνα. Εργοδότισσα νεαρών αρχιτεκτόνων της δύσης που πήραν την πρώτη τους δουλειά. Τους καμπινέδες στο αεροδρόμιο του Γκανταμές. Χέστρες στη έρημο και στην υπερ-Σαχάρια ματαιοδοξία του κατακτητή.

*Ο Αντώνης Αντωνάκος είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο η συλλογή διηγημάτων: Αγριοβατόμουρα πικρά. Κείμενά του και βιβλία του βρίσκονται εδώ: https://dromos.wordpress.com/