Την ώρα που αυξάνονται οι νεκροί από τις ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις, καθίσταται πλέον εμφανής η έλλειψη ηγεσίας στη Παλαιστίνη. Το Παλαιστινιακό έχει περιθωριοποιηθεί τους τελευταίους 14 μήνες κατά τους οποίους η Αραβική Άνοιξη έχει εξαπλωθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή και η ένταση επικεντρώνεται στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Ads

Ενώ οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ αποδεικνύονται ατελέσφορες και η έξωθεν υποστήριξη διαρκώς υποχωρεί, η Παλαιστινιακή Αρχή ‘’φοβάται’’ μία πιθανή επιστροφή των κατοίκων της χώρας στη βία.

“Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε – εκτός από την κατοχή – είναι η περιθωριοποίηση,” είπε σε συνέντευξη Τύπου ο Σαλάμ Φαγιάντ, πρωθυπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής.

“Είναι μια άμεση συνέπεια των εξεγέρσεων στον Αραβικό κόσμο όπου οι άνθρωποι ασχολούνται με τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα. Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε τροχιά εκλογών ενώ η Ευρώπη αίναι απασχολημένη με την κρίση χρέους”, πρόσθεσε ο Φαγιάντ.

Για δεκαετίες, όταν στο αραβικό κόσμο κυριαρχούσαν τα αυταρχικά καθεστώτα, το Παλαιστινιακό ήταν το επίκεντρο της πολιτικής. Η κυβέρνηση Ομπάμα όταν ανέλαβε την εξουσία έθεσε ως έναν από τους στόχους της την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους στην Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.

Όπως όμως σημειώνουν οι New York Times, το επίκεντρο των συζητήσεων που είχε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν το Παλαιστινιακό, αλλά το Ιράν.

Είναι γεγονός πως η Αραβική Άνοιξη έφερε το παλαιστινιακό ζήτημα στο επίκεντρο της προσοχής. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα ένοιωσαν για πρώτη φορά ελεύθεροι να εκφράσουν τα αντι-ισραηλινά τους αισθήματα.

Πολυδιάσπαση

Όμως αυτό έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα για το PLO που διαπραγματεύεται με το Ισραήλ και θεωρείται από πολλούς ενδοτικό. Οι ισλαμιστές της Χαμάς ήταν αυτοί που επωφελήθηκαν.

Ακόμη και αυτοί όμως, αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες σημειώνουν οι Times. Αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν το πολιτικό τους στρατηγείο στη Συρία, ενώ η οικονομική βοήθεια από το Ιράν έχει μειωθεί κατακόρυφα.

Το αποτέλεσμα είναι μία διαδοχική διάσπαση του παλαιστινιακού κινήματος, η απώλεια συμμάχων και η παράλυση του εγχειρήματος για την δημιουργία του Παλαιστινιακού κράτους.

Μόλις πριν έξι μήνες η αισιοδοξία ήταν διάχυτη. Η Παλαιστινιακή Αρχή είχε καταθέσει την αίτηση της για αναγνώριση στον ΟΗΕ. Η Χαμάς είχε συμφωνήσει με το Ισραήλ να απελευθερώσει έναν ισραηλινό στρατιώτη με αντάλλαγμα την απελευθέρωση εκατοντάδων Παλαιστινίων. Το μομέντουμ δεν υπάρχει πια.

Δευτερεύον ζήτημα

Ο Ζακάρια αλ Κακ καθηγητής παλαιστινιακής ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο Αλ Κούντς της Ιερουσαλήμ αναφέρει: “Δεν βλέπω την Παλαιστίνη στην ημερήσια διάταξη ούτε των ΗΠΑ ούτε του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβληθούν στον κόσμο και δεν μπορούν να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους τους. Ο αραβικός κόσμος είναι απασχολημένος. Το Παλαιστινιακό μετατράπηκε σε δευτερεύον ζήτημα”.

Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς κατηγορείται για αναποφασιστικότητα ενώ η οικονομική κρίση μαστίζει τα Παλαιστινιακά εδάφη.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναφέρει πως η τα ποσοστά ανάπτυξης στη Δυτική Όχθη τα οποία ήταν για την περίοδο 2008-2010 κατά μέσο όρο στο 10% έπεσαν στο 5,7% το 2011 με την ανεργία να παραμένει στο 17%. Πέρυσι οι αραβικές χώρες έδωσαν για την Παλαιστινιακή Αρχή μόνο 340 εκατομμύρια δολάρια, περίπου δηλαδή 200 εκατομμύρια λιγότερα από το αναμενόμενο.

Συνέπεια αυτού ήταν η αδυναμία της Παλαιστινιακής Αρχής να πληρώσει τις οφειλές της προς ιδιωτικές επιχειρήσεις και το δημόσιο συνταξιοδοτικό ταμείο. Παράλληλα ισραηλινά στρατεύματα έχουν εντείνει τις νυχτερινές επιδρομές τους στις πόλεις της Δυτικής Όχθης, όπου έκλεισαν πρόσφατα δύο τηλεοπτικοί σταθμοί, συμβάλλοντας έτσι στην αίσθηση της αδυναμίας.

Πηγή: New York Times

Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς