Από τον Kapadoks

Κορεστήκανε οι πόλεις και οι αστικές συνθέσεις και πρακτικές που εξυπηρετούσαν την συγκέντρωση τού κεφαλαίου και την εκβιομηχάνιση τής κοινωνίας ως τάχατες βελτίωση .
Είναι ξεκάθαρο πιά ότι χρειάζεται μια ρήξη , μιά “υπέρβαση” .
Θα μπορούσε να είναι μιά τέτοια ιδέα , μιά πρόταση , «η αναδρομή στην “ύπαιθρο χώρα” » ;

Ακολουθούν , λίγο παρακάτω αποσπάσματα κάποιων σχολίων που θα ήθελαν να είναι εισαγωγικά σε κάποιο δημιουργικό συμπροβληματισμό για το τί τελικά γίνεται , τι μπορεί να γίνει .
Έτσι κάτι σαν αρχή .
Για να ξεκολλήσουμε από τα “αναμφισβήτητα δεδομένα” που μάς βυθίζουν σε «αγωνιστική ρουτίνα» ή και σε «αμφισβητική ρουτίνα προβληματισμού» διαρκούς μεν , πλην αδιέξοδου . Και είναι νομίζω βέβαιο ότι η κοινωνία χρειάζεται λύσεις και οδούς διαφυγής από τα αδιέξοδα που την εχουν οδηγήσει οι μέχρι τώρα «ατυχείς» , κοντόφθαλμες και εγωιστικές επιλογές της ˙ “συντηρητικές” ; μπορεί να τις πείς και έτσι μέσα στην τόση σύγχυση που τις χαρακτηρίζει ˙ σίγουρα όμως όχι αριστερές ! Αυτό είναι μιά διαπίστωση . Μέχρι τώρα η κοινωνία μας δέν έχει δοκιμάσει εφαρμοσμένες στην πράξη πραγματικά αριστερές ιδέες .
Και μάλλον είναι πιά καιρός να ακουστούν τέτοιες προτάσεις .
Προτάσεις αριστερές , από αριστερά για την κοινωνία . Τέτοιες δυστυχώς σίγουρα δεν είναι το πόσους πολιτικούς φορείς, κόμματα , κομματίδια , συνιστώσες , ομάδες,
τάσεις κ.λ.π μπορούμε να σχηματίσουμε . Ελάχιστα πια νομίζω , ενδιαφέρει την κοινωνία τί λέει η πτέρυγα που έγινε κομματίδιο , τι διαφέρουν αυτά πού λέει ο Α. από αυτά που λέει ο Χ ή ο Ψ. , ποιός στηρίζει τον Κ. , πώς καί διατί …..
Αυτά είναι γαϊτανάκι δεν είναι αριστερή πορεία .
Γιατί , νομίζω , Αριστερά πρώτα και πάνω απ’ όλα σημαίνει ανιδιοτελής Προσφορά και Πρόταση – Όραμα για την Κοινωνία . Και όχι βέβαια προβολή τών σημαντικών απόψεων , ιδιαιτεροτήτων και τάσεων κάθε αριστερού αγωνιστή . Αν από όλα αυτά δεν βγαίνει ως συνισταμένη θετικό κοινωνικό αποτέλεσμα , καμιά αξία δεν έχουν για την κοινωνία .

« Αριστερά σημαίνει να συμπάσχεις με τα βαλλόμενα λαϊκά στρώματα .
Με αυτούς που “χθές ίσως έμειναν νηστικοί και σήμερα ίσα που τήν βγάζουν , ενώ για αύριο κανείς δεν ξέρει…” .
Αριστερά σημαίνει να συμμερίζεσαι την αγωνία αυτών που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κτηνώδη απανθρωπιά τού πολιτικο-οικονομικού συστήματος , που σκοτώνει μέρα με την μέρα ανθρώπους και όνειρα , μόνο και μόνο για να βελτιωθούν κάποιοι οικονομικοί “δείκτες” και να κερδίσουν κάποιοι λογαριασμοί μερικούς ακόμη πόντους στον παγκόσμιο κεφαλαιοϊδεατικό ανταγωνισμό .
Σημαίνει να πάσχεις στ’ αλήθεια μαζί με τον άνεργο, μαζί με το απόμαχο τής παραγωγικής διαδρομής “χαμηλοσυνταξιούχο” , ή τον νέο που τελειώνοντας την όποια μόρφωση και επαγγελματική ειδίκευση δεν βλέπει καμμιά απολύτως θετική προοπτική για να τ’ αξιοποιήσει , για να ζήσει ούτε κάν για να επιβιώσει . …….. Αν δεν έχεις ζήσει στο πετσί σου την ανεργία , μέσα στο σπίτι σου , προσωπικά ή στους δικούς σου (γονιό , αδέλφια , σύζυγο ή παιδί σου) , θα τα συζητάς με συμπάθεια και θεωρώντας το ζήτημα “καυτό κοινωνικό πρόβλημα”, αλλά ΔΕΝ συμπάσχεις! ….. Όταν όμως οι αριστεροί αγωνιστές έχουν αστικοποιηθεί (κάτι σαν πλαστικοποίηση ένα πράμα …) έχουν αποκοπεί από την αγωνία των κοινωνικά ασθενέστερων , έχουν χάσει την ωστική τους δύναμη δεν μπορούν να πάνε την αριστερά και την κοινωνία γενικότερα στο “πιό μπροστά” . Δεν μπορούν να δώσουν όραμα, να δώσουν νέα ώθηση προς μιά άλλη εκδοχή , άλλες λύσεις πέρα από αυτές που κουβεντιάζουμε και αναμασσάμε εκατόν πενήντα τόσα χρόνια … Χωρίς ανάλογα βιώματα , έχοντας αποξηράνει στην ψυχή και στην μνήμη σου τά όποια τυχόν έζησες στην πατρική οικογένειά σου δεν μπορείς να κατανοήσεις στ’ αλήθεια τα προβλήματα , όση καλή διάθεση και άν έχεις , ούτε μπορείς να εμπνευστείς ανάλογες καινοτόμες λύσεις , αφού το σαρκίο σου είναι βολεμένο , δεν απειλείσαι άμεσα προσωπικά και στην μνήμη σου δεν έχουν καταγραφεί παραστάσεις και βιώματα αληθινής κοινωνικής ανασφάλειας και απειλής και επομένως δεν πιέζεσαι από την αυτοσυντήρηση να κάνεις την νέα τομή , την ΑΛΛΗ ρήξη , αυτήν που θα δώσει λύσεις “στο πρόβλημα” , αφού το πρόβλημα τελικά εσύ δεν το βιώνεις».

Ads

( #354034 στο θέμα: Δημήτρης Παπαδημούλης: Να ξεκαθαρίσει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ )

Στην συνέχεια ως συμμετοχή στον σχολιασμό με αφορμή την ανάρτηση στο tvxs τής Συνέντευξης του Χρόνη Μίσσιου στο Βήμα, της 20ης Ιουνίου του 2010 γράφτηκε στο σχόλιο 357707 (22 Ιούνιος 2010 #357707) και το εξής :

« …. Ο Χρόνης Μίσσιος μάς το λέει τώρα . Ευκαιρία να το καταλάβουμε καθένας μας και όλοι μαζί : « ….. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΙΚΑ ΤΗΣ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΜΕΡΟΣ». Είναι καιρός να δούμε την κοινωνία και εμάς μέσα σ’ αυτήν με άλλο μάτι , δημιουργικά , να δώσουμε νέα πρόταση , ισχυρότερη και διαφορετική από όσα λέχτηκαν μέχρι τώρα . Δεν έχω καμιά τέτοια πρόταση . Επικαλούμαι τις διαπιστώσεις τού Μίσσιου και νομίζω ότι , χωρίς να εγκαταλείψουμε τα άμεσα καυτά προβλήματα επιβίωσης πρωτίστως του άνεργου και τού χαμηλόμισθου (& χαμηλοσυνταξιούχου) , αλλά και όλων μας είναι καιρός να προχωρήσουμε σε μιά νέα υπερβατική (;) πρόταση τής “Αριστεράς”, πέραν κομματικών σχημάτων ….
Δεν είναι ουτοπία ˙ είναι όρος επιβίωσης τής κοινωνίας ˙ ρόλος που μοιραία βαραίνει την αριστερά ως θέση και κοινωνική άποψη , πέρα από ταμπέλες . Μάς αφορά όλους και τον καθένα μας. Ο κάθε ένας μας πρέπει να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε , να εξανθρωπιστεί η κοινωνία μας ….. Ειναι καιρός να δούμε ποια είναι η πρόταση που έχει ανάγκη σήμερα η κοινωνία για τον εξανθρωπισμό της και να πράξουμε κάθε ένας μας , ανάλογα , στο δικό του πεδίο , κατά το δικό του ανάστημα . Ίσως και ο Χρ. Μίσσιος κάτι ακόμα να έχει να μάς πεί … » .

(#357707 στο θέμα: «Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά», του Χρόνη Μίσσιου (22/06/2010).

Ας κάνουμε κάτι ο καθ’ ένας μας να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε να βρεί η Αριστερά την Προίκα της ˙ ας πάμε τον προβληματισμό αυτό λίγο παραπέρα :
Ο Χρόνης Μίσσιος ζεί σε κάποιο χωριό (Μικροχώρι Αττικής) . Παρά ταύτα όμως δεν είναι “εκτός” . Αυτά που είπε στην συνέντευξη εκείνη αλλά και η όλη παρουσία του λένε περισσότερα από ένα πλήθος “καλαμαράδες” .
Ας συσχετήσουμε λοιπόν το παράδειγμά του με μιά διαπίστωση :
Κορεστήκανε οι πόλεις και οι αστικές συνθέσεις και πρακτικές που εξυπηρετούσαν την συγκέντρωση τού κεφαλαίου και την εκβιομηχάνιση τής κοινωνίας ως τάχατες βελτίωση .
Είναι ξεκάθαρο πιά ότι χρειάζεται μια ρήξη , μιά “υπέρβαση” .
Θα μπορούσε να είναι μιά τέτοια ιδέα , μιά πρόταση , «η αναδρομή στην “ύπαιθρο χώρα” » ;
Γιατί όχι ;!
Όπως η απάνθρωπη εκβιομηχάνιση των τελευταίων τριών περίπου αιώνων συνδυάστηκε με τήν άκρατη και εξαναγκαστική «αστυφιλία» , ίσως είναι μιά ιδέα να προσανατολιστούμε τώρα πια σε μιά αποδόμηση αυτού τού απανθρωπιστικού κεφαλαιοϊδεατισμού , στρεφόμενοι σε μικρές μονάδες = κοινότητες κάπως σαν συνεταιριστικές . Ίσως ο αριθμός των μελών τών κοινοτήτων αυτών δεν πρέπει να υπερβαίνει τα τριάντα έως τριανταπέντε άτομα ˙ σε κτήματα ανάλογης έκτασης .

Δεν μιλάμε για πρωτογονισμό ούτε για αναχωρητισμό .
Η κοινότητα απλά θα λειτουργεί έξω (ή σε οριακή επαφή με κάποιο) από τα μικρότερα αστικά κέντρα , διαθέτωντας όλες τις σύγχρονες τεχνικές υποδομές, στην φιλικότερη προς το περιβάλλον έκδοση και εκδοχή τους . Μόνο που η οικονομία της θα είναι λίγο ως αυτοκαλλιέργειες , κλασσικά παλιά «χωριάτικα» μοντέλα , συνδυασμένα με άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες τών μελών τής κοινότητας ˙ με τα τηλέφωνα και τα e-mails μπορούν να παρέχουν επαγγελματικές υπηρεσίες εξ αποστάσεως σε όποιους τομείς θα τις παρείχαν και σε αστική εγκατάσταση .
Η κοινότητα θα πρέπει να αυτοδιοικείται με άμεσο τρόπο (συναπόφασεις) , αλλά και θα μπορεί να μετέχει , στο μέτρο των περιστάσεων , και στο εγγύτερο (μικρότερο ή και μεγαλύτερο) αστικό κέντρο .

Εννοείται ότι δεν μιλάμε ούτε για πράσινες οικολογικές γραφικότητες , μιά και ως τρόποι χρήσης τής γής είναι αυτονόητο ότι θα επιλέγονται οι φιλικότεροι προς το περιβάλλον , αλλά αυτό είναι επιλογή μέσου , δεν είναι αυτοσκοπός .

Αυτή την κεντρική ιδέα δεν μπορεί να την θεωρήσει κανείς “πρόταση” , αλλά μόνο βάση προβληματισμού . Δεν είναι “πρόγραμμα προς ανάπτυξη” , αλλά απλά μιά σκέψη που ξεκινάει από την παράλληλη διαπίστωση ότι ΔΕΝ μπορούμε να περιμένουμε λύσεις μέσα από τα (ποικιλοτρόπως) υπονομευμένα κομματικά σχήματα και ζητάμε πλέον δρόμους και τρόπους έξω και πέρα από αυτές τις αγκυλώσεις , χωρίς να συζητάμε για κατάλυση πολιτεύματος . Πρόσφατες άλλωστε είναι παρόμοιες τοποθετήσεις και από αλλού (Όπως π.χ. και η Grace Lee Boggs στο Democracy Now , που προβάλλεται και στο tvxs : «Οι λύσεις θα έρθουν από τα κάτω…» )
Δεν μιλάμε για «γενίκευση επιστροφής στην φύση» , ούτε για κήρυγμα νεοχιπισμού “και πίσω στην mother nature”, αλλά αντίθετα συζητάμε για δορυφορικά περιαστικά μορφώματα που θα γονιμοποιούν δημιουργικά τον παρακμασμένο αστισμό μας ˙ προς άλλα σχήματα που δεν τα ξέρουμε ακόμα .
Διαπιστώνουμε όλοι πια , νομίζω , την απανθρωποίηση και χρεωκοπία τής σύγχρονης αστικής πόλης . Ξεκινάμε , λοιπόν , αυτές τις μονάδες – κοινότητες , εννοείται πειραματικά κατά το «βλέποντας και κάνοντας» , χρησιμοποιώντας εμπειρίες και από τις “αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις”. Για να δούμε πρώτα πώς αυτά τα πειραματικά μορφώματα μπορούν να σχηματισθούν και να λειτουργήσουν εσωτερικά και στη συνέχεια αν και πώς και πόσο μπορούν να επηρεάσουν θετικά και τις άλλες κοινωνικές καταστάσεις (αστικά κέντρα σημερινού τύπου) .

Αν θέλει κανείς χαρακτηρισμούς, ίσως μπορεί αυτή η ιδέα να θεωρηθεί “μεταριστερός πειραματισμός” ˙ κάτι σαν «postleftism» . Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα . Το ουσιώδες είναι ότι υπάρχει το πρόβλημα και ότι κανείς δεν έχει δυνατότητα να προτείνει «Λύση με Εξ Αποκαλύψεως Απόλυτη Πρόταση» και αλλοίμονό μας αν πέσουμε σε τέτοιους «μεσσίες» .

Ιδέες για συζήτηση και επεξεργασία καταγράφουμε μιάς και ακούγονται ήδη , σκόρπια και άτυπα και από διάφορες νεανικής ηλικίας ομάδες .

Απλούστατα δεν γίνεται να μείνουμε άλλο “με σταυρωμένα τα χέρια” .

Ας προτείνουμε λοιπόν αυτήν την ιδέα προς επεξεργασία , χωρίς copyrights ˙ και ας δούμε και ας ακούσουμε κι’ άλλες …