Μια από τις πιο ριζοσπαστικές, αλλά και αμφιλεγόμενες φωνές της σύγχρονης δημοσιογραφίας και διανόησης πέθανε σήμερα στο Χιούστον από πνευμονία, επιπλοκή του καρκίνου του οισοφάγου από τον οποίο έπασχε. «Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, ο δεινός επικριτής και ρήτορας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 62 ετών» επισημαίνεται στην ιστοσελίδα του στο αμερικανικό περιοδικό Vanity Fair.

Ads

Γεννημένος στις 13 Απριλίου 1949, ο Βρετανός συγγραφέας και αρθρογράφος σπούδασε στην Οξφόρδη και στο Κέιμπριτζ,  ενώ, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα.

Τη δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε γράφοντας για το περιοδικό “International Socialism”. Στη συνέχεια, εργάστηκε για το εκπαιδευτικό ένθετο των Times.

Απόσπασμα από την εκπομπή του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα για τον Χένρι Κίσιντζερ, με τίτλο «Ο Μιλόσεβιτς του Μανχάταν», στο οποίο εμφανίζεται ο Christopher Hitchens.

Μια προσωπική τραγωδία αποδείχτηκε η μεγάλη του ευκαιρία. Το Νοέμβριο του 1973, η μητέρα του αυτοκτόνησε στην Αθήνα. Ο Χίτσενς ταξίδεψε στην Ελλάδα για να παραλάβει τη σορό της και έγραψε άρθρο για τη χούντα των συνταγματαρχών, το οποίο φιλοξένησε το περιοδικό New Statesman. Από τις σελίδες του, απέκτησε τα επόμενα χρόνια τη φήμη δημοσιογράφου που δεν φοβόταν να τα βάλει με τους ισχυρούς, όπως τον Χένρι Κίσιντζερ και το Βατικανό.

Δηλωμένος άθεος, υποστήριζε ότι οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες αποτελούν “άξονα του κακού”, καθώς πίστευε ότι οι οργανωμένες θρησκείες οδηγούν στη μισαλλοδοξία και από εκεί στον ρατσισμό και στη βία.

Ο Christopher Hitchens στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα.

Το 1981 μετοίκησε στις ΗΠΑ και συνέχισε να ασκεί κριτική στο συντηρητικό κατεστημένο από τις σελίδες του περιοδικού “The Nation”. Ωστόσο, οι απειλές θανάτου των μουλάδων του Ιράν κατά του συγγραφέα Σαλμάν Ρουσντί αποτέλεσαν  αφορμή για να αποστασιοποιηθεί από την Αριστερά, καθώς έκρινε ότι προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Εξακολούθησε, ωστόσο, να δηλώνει τον θαυμασμό του για τον Μαρξ, τον Λένιν και τον Τρότσκι.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη, στο όνομα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, τον οδήγησαν να στραφεί προς τους Νεοσυντηρητικούς. Το φλερτ είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια νωρίτερα, εξαιτίας της πεποίθησης του Χίτσενς ότι οι μεγάλες δυνάμεις έχουν υποχρέωση να επεμβαίνουν στρατιωτικά κατά απολυταρχικών καθεστώτων.

Το αποτέλεσμα ήταν να στηρίξει την εισβολή στο Ιράκ, μια απόφαση που προκάλεσε σάλο. Τα επόμενα χρόνια επέκρινε τις κυβερνήσεις Μπους και Μπλερ για τα εγκλήματα πολέμου, τα βασανιστήρια και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έγιναν στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας.

Οι θέσεις του στο πέρασμα του χρόνου φαίνονται αντιθετικές. Ωστόσο, στην πραγματικότητα πήγαζαν από την αποστροφή του για οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει περιοριστικό παράγοντα  της ανθρώπινης ελευθερίας.

Παράλληλα, ο γνωστός αρθρογράφος και συγγραφέας επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ελληνικά ζητήματα, υποστηρίζοντας με θέρμη την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, καθώς και τις κυπριακές θέσεις.

Ο Christopher Hitchens μιλά για τον Herny Kissinger και την εισβολή στην Κύπρο, το 1974.

Τον Ιούνιο του 2010 διαγνώστηκε ότι ο Χίτσενς έπασχε από καρκίνο του οισοφάγου. Στα τέλη του ίδιου μήνα, ο ίδιος αποκάλυψε την ασθένειά του μέσω της στήλης του στην ηλεκτρονική έκδοση του αμερικανικού περιοδικού Vanity Fair.

Η ξαφνική διάγνωση της ασθένειάς του ανέστειλε και την προώθηση του αυτοβιογραφικού βιβλίου του «Hitch-22: Α Memoir», που κυκλοφόρησε στις αρχές του καλοκαιριού από τις εκδόσεις «Twelve». Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι στις πρώτες σελίδες των απομνημονευμάτων του παραθέτει οριμένα αποσπάσματα επιφανών συγγραφέων που αναφέρονται στον θάνατο, κάποιες στροφές από το ποίημα του Αγγλου ποιητή Γ.Χ. Οντεν «Death’s Echo» και φράσεις από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Ντόκινς «Υφαίνοντας το ουράνιο τόξο», όπως η εξής: «Πρόκειται να πεθάνουμε και αυτό μας κατατάσσει στους τυχερούς. Αρκετοί άνθρωποι δεν πρόκειται να πεθάνουν ποτέ επειδή ποτέ δεν γεννήθηκαν…».