Υπάρχουν πολλά πράγματα στη διακυβέρνηση μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, που έχουν συγκεντρώσει έντονη κριτική για την κυβέρνηση στη βάση ενός αναγκαστικού συμβιβασμού με την υλοποίηση πολιτικών και μέτρων σε ευθεία αντίθεση με τις παλαιότερες δεσμεύσεις της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα και προφανώς δεν είναι άδικη.

Υπάρχουν κάποιες πτυχές του προγράμματος απέναντι στις οποίες  η κυβέρνηση  φάνηκε να είναι συνεπής  με πιο κομβικό  το νομοθέτημα για τις τηλεοπτικές άδειες καθώς συγκεντρώνει όλα τα συστατικά στοιχεία της «διαπλοκής» που δαιμονοποιεί η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Το ζήτημα των κριτηρίων με τα οποία έκρινε το ΣτΕ, πολιτικών η μη, το αν  η αναγκαστική μεταφορά αρμοδιότητας από το ΕΣΡ προκλήθηκε από την άρνηση της ΝΔ στη συγκρότηση του Συμβουλίου έχουν συζητηθεί τόσο πολύ που δεν μπορεί να προκύψει κάποιο συμπέρασμα πια αλλά η συμμόρφωση είναι συνταγματική επιταγή. (όσο και αν η έννοια της συνταγματικότητας ευτελίστηκε αυτές τις μέρες από πολλές απόψεις)  Μπορούμε όμως να δούμε τι θα γινόταν αν η Κυβέρνηση επέλεγε να μην ρυθμίσει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Αν λοιπόν έκανε διαφορετική επιλογή, θα μπορούσε πολύ εύκολα – και με την πίεση της επιθετικής ρητορικής της- να έρθει σε κάποιου είδους συμφωνία με τους ισχυρούς ή λιγότερο ισχυρούς επιχειρηματίες των ΜΜΕ, να μην συγκρουστεί κάθετα, να φέρει ένα νομικό πλαίσιο που θα ικανοποιεί εν μέρει τις προεκλογικές δεσμεύσεις για ρύθμιση του τοπίου αλλά δεν θα απειλεί  τα συγκεκριμένα πανίσχυρα – όπως αποδεικνύεται – συμφέροντα, περίπου όπως το μεταβατικό τοπίο που θα διαμορφωθεί με τη νέα νομοθετική πρωτοβουλία. Και μάλλον οι περισσότεροι είχαν προετοιμαστεί

Τι θα έλεγαν τα Δελτία αν…

Τότε λοιπόν, δεν  θα υπήρχε στην κοινή γνώμη καμία συζήτηση για την αθέτηση άλλων  προεκλογικών δεσμεύσεων. Τότε, τα Δελτία Ειδήσεων θα συνέχιζαν να αντιμετωπίζουν την εφαρμογή των μνημονίων με τη ρητορική που το έκαναν από το 2010 μέχρι πρόσφατα, ως «ευλογία», αναγκαίο κακό,  δεν θα μιλούσαν για τις κοινωνικές συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζονται, ίσως οι τηλεαστέρες να είχαν κάνει  τις πιρουέτες που φέρεται ότι προανήγγειλαν τα αφεντικά τους, σε περίπτωση αμοιβαίου συμβιβασμού. Έτσι και οι μεσημεριανές εκπομπές των καναλιών δεν θα είχαν αποκτήσει άποψη για την πολιτική και για τους Υπουργούς της Κυβέρνησης και θα είχαν μείνει στα παραδοσιακά τους καθήκοντα και στην επίδειξη πλούτου για φτωχούς υπηκόους. (Άλλωστε τα ΜΜΕ που ήταν διατεθειμένα να υπομείνουν μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή», δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα με ένα «προσγειωμένο» ΣΥΡΙΖΑ)

Και πρακτικά, πολλοί περίμεναν ότι κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα είχε κάνει αυτό τον αναγκαστικό ελιγμό για να εξαγοράσει άνετο πολιτικό χρόνο, εφόσον με όρους δημοκρατικής νομιμοποίησης, παραμένει αρκετά ισχυρή.  Αφού όμως δεν το έκανε, είναι σαφές είναι πως δεν υπάρχει γυρισμός γιατί στην παρούσα συγκυρία  συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι και έχει επιλέξει συνειδητά πλευρά.  Αυτό όμως προϋποθέτει ότι θα είναι αποτελεσματική και αποφασισμένη μέχρι το τέλος. Κατηγορείται, μετά την απόφαση του ΣτΕ, ότι έχει διατηρήσει κάποιες από τις βεβαιότητες των αντιπολιτευτικών χρόνων, κάποιες ίσως αυταπάτες για τον τρόπο που λειτουργούν οι συνταγματικοί θεσμοί όμως η δυνατότητα να αντιλαμβάνεται ρεαλιστικά τις επικρατούσες συνθήκες θα κριθεί σε βάθος χρόνου.  

Επιστροφή στην προτέρα κατάσταση

Και για να επιστρέψουμε στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών, αυτή η ρεαλιστική ανάγνωση είναι αναγκαία και τώρα που νομικά και πολιτικά η χώρα έχει επιστρέψει στην προτέρα κατάσταση, δηλαδή στην αρχική μορφή του νόμου Παπά, τον οποίο όμως κατέστησε ανεφάρμοστο η άρνηση της ΝΔ  να συγκροτηθεί το ΕΣΡ. 

Το ερώτημα είναι αν κάποιος στην κυβέρνηση πιστεύει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εμποδίζεται από κάποιο πολιτικό κόστος να επαναλάβει το ίδιο.  Η απάντηση είναι ότι δεν έχει κανένα ενδοιασμό να κάνει ακριβώς το ίδιο, αν το επιλέξει στρατηγικά.  Τόσο γιατί εκπροσωπεί όλους όσους ετεροκαθορίζονται απέναντι στην κυβέρνηση με όρους κεκτημένων (με όποια φόρτιση – θετική ή αρνητική- θέλει κανείς να τα χρωματίσει). Όσο και γιατί η απόφαση του ΣτΕ φαίνεται ότι θα είναι διατυπωμένη με τρόπο που της δίνει τη δυνατότητα να μπλοκάρει εσαεί οποιονδήποτε διαγωνισμό. Που σημαίνει ότι και η κυβέρνηση ίσως να βρίσκεται ακριβώς στην ίδια αφετηρία όπως προ μηνών. 

Τέλος, απέναντι στους υπερβολικούς τόνους της αντιπολίτευσης – που φαίνεται να εκφεύγουν του μέτρου και να δημιουργούν εσωτερικό προβληματισμό- ίσως να απαιτείται νηφαλιότητα και πιο ήπιοι τόνοι καθώς το σκηνικό που διαμορφώνεται αρχίζει και γίνεται πολύ νοσηρό. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην κυβέρνηση είναι να απολογείται για μια μεταρρύθμιση που συγκέντρωνε και συγκεντρώνει τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας.  Και ας επιμένουν τα κανάλια για το αντίθετο…