Η εικόνα των Αμερικανών πεζοναυτών που ουρούν επί πτωμάτων Αφγανών μαχητών είναι καλύτερη – υποθέτω – από εκείνη των Αμερικανών στρατιωτών που πόζαραν τον περασμένο Μάρτιο δίπλα σε έναν αθώο Αφγανό έφηβο, τον οποίο είχαν σκοτώσει εν ψυχρώ. Ή την εικόνα της δεσμοφύλακα που πόζαρε με ένα νεκρό Ιρακινό κρατούμενο στο Αμπού Γράιμπ.

Ads

 
Για να μην αναφέρω τη Χαντίτα, το Μάι Λάι, τη σφαγή προσφύγων από αμερικανικές δυνάμεις στην Κορέα, τη δολοφονία χωρικών στη Μαλαισία από Βρετανούς στρατιώτες. Ή τη σφαγή 14 Καθολικών από Βρετανούς στρατιώτες στο Ντέρι το 1972. Και παρακαλώ σημειώστε ότι δεν έχω αναφέρει ακόμη το όνομα του Μπάχα Μούσα.
 
Η απάντηση του σώματος των Αμερικανών πεζοναυτών στο νέο σκάνδαλο ήταν η συνηθισμένη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπηρετούν τις βασικές αξίες των πεζοναυτών, αποτελούν εξαίρεση κλπ, κλπ. Ίσως και να είναι έτσι, γράφει ο Ρόμπερτ Φισκ στην βρετανική εφημερίδα Independent. Δημιουργείται όμως ένα ερώτημα. Αν το συγκεκριμένο επεισόδιο αποτυπώθηκε σε μια κάμερα, πόσα άλλα παρόμοια έχουν γίνει και δεν έχουν καταγραφεί πουθενά; Πόσοι ακόμη Αφγανοί έφηβοι έχουν σφαγιαστεί;
 
Όσο η φωτογράφηση γίνεται πιο εύκολη χάρις στη σύγχρονη τεχνολογία, τόσο περισσότερες σφαγές, βιασμοί και άλλα εγκλήματα γίνονται γνωστά. Και είναι αλήθεια ότι οι Ταλιμπάν και η αλ-Κάιντα πρωταγωνιστούν σε πολλά από αυτά. Όπως είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί δεν είναι ναζί. Ούτε μπορούμε να συγκρίνουμε τους σοβιετικούς εισβολείς στο Αφγανιστάν με τον Τζένγκις Χαν.
 
Όμως η βεβήλωση των πτωμάτων των Ταλιμπάν από τους Αμερικανούς πεζοναύτες δεν είναι εξ αυτού λιγότερο σκανδαλώδης. Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που προκαλεί ανησυχία στη διοίκησή τους δεν είναι το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι άνδρες σκότωσαν τους Αφγανούς, αλλά ότι ούρησαν επί των πτωμάτων τους. Και μάλιστα μπροστά σε κάμερα!
 
Οι στρατοί είναι φρικτά κατασκευάσματα και οι στρατιώτες κάνουν αποτρόπαια πράγματα, αλλά όταν αποδεχόμαστε όλα αυτά τα ψέματα για τις «εξαιρέσεις» κλπ – την ίδια ορολογία χρησιμοποιούν άλλωστε και οι δικτάτορες – ουσιαστικά αποδεχόμαστε τον πόλεμο, τον κάνουμε ευκολότερο, όπως κάνουμε ευκολότερες και συχνότερες τις σφαγές και τους βιασμούς.
 
Μία είναι η ετυμηγορία γι’ αυτά τα εγκλήματα, καταλήγει ο Βρετανός αρθρογράφος: οι δράστες τους είναι ένοχοι, χωρίς άλλες προσθήκες.