Έρευνες με στόχο τη συλλογή στοιχείων για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής, αλλά και τον εντοπισμό νέων μορφών ζωής, ξεκινούν σε αρχαία, θαμένη επί εκατοντάδες χρόνια κάτω από πάγο, λίμνη της Ανταρκτικής ξεκινούν Βρετανοί μηχανικοί και επιστήμονες.

Ads

 
Κάτω από στρώμα πάγου 3 μέτρων, η λίμνη Έλσγουορθ βρίσκεται σε μια από τις πιο απομακρυσμένες τοποθεσίες στον πλανήτη. Στο πρώτο στάδιο της αποστολής τους, οι επιστήμονες σκοπεύουν να μεταφέρουν 70 τόνους εξοπλισμού που θα τους βοηθήσει να διεισδύσουν στο στρώμα πάγου της Δυτικής Ανταρκτικής διοχετεύοντας καυτό νερό. Σημειώνεται πως η τεράστια λίμνη πάγωσε για τελευταία φορά πριν από 200.000 έως ένα εκατομμύριο χρόνια.
 
Στο επόμενο στάδιο, η ομάδα θα συλλέξει δείγματα νερού και ιζήματος, μέσω των οποίων θα αξιολογηθεί η σταθερότητα του στρώματος πάγου και θα εξαχθούν συμπεράσματα για την άνοδο της στάθμης των υδάτων στο μέλλον. «Εάν κατορθώσουμε να βρούμε εάν και πότε υποχώρησε ή κατέρρευσε το στρώμα πάγου της Δυτικής Ανταρκτικής, θα μπορέσουμε να μάθουμε υπό ποιες συνθήκες θα υποχωρήσει στο μέλλον», εξηγεί ο ειδικός γεωλόγος παγετώνων στο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ Μάικ Μπέντλεϊ.
 
«Εάν τα καταφέρουμε, θα κάνουμε μεγάλες ανακαλύψεις αναφορικά με τα όρια της ζωής στη Γη, αλλά και με την ιστορία της Δυτικής Ανταρκτικής», συμπληρώνει ο επικεφαλής της αποστολής Μάρτιν Σίγκερτ από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
 
Στόχος των ερευνητών είναι όμως και ο εντοπισμός άγνωστων έως σήμερα μορφών ζωής σε αυτή τη λίμνη που ήταν «απομονωμένη από την υπόλοιπη βιόσφαιρα επί μισό εκατομμύριο χρόνια», επισημαίνει ο αρμόδιος συντονιστής του Βρετανικού Ερευνητικού Κέντρου Ανταρκτικής Ντέιβιντ Πιρς. Κάτι τέτοιο, «θα μπορούσε να μας πει τόσα πολλά για την πιθανή καταγωγή της ζωής στη Γη και ενδέχεται να μας δώσει στοιχεία για την εξέλιξη της ζωής σε άλλα εξωγήινα περιβάλλοντα».
 
Με προϋπολογισμό περίπου 8 εκατ. ευρώ, η αποστολή θεωρείται άθλος της μηχανικής, σε μια τόσο αφιλόξενη τοποθεσία. «Πρόκειται για άγνωστο περιβάλλον: δεν ξέρουμε για παράδειγμα, εάν στο νερό θα βρούμε διαλυμένα αέρια», εξηγεί ο Ματ Μόουλεμ από το Εθνικό Κέντρο Ωκεανογραφίας στο Σαουθάμπτον, όπου σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν πολλά από τα όργανα που θα χρησιμοποιηθούν.