Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Απλό: Το κόμμα, ή τα κόμματα, που επιλέγει η λαϊκή ψήφος και συγκροτούν πλειοψηφία στη Βουλή. Μερικές φορές αυτοδύναμη, άλλες φορές συνεργατική, αλλά εν πάση περιπτώσει πλειοψηφία. Ο λαός ψηφίζει, η Βουλή στηρίζει -και ελέγχει υποτίθεται- την εκάστοτε κυβέρνηση. Και μην παρεξηγηθούμε. Για κυβέρνηση μιλάμε. Η εξουσία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και κρέμεται από πολλούς, ποικίλους και στερεότερους από τη λαϊκή ψήφο χαλκάδες.

Και με ποιους κανόνες κυβερνά το κυβερνών κόμμα; Με βάση το καταστατικό του; Όχι βέβαια. Με βάση την ετυμηγορία των μελών του; Όχι βέβαια. Με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, που καθορίζουν εξουσίες, δικαιοδοσίες, αρμοδιότητες. Και δίνουν το δικαίωμα, αλλά επιβάλλουν και την υποχρέωση, στον πρωθυπουργό παραδείγματος χάρη, να παίρνει όταν είναι αναγκαίο κρίσιμες αποφάσεις, και μόνο εκ των υστέρων να λογοδοτεί στη Βουλή. Όταν χρειάζεται και στον λαό. Και φυσικά στο κόμμα του.

Έτσι έγινε και με την επίμαχη συμφωνία. Που η ουσία της ασφαλώς πρέπει να συζητηθεί με όρους της πιο μεγάλης κομματικής αυστηρότητας. Αλλά όταν υποστηρίζουμε ότι ο Τσίπρας διέπραξε ατόπημα, υπερβαίνοντας την κομματική γραμμή, χωρίς να ρωτήσει το κόμμα, αδικούμε τον εαυτό μας. Διότι τη μοναξιά της απόφασης δεν τη διάλεξε ο πρωθυπουργός. Την επέβαλε η πραγματικότητα. Κι εκείνος ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στη χώρα. Και απέναντι στο κόμμα. Μ’ αυτή, μάλιστα, τη σειρά.

Υπάρχει και το λαϊκό Όχι βέβαια. Φυσικά και υπάρχει. Τα του κόμματος, όμως, τω κόμμα και τα του λαού τω λαώ. Θα κρίνει το κόμμα αν καλώς έπραξε ο Τσίπρας. Θα κρίνει όμως κι ο λαός. Κυρίως μάλιστα ο λαός. Γιατί εν ονόματί του διαπραγματεύτηκε ο πρωθυπουργός. Εν ονόματί του φορτώθηκε το βάρος μιας συμφωνίας. Και τη δέσμευση απέναντί του προέταξε από τη δέσμευση απέναντι στο κόμμα και στις αποφάσεις του.

Συνεπώς, έχουμε δικαίωμα να του ζητήσουμε τον λόγο γιατί βγήκε εκτός γραμμής. Καλό θα ήταν όμως αυτό να γίνει πατώντας εντός πραγματικότητας. Διότι έχουμε καταστραφεί με γραμμή μπετόν παλιότερα. Κι έχουμε επίσης γνωρίσει ήττες με γραμμή λάστιχο. Όπως καταλαβαίνετε, από την πραγματικότητα ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα. Κι αυτή η πουτάνα το συνηθίζει ώρες – ώρες να μη σέβεται καθόλου τη γραμμή μας…

ΠΗΓΗ: Αυγή