Εχτές (2-4-2012) παρακολούθησα για πρώτη φορά τη συνεδρίαση του Συντονιστικού του ΜΑΑ (το ΑΚΕΠ εκπροσωπείται στο συντονιστικό του ΜΑΑ από τον Μ. Γρηγοριάδη). Ο χώρος της συνεδρίασης είχε σχήμα παραλληλόγραμμου, κι ήταν ασφυκτικά γεμάτος από τα μέλη του Συντονιστικού και από αρκετούς σαν κι εμένα που παρακολουθούσαμε τη συνεδρίαση. Από τη θέση που στεκόμουνα μπορούσα να βλέπω το πρόσωπο του κάθε συντρόφου και της κάθε συντρόφισσας. Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν τα μάτια, το βλέμμα! Η αντίθεση ανάμεσα στα λαμπερά και τα θαμπά μάτια. Από τη μιά, το ζωηρό βλέμμα και η καθαρή ματιά του σ. Αλέκου Αλαβάνου, το λαμπερό βλέμμα που είχαν οι περισσότερες συντρόφισσες και οι περισσότεροι σύντροφοι. Και από την άλλη, τα θαμπά μάτια, το σκοτεινό βλέμμα σε ορισμένες συντρόφισσες και ορισμένους συντρόφους, συντρόφισσες και συντρόφους που, πέραν κάθε αμφιβολίας, εκτιμώ.

Δεν ξέρω γιατί -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μετά τη συνεδρίαση του Συντονιστικού, στο μυαλό μου έρχονται και ξανάρχονται νοητικές εικόνες από μια περιγραφή του Σεφέρη στο έργο του «Τρεις μέρες στα Μοναστήρια της Καππαδοκίας», για την τοιχογραφία της Προδοσίας στη «Σκοτεινή Εκκλησιά», λαξεμένης σε ένα χοντρό δόντι πωρόλιθου. Γράφει ο Σεφέρης:

«Ο Ιησούς είναι στη μέση τριγυρισμένος από κεφάλια· στο δεύτερο πλάνο, λόγχες στρατιωτών. Ο Ιούδας είναι πολύ νέος, φορεί άσπρα και τα μάτια του καταντούν θαμπά μπροστά στα εξαιρετικά δυνατά μάτια των άλλων που τον καρφώνουν. Δε μπορώ να διώξω από τη μνήμη μου τα φοβερά αυτά μάτια ίσως γιατί, την ώρα που τα κοίταζα, συλλογίστηκα πως την προδοσία θα την ονόμαζα σήμερα αδιαφορία».

Είμαι άραγε αιθεροβάμων, όταν ισχυρίζομαι πως «αδιαφορία» σήμερα ονομάζεται η κομματική ιδιωφέλεια, που δυναμιτίζει την απελπιστικά αναγκαία συμπαράταξη των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού;

Είμαι άραγε εκτός πραγματικότητας, όταν ισχυρίζομαι πως η «αδιαφορία» πρέπει σήμερα να ονομαστεί προδοσία;

Υπάρχουν πολλοί σύντροφοι που δεν έχουν κατανοήσει ακόμη τη θέση του ΑΚΕΠ: «ο Αλαβάνος πρέπει να είναι παρών, αντί παντός τιμήματος, στην επόμενη Βουλή». Ίσως δεν έχουμε εξηγήσει και δεν έχουμε αναπτύξει ακόμη επαρκώς τα επιχειρήματά μας για να γίνουμε κατανοητοί. Ελπίζουμε, μέχρι την επόμενη Πανελλαδική Συνάντηση του ΜΑΑ, ν’ αναπτύξουμε με μεγαλύτερη πληρότητα τα επιχειρήματα αυτής της θέσης.

Προς το παρόν, θεωρώ σκόπιμο να υπενθυμίσω την Α και Γ θέση των αποφάσεων της Β΄ Πανελλαδικής Συνάντησης του ΜΑΑ:

«Α. Το “Μέτωπο” υπάρχει ήδη, εν δυνάμει, μέσα από το λαό, πάλι χωρίς την Αριστερά.

Ο λαός έχει πεισθεί ότι μια «ένωση δυνάμεων» αποτελεί  προϋπόθεση για να αντιπαρατεθούμε στις πολιτικές καταστροφής της οικονομίας και κοινωνίας από την τρόικα.  Η «ενότητα» υπάρχει ήδη, εν δυνάμει, μέσα στο λαό και εκφράζεται πολλαπλά: με τη συνύπαρξη πολιτών με τις πιο διαφορετικές πολιτικές καταγωγές και κοινωνικές εντάξεις, από όλο το φάσμα των ηλικιών στις απεργίες, στις διαδηλώσεις και στις πλατείες. Στα κινήματα «δεν πληρώνω». Στις επιτροπές γειτονιάς. Στις ομάδες αλληλεγγύης. Στις κινήσεις καλλιτεχνών και διανοουμένων. Στις ιστοσελίδες αμφισβήτησης.

Όλα αυτά αποτελούν σε μεγάλο βαθμό «αναπάντητες επιστολές» προς τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επίτευξη της «ένωσης».

Η απάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς είναι να επαναλαμβάνουν τη λέξη «μέτωπο» σε όλες τις πτώσεις και με όλα τα προσδιοριστικά επίθετα. Τις περισσότερες φορές το ορίζουν γύρω από τον εαυτό τους, ως επέκταση της κομματικής τους επιρροής.

Όμως η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος από το λαό, όπως εκφράστηκε κατεξοχήν στις πλατείες και στις εργατικές κινητοποιήσεις, έδειξε ότι η κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει το πολιτικό χρέος των στιγμών – την  Ανατροπή- και βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς.

Γ. Μόνο αν υπάρξει η βάση για μια πλατιά συμπαράταξη έχει θέση το ΜΑΑ στις εκλογές.

Κεντρικός στόχος της προσπάθειας του ΜΑΑ, από τη στιγμή της συγκρότησής του, είναι η επίτευξη μιας μετωπικής συνάντησης πάνω σε ένα ριζοσπαστικό και συγκροτημένο πρόγραμμα.

Χαιρόμαστε που ο κεντρικός όρος μέσα από τον οποίο επιδιώξαμε να εκφράσουμε την ταυτότητά μας, το «μέτωπο», υιοθετείται σήμερα από όλα ανεξαίρετα τα ριζοσπαστικά σχήματα. Την ίδια στιγμή αισθανόμαστε θλίψη γιατί, με τους στενούς κομματικούς ορίζοντες  που συχνά νοηματοδοτείται, μια αριστερά διαχωρισμένη σε πολλαπλά σχήματα οδηγείται βαθμιαία σε μια αριστερά διασκορπισμένη σε πολλαπλά «μέτωπα».

Ως Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής διασαφηνίσαμε γρήγορα, αξιοποιώντας θετικές και αρνητικές εμπειρίες που είχαμε, ότι δεν είμαστε παρά μόνο μια πρωτοβουλία για ένα μέτωπο  που απαιτεί ευρύτατες δυνάμεις. Η προσπάθειά  μας ταυτίζεται με αυτό το στόχο και δεν μπορεί να υπάρξει πέραν αυτού.

Θα συνεχίσουμε με πείσμα την προσπάθειά μας για μια πλατιά ενότητα σε ανατρεπτική προγραμματική βάση και με δημοκρατικές διαδικασίες που απαιτούν οι περιστάσεις. Θα την επιδιώξουμε σε όλα τα επίπεδα: στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, στις σχολές, στις απεργίες, στα κινήματα.

Θα επιδιώξουμε να γίνει αυτό και στις εκλογές, που, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να συμβάλουν να αλλάξει κατεύθυνση η πορεία της χώρας.

Για μας, και πιστεύουμε και για το λαό, δεν έχουν το νόημα που σήμερα απαιτείται εκλογές δημοσκοπικού τύπου, καταμέτρησης ποσοστών, ανταγωνισμού μέσα στα πλαίσια δυνάμεων που θα έπρεπε να ήταν μαζί, συντεταγμένες απέναντι στην τρόικα. Όχι γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα, σαν το δικό μας, έχει δυσκολίες.  Αλλά λόγω της αδυναμίας να νοηματοδοτήσουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας και να εξηγήσουμε στους εργαζόμενους την παρουσία στον κατακερματισμένο ριζοσπαστικό χώρο ενός ακόμα σχήματος με τους δικούς του υποψηφίους βουλευτές και τα δικά του μεγάφωνα,  όσο παραγωγικό κι αν είναι αυτό σε επεξεργασίες, πρωτοβουλίες κι ενωτικές προτάσεις. Ο λαός μας χρειάζεται σήμερα ένα μόνο, ένα χωνί του ΕΑΜ.

Έτσι κι αλλιώς ο πόλεμος θα συνεχισθεί και μετά τις εκλογές του συστήματος, πρώτα από όλα στους δρόμους. Και το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής με τη γνωστή και ευδιάκριτη παρουσία του θα είναι συνεχώς παρόν.

Η τύχη του ΜΑΑ, η επιτυχία ή η αποτυχία του, είναι ταυτισμένη με τη μετωπική ενότητα. Αυτό για πολλούς φαίνεται ως μειονέκτημα. Εμείς το αισθανόμαστε τελικά ως πλεονέκτημα γιατί μας προσφέρει τη δυνατότητα να απαντήσουμε με ειλικρίνεια στη δίκαιη καχυποψία των πολιτών απέναντι σε κάθε τι που έχει σχέση με εξουσία και πολιτικά αξιώματα».
 

Αντώνης Χάλαρης
3-4-2012
https://akep.blogspot.com