Άνκορμαν (ατσαλάκωτος): Καλωσήλθατε στην εκπομπή «Follow the Money!». Τα μάπετ, οι μαριονέτες, επέστρεψαν: τα τρομοκρατεί ένας κακός πετρελαιοβιομήχανος. Το προοδευτικό Χόλλυγουντ παρουσιάζει έναν επιτυχημένο επιχειρηματία σαν «κακό» — δεν είναι δα και κάτι καινούριο!Σχολιαστής (αδέκαστος): Το κάνουν εδώ και δεκαετίες! Είναι απίστευτο πού μπορεί να φτάσει το Χόλλυγουντ για να περάσει την προπαγάνδα του κατά των επιχειρήσεων. Το μόνο πράσινο [αναφορά στην «πράσινη πολιτική»] που θα έπρεπε να υπάρχει στο Μάπετ  Σόου είναι ο Κέρμιτ!

Ads

Άνκορμαν: Το Χόλλυγουντ έχει ξεκινήσει έναν ταξικό πόλεμο εναντίον των επιχειρήσεων;
Σχολιαστής: Mισούν την βιομηχανία του πετρελαίου, την επιχειρηματική Αμερική: Αρκεί να δείτε μια ταινία όπως το Cars 2  [παιδικό, όπου τα αυτοκίνητα είναι ζωντανά και τάσσονται υπέρ του περιβάλλοντος] ή η Syriana του Τζωρτζ Κλούνεϊ. Επιτίθενται στην πετρελαιοβιομηχανία, ξεχνώντας πως με το πετρέλαιο ζεσταίνονται τα σπίτια μας, λειτουργούν τα νοσοκομεία, κινούνται τα ασθενοφόρα. Αλλά αυτά δεν θέλουν να μας τα πουν!
Άνκορμαν: Υπάρχουν μάπετ του «Occupy Wall Street»;
Σχολιαστής: Θα ’πρεπε, μ’ αυτά πιπιλίζουν το μυαλό των παιδιών μας! Μια χούφτα ανθρώπων του «Occupy» αλωνίζουν όλη τη χώρα, κάνουν την προπαγάνδα τους εδώ και χρόνια, λέγοντας την ίδια ιστορία […] Λένε στα παιδιά αυτό που έλεγαν και με το Matrix, πως η ανθρωπότητα είναι ένας ιός που μολύνει τη φτωχή Μάνα Γη. […]
Συμπαρουσιάστρια (ενιστάμενη αλλά απαστράπτουσα): […] Πριν μερικούς μήνες εμφάνισαν ένα πεινασμένο μάπετ, ενώ έχουμε τα κουπόνια σίτισης, έχουμε τόσα ιδρύματα που αναλαμβάνουν τα πεινασμένα παιδιά. Γιατί να πεινάει ένα μάπετ;
Άνκορμαν: Ίσως ο κακός είναι η κυβέρνηση Ομπάμα, άλλωστε όσο κυβερνάει τα κουπόνια σίτισης αυξήθηκαν κατά 40%”
Συμπαρουσιάστρια: Θυμάσαι που λέγαμε  πως θέλουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στα παιδιά από την κούνια ακόμα; […] Ο Τεξ Ριτσμαν [Τεξ ο Πλούσιος, ένας άπληστος πετρελαιάς, που θέλει να εξορύξει πετρέλαιο κάτω από το θέατρο των Μάπετ] αντιπροσωπεύει το Αμερικανικό Όνειρο, κανονικά αυτό θα έπρεπε να διδάσκουμε τα παιδιά μας. […]
Άνκορμαν: Τους διδάσκουμε την ταξική πάλη. Μα πού βρισκόμαστε, στην κομμουνιστική Κίνα;
***

Οι σπαρταριστοί αυτοί διάλογοι δεν είναι παρμένοι από κάποιο κωμικό νούμερο. Είναι απόσπασμα εκπομπής του Fox Business του Μέρντοχ, του αγαπημένου καναλιού του Tea Party και στρέφεται κατά της νέας ταινίας του Μάπετ Σόου, την οποία κατακρίνει ως προπαγανδιστική. Το Tea Party έχει αναπτύξει ολόκληρη ρητορεία σχετικά με το πόσο αριστερό είναι το Χόλλυγουντ. Υπάρχει μάλιστα και σχετικό βιβλίο: Η προπαγάνδα του Πράιμ Τάιμ: H αληθινή ιστορία του Χόλλυγουντ για το πώς η Αριστερά κατέλαβε την τηλεόρασή σας, του Ben Sapiro.

Ωστόσο, το να χαρακτηρίσει κανείς την αμερικανική βιομηχανία κινηματογράφου αριστερή είναι, εκτός από ανόητο, και ανακριβές. Με λίγες εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια, τα στερεότυπα του Χόλλυγουντ έχουν παραμείνει αναλλοίωτα: ο αστυνομικός κάνει καλά την δουλειά του όταν καταπατά κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, ο πληροφοριοδότης είναι καλά αμειβόμενος και καθ’ όλα αποδεκτός, εκτός και αν πρόκειται για πληροφοριοδότη στους κόλπους του Σώματος· η πρωταγωνίστρια είναι νέα, όμορφη, ματαιόδοξη, συλλέγει αξεσουάρ, περιμένει τον πρίγκιπα, ο οποίος ιδεωδώς είναι πλούσιος, και δεν ορρωδεί προ ουδενός μέχρι να τον κατακτήσει — δυναμική γαρ· τέλος, οι ομοφυλόφιλοι είναι υποστηρικτικοί κωμικοί ρόλοι που πλαισιώνουν τους  ετεροφυλόφιλους πρωταγωνιστές. Επιπλέον, οι μεταφυσικο-βρυκολακο-μαγικές νεανικές ταινίες δημιουργούν μια φασίζουσα-ελιτίστικη αντίληψη περί κοινωνίας, στην οποία οι έχοντες την «ικανότητα» λειτουργούν κατά το δοκούν.

Σε όποια πλευρά όμως και αν γέρνει  η χολιγουντιανή διελκυστίνδα (χωρίς να παραγνωρίζουμε πρόσφατες θεωρητικές προσεγγίσεις για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ, με βασικούς εκφραστές τους Iyengar και Κinder) κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως τα μείζονα ζητήματα της κοινωνίας και της πολιτικής έχουν πια εισβάλει σε κάθε σπίτι του 99%, επηρεάζοντας και τη «δημόσια σφαίρα». Βέβαια, καθώς στις ΗΠΑ υπάρχει ουσιαστικό έλλειμμα στο κέντρο και στα αριστερά, το οποίο δεν  καλύπτουν οι ακτιβιστές/«κοινωνιστές»  σημειώνεται μια μετατόπιση  του κέντρου  προς τα δεξιά· και δυστυχώς είναι  πολύ μικρή η διαδρομή από την κεντροδεξιά στο Tea Party.  Ωστόσο, ίσως  είναι από τις σπάνιες φορές στην ιστορία –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Tea Party και το όποιο αριστερό έλλειμμα των ΗΠΑ– που οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πως το «εμείς» είναι σημαντικότερο από το ατομιστικό «εγώ». Και αν σε αυτό συνετέλεσε το Μάπετ Σόου, τότε, Kermit for President!

ΕΝΘΕΜΑΤΑ