Το τρένο για τους Οικολόγους Πράσινους χάθηκε οριακά στις περσινές, από τις οργανωτικές αδυναμίες και την θολή στάση μελών μας απέναντι στην καταστροφική ασκούμενη μνημονιακή πολιτική.

Ads

 
Σε όλα αυτά προστέθηκε και η τωρινή προσπάθεια κάποιων στο κόμμα να επικρατήσουν, ανοίγοντας την κερκόπορτα σε μέλη της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΠ) ή ακόμα και σε μέλη συνδέσμων ποδοσφαιρικών ομάδων!

Προκειμένου να ελέγξουν το κόμμα και να εξασφαλίσουν έστω προσωρινά την πολιτική τους επιβίωση δεν αντιλαμβάνονται ότι ρίχνουν νερό στο μύλο εκείνων που θέλουν εν ευθέτω χρόνω να συστήσουν την συστημική κεντροαριστερά που θα κάνει τα χατήρια στην πλουτοκρατία.
 
Ένα κόμμα που αντί να είναι “πανταχού παρόν”, με εκλεγμένο ευρωβουλευτή και δημοτικούς συμβούλους σε όλη χώρα, πνίγεται στις μυλόπετρες εκείνων που θέλουν τους Οικολόγους σαν λαχανάκια Βρυξελλών πριν το νέο μεγάλο φαγοπότι. Ο κόσμος που στήριξε και στηρίζει τους Οικολόγους ζητάει άλλα πράγματα.
 
Κανένα κίνημα, κανένα δίκτυο, καμία πρωτοβουλία δεν πρέπει να μένει χωρίς πράσινη συμμετοχή. Κανένα οικολογικό έγκλημα στο όνομα της Ανάπτυξης να μην μένει αναπάντητο.
 
Η ανάγκη πολιτικής αλλαγής είναι επιβεβλημένη και μάλιστα πριν φτάσουμε στις ευρωεκλογές του 2014. 
 
Η παρούσα κυβέρνηση και οι φορείς της διώκει την κοινωνία της αλληλεγγύης επιλέγοντας την υποκριτική φιλανθρωπία. Εξυπηρετεί τα ολιγοπώλια σε βάρος των πολλών. Παραδείγματα δεκάδες. Από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μέχρι το ψωμί. 
 
Αδιαφορεί για οικονομία των φυσικών πόρων και της ανταλλαγής επιμένοντας στην συστηματική εξυπηρέτηση εκείνων που συσσωρεύουν τον πλούτο… 
 
Τι πρέπει να γίνει απέναντι σε όλα αυτά;
 
Να μοιραστούμε με τους πολίτες που υφίστανται τη συστημική κρίση του νεοφιλελευθερισμού τις νέες μορφές κοινωνικής και οικονομικής δικτύωσης.
 
Να οργανώσουμε το αύριο κόντρα στο χθες της άκρατης κατανάλωσης και το σήμερα της στέρησης. Nα οργανώσουμε τον οικολογικό τρόπο να ζούμε καλύτερα, καταναλώνοντας λιγότερα επαναπροσδιορίζοντας τις ανάγκες μας αλλά διατηρώντας υψηλό βιοτικό επίπεδο και αξιοπρέπεια.
 
Να τελειώνουμε με τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος αλλά και να μη μείνουμε απαθείς στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και τις διώξεις των εργαζομένων του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα. Προσωπικά δεν ανέχομαι να κουνούν το δάχτυλο στους δημοσίους υπαλλήλους οι πλουτοκράτες που πρώτα άρμεξαν το Δημόσιο και μετά απέλυσαν χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα αφού έστειλαν τον μαύρο ή νόμιμα και “ηθικά” κεκτημένο πλούτο τους στο εξωτερικό. Ή να κάνουν τους εξυγιαντές του Δημοσίου αυτοί που περνούν τροπολογίες της ντροπής για να καλύψουν τα θαλασσοδάνειά τους.
 
Να επιδιώξουμε την Ευρώπη των λαών και των συλλογικών αγαθών και όχι την Ευρώπη του εκβιαστικού κοινού νομίσματος με κάθε θυσία.
 
Χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, δημόσιες επενδύσεις και ενίσχυση των συλλογικών αγαθών.
 
Σύγχρονες κεϊνσιανές πολιτικές με πράσινο προσανατολισμό για ένα νέο μοντελο ζωής και εργασίας. Βαθιές αλλαγές στη δικαιοσύνη, τις τράπεζες, τα media. Αξιοποίηση του ΕΣΠΑ για δουλειές με προοπτική  σε όσους γίνεται περισσότερους και όχι προσωρινά χαρτζιλίκια.
 
Και είναι σαφές ότι με τον υπάρχοντα κυβερνητικό καμβά τίποτα από αυτά δεν θα γίνει. Συνεχώς θα λένε “Που θα βρείτε τα λεφτα” χωρίς να λένε για τις φιλικές τους οικογένειες που έχουν τετραπλασιάσει τον πλούτο τους την τελευταία 20ετία. Και θα χειροκροτούν την «φιλανθρωπία» σαν μέγιστη πολιτική πράξη.  Θα μιλούν “για σωτηρία της πατρίδας” ενώ το καράβι έχει πέσει ήδη στα βράχια της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας   
 
Η κοινωνική ανέλκυση, είναι επιβεβλημένη με παρόντες τους Οικολόγους. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα ζήτημα κομματικής σφραγίδας.
 
Και καθώς η συμμαχία των «από κάτω» θα έχει δύο ή και τρεις συνοδοιπόρους χρειάζεται κάποιος να ψιθυρίσει τα πράσινα μονοπάτια για το αύριο που πρέπει να ξαναφτιάξουμε. Τα εργοτάξια των λεωφόρων που μας δείχνουν σήμερα έχουν οδυνηρά διόδια και δεν οδηγούν πουθενά.
 
Μια κυβερνώσα αριστερά χωρίς την οικολογία, θα εξαντλήσει γρήγορα την προωθητική της δυνατότητα και δεν θα μπορεί να ελέγχεται σε σχέση με την ανάγκη απεμπλοκής από το αναπτυξιακό μοντέλο που μας οδήγησε στην κρίση. Πέρα από την ανακατανομή του πλούτου πρέπει να δούμε ξανά και τον τρόπο με τον οποίο αυτός παράγεται.
 
Η αριστερά είναι δυνατή στη σύγκρουση που αυτή τη στιγμή χρειάζεται. Αντιστέκεται σθεναρά απέναντι στον “κοινωνικό Προκρούστη” της μνημονιακής πολιτικής. Σύντομα όμως θα έρθει και η ώρα της δημιουργίας. Και εκεί θα πρέπει να είναι όλοι μαζί παρόντες. Όχι ως απλά ως αντιμνημονιακό τόξο αλλά ως φαρέτρα με καλά βέλη.

* Ο Γιώργος Καραμέρος είναι δημοσιογράφος και μέλος των Οικολόγων Πράσινων