Το 1930 η οικονομική κρίση που είχε πλήξει σοβαρά και την Ελλάδα προκάλεσε την εκτίναξη της ανεργίας. Το ΚΚΕ και οι αρχειομαρξιστές, οι δυο πυλώνες της Αριστεράς τότε, αντιλήφθηκαν αμέσως το πρόβλημα και δημιούργησαν επιτροπές ανέργων, επεξεργαζόμενοι επίσης ανάλογα συνθήματα διεκδικήσεων. Η Αριστερά της εποχής εκείνης είχε αντιληφθεί ότι οι άνεργοι έχουν δικά τους ζητήματα, που είναι απόλυτα διακριτά από εκείνα των εργαζόμενων. Ζητήματα τα οποία δημιουργούν επίσης απόλυτα διακριτά αιτήματα.

Ads

Γεννάται λοιπόν η απορία, γιατί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, ούτε οι άλλοι της Αριστεράς δεν έχουν καταπιαστεί με το ζήτημα; Μέχρι σήμερα οι άνεργοι προέρχονται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και εκεί θεωρητικά θα έπρεπε να επιστρέψουν όταν καταφέρουν να βγουν από το καθεστώς της ανεργίας. Θα έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστή ομάδα όπως ακριβώς και είναι. Ομως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Και στις διαδηλώσεις απουσιάζει εκκωφαντικά ένα κίνημα ανέργων με τα ιδιαίτερα συνθήματά του και τις διεκδικήσεις του.
 
Ερωτάται λοιπόν: Eχει κάτι σκεφτεί γι’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός των γενικόλογων εξαγγελιών για μια μελλοντική αποκατάστασή τους;
 
Αλλά και σε δύο άλλα ζητήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν έχει κάνει σαφείς τις θέσεις του ή δεν έχει ακόμη ετοιμαστεί.
 
Εάν κάποτε, υπό δική του κυβέρνηση, η οικονομία σταθεί στα πόδια της, για να το κάνει θα πρέπει να στηριχθεί στις δραστηριότητες και των ελεύθερων επαγγελματιών, των εμπόρων, των μεσαίων επιχειρηματιών. Αυτοί όμως βρίσκονται ήδη εκτός μάχης, μακριά από κάθε δυνατότητα μελλοντικής δραστηριοποίησής τους και χρηματοδότησής τους από τις τράπεζες. Δεν αναφερόμαστε στους μεγαλοβιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες τους οποίους σκανδαλωδώς διευκολύνει συνεχώς η κρατική μηχανή. Η Εφορία, τα Ταμεία και ο Τειρεσίας στέκονται και θα στέκονται εμπόδιο απέναντι σε κάθε προσπάθεια των μικρών να ανακάμψουν. Ας θυμηθούμε ότι τον τεράστιο στρατό ανέργων δεν θα μπορέσει να τον απορροφήσει το Δημόσιο, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Είναι στον ιδιωτικό τομέα και μόνο σε αυτόν που μπορεί να ελπίζει, οποιαδήποτε κυβέρνηση, για να μειώσει τα ποσοστά ανεργίας. Εχει λοιπόν ετοιμάσει κάποιο σχέδιο γι’ αυτούς; Οπως, για παράδειγμα, μια πραγματικά δεύτερη ευκαιρία που θα προϋποθέτει τη διαγραφή χρεών των μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών και εμπόρων, ώστε να συνεχίσουν πάλι με νέο καθαρό πρόσωπο;
 
Τέλος, στη σημερινή ελληνική κοινωνία έχει κάνει την εμφάνισή του ένα νέο στρώμα, οι πτωχεύσαντες. Οχι αυτοί που θεωρητικά στην Αριστερά αναφέρονται ως νεόπτωχοι, αλλά οι πραγματικά πτωχοί, εκείνοι που κρίνονται τέτοιοι με δικαστική απόφαση. Το νέο αυτό στρώμα έχει μια δική του δυναμική και καθημερινά κερδίζει έδαφος. Ο ισχύων Πτωχευτικός Κώδικας απέναντι στο κύμα των πτωχών μοιάζει να είναι από άλλη εποχή. Οι πτωχοί είναι κάθε ηλικίας, οι περισσότεροι δε από αυτούς ανήκουν σε παραγωγικές ηλικίες. Σύμφωνα με τον κώδικα, θα βρεθούν έξω από κάθε δραστηριότητα για τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον. Χτυπημένοι από τα ποινικά δικαστήρια, στερημένοι από κάθε ιδιοκτησία, σε καθεστώς αέργου, αφού δεν είχαν εργοδότη και επομένως δεν μπορούν να ελπίζουν ούτε σε κάποιο επίδομα, βλέπουν τη ζωή τους να τελειώνει πρόωρα. Ακόμα και όταν περάσουν τα 10 χρόνια αναγκαστικής απαγόρευσης στην άσκηση δραστηριότητας, δεν είναι σαφές αν δεν θα βρεθούν εκ νέου αντιμέτωποι με τις απαιτήσεις του εκδικητικού κράτους.
 
Εχει σκεφτεί κάτι γι’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ; Εχει υπόψη του να αλλάξει τον Πτωχευτικό Κώδικα ώστε να επιτρέψει στους ανθρώπους αυτούς να δοκιμάσουν και πάλι να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία;
 
Τα ζητήματα αυτά απασχολούν πολλούς. Κατά κανόνα είναι άνθρωποι φοβισμένοι, όχι από τα ΜΑΤ, αλλά από την πείνα, την εξαθλίωση, τους δικαστικούς κλητήρες και τα εντάλματα σύλληψης ακόμα και για μικροποσά. Ανθρωποι που δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις γιατί δεν καταλαβαίνουν τα γενικόλογα συνθήματα. Ανθρωποι που δεν νοιάζονται τελικά για το ποιος κυβερνά αλλά για το πώς θα βγουν από τον λαβύρινθο στον οποίο βρέθηκαν. Ανθρωποι πάνω από τους οποίους θα πρέπει να σκύψει η Αριστερά, να ακούσει και να μελετήσει τα δικά τους ιδιαίτερα προβλήματα και να σκεφτεί λύσεις!
 
Οχι για να μην τους πάρει κάποιος άλλος και ενδεχομένως επικίνδυνος ως ψηφοφόρους, αλλά γιατί πρωτίστως η Αριστερά το οφείλει στον εαυτό της ώστε να ενισχύσει την αξιοπιστία της. Καλά είναι τα μαξιμαλιστικά προγράμματα ή οι πολιτικοί ελιγμοί για την εξουσία. Αλλά στο βάθος υπάρχουν οι άνθρωποι.

Άρθρο του Θεόδωρου Μπενάκη για την «Εφημερίδα των Συντακτών»