Με αφορμή τη δολοφονία των 13ων στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από το Προεδρικό Μέγαρο.

Ads

Αγανάκτησα με την ανεπάρκεια και τη δολοφονική αμέλεια της πολιτικής μας ηγεσίας. Κυβερνητικής, κοινοβουλευτικής και κομματικής. Ενθαρρύνθηκα που οι πολίτες επιτέλους θα αναδύονταν πάνω από του πολιτικούς που επανειλημμένα τους ξεγελούν και τους απογοητεύουν…

Έξω από το Προεδρικό ήταν ΟΛΟΙ!
Εκείνοι που πάντα διαδηλώνουν ενάντια στην αδικία, ανεξαρτήτως του ποιος την διαπράττει «δικός» ή «ξένος». Ανεξαρτήτως του ποιος αδικείται «δικός» ή «ξένος».
Εκείνοι που συγκλονίστηκαν με τις εικόνες των 13ων που χάθηκαν και των τόσων άλλων που έμειναν απαρηγόρητοι πίσω.
Εκείνοι που βαρέθηκαν μια ζωή να διαπράττονται εγκλήματα που μένουν ατιμώρητα και ξεχνιούνται μέχρι το επόμενο έγκλημα.
Εκείνοι που ανεξαρτήτως κυβέρνησης και κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία αυτοί πληρώνουν πάντα τα σπασμένα.
Εκείνοι που πίστεψαν και πιστεύουν πως ίσως κάποτε κάτι να αλλάξει. Πως ίσως αλλάξουμε την τύχη μας αν την πάρουμε στα χέρια μας.

Μα έξω από το Προεδρικό κρυμμένοι ανάμεσα στους πραγματικά αγανακτισμένους πολίτες, ήταν και κάποιοι που προκάλεσαν μεγαλύτερη αγανάκτηση.

Εκείνοι που βρήκαν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τα εγκλήματα των άλλων για να στρέψουν τα βλέμματα και τη σκέψη μακριά από τα δικά τους ανομήματα.

Γιατί πώς αλλιώς να κατανοήσω την παρουσία επώνυμων ή λιγότερο γνωστών αξιωματούχων ή απλών συνεργών του πραξικοπήματος; Εκείνων που από μόνοι τους δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ευθύνη να αναλάβουν οποιαδήποτε έστω ηθική ευθύνη για το «δίδυμο έγκλημα». Εκείνων που έχουν το θράσος να μνημονεύουν τα θύματα που οι ίδιοι προκάλεσαν εδώ και 37 χρόνια. Εκείνων που συνεχίζουν να διατηρούν τρομερή και τρομαχτική πολιτική, οικονομική και κοινωνική επιρροή… πάντα φυσικά με την ανοχή των «επίσημων» «αντιστασιακών».

Γιατί πώς αλλιώς να κατανοήσω την παρουσία εκ των υπευθύνων της «ανακαίνισης» του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας που χάρη στη «δουλειά» τους μόνο από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα πριν από τρία χρόνια; Φυσικά ακόμα να μάθουμε ποιος φταίει… και όλοι είναι «αθώοι» μέχρι απόδειξης του αντιθέτου. Ίσως γι αυτό δεν είχαν αισθανθεί την ανάγκη να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη. Αισθάνθηκαν όμως την ανάγκη να παραστούν στην εκδήλωση για απόδοση ευθυνών σε άλλους.

Τι κρίμα που τελικά ήταν ΟΛΟΙ εκεί. Τα θύματα, οι θύτες και οι γύπες.

«Παπά πρώτη φορά είδα τέτοια λαοθάλασσα», μετέδιδε η κόρη πρωτοκλασάτου πολιτικού τηλεφωνικώς στον πατέρα της… προφανώς μετρώντας μελλοντικές ψήφους.
«Η Κύπρος είναι ελληνική» φώναζαν κάποιοι άλλοι, λες και το έγκλημα στο Μαρί ήταν ζήτημα σύγκρουσης με ξένο εχθρό και όχι εθνικής βλακείας.

Ένα κερί για τους δολοφονηθέντες 13εις στο Μαρί φέτος τον Ιούλη.
Ένα κερί για τους δολοφονηθέντες 121 της Ήλιος τον Αύγουστο του 2005.
Ένα κερί για τους δολοφονηθέντες τον Ιούλη του 1974.
Ένα κερί που ο Θεός μας λυπήθηκε τον Ιούνιο του 2008 και το Δημοτικό Θέατρο ήταν άδειο.

Τι κρίμα αν τελικά δεν μπορέσουμε να διακρίνουμε ανάμεσα σε όλους όσοι ήταν εκεί, τα θύματα, τους θύτες και τους γύπες.