To μεταναστευτικό είναι ένα θέμα το όποιο δεν μπορεί να λυθεί ριζικά. Εάν όμως πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή μιλάμε για ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί ριζικά, δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την άποψη ότι δεν μπορούμε να δώσουμε συνθήκες αξιοπρέπειας σε αυτούς τους ανθρώπους που φεύγουν από τους τόπους τους με σκοπό να φτάσουν στην Ευρώπη.

Νομίζω επίσης ότι πρέπει κανείς να είναι ειλικρινής στην ανάγνωση των αιτιών που προκαλούν αυτές τις μαζικές μεταναστεύσεις. Έχω ακούσει τους ομιλητές, αναφέρομαι κυρίως στους εκπροσώπους της ΕΕ, οι οποίοι νομίζω ότι αποφεύγουν την λέξη πόλεμος. Κανείς δεν μεταναστεύει από τον τόπο του εάν δεν έχει νερό, εάν δεν έχει τα βασικά συστατικά της διατροφής του, εάν δεν έχει καλό σύστημα υγείας, εάν δεν έχει ένα σύστημα λειτουργίας του κράτους. Αλλά πάνω από όλα νομίζω ότι φεύγει εάν υπάρχει πόλεμος. Εάν κινδυνεύει η ζωή του. Εάν δεν έχει ασφάλεια. Αλλά όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν αγγίζει αυτό το ζήτημα, δεν τόλμα  να το αναφέρει ως βασική αιτία των μεταναστευτικών ροών των σημερινών καιρών, νομίζω ότι θα δυσκολευτεί και στην συνεχεία να το επιλύσει στον βαθμό που μπορεί να επιθυμεί.

Δεν υπάρχει κανένας σε αυτή την αίθουσα, να το πω έτσι σκληρά, που δεν έχει φάει ψάρι από την Μεσόγειο το οποίο αυτό δεν έχει φάει ένα άνθρωπο. Είναι χιλιάδες, τόσες πολλές  χιλιάδες οι νεκροί στην Μεσόγειο που νομίζω πως αυτό που λέγω ανταποκρίνεται δυστυχώς στην πραγματικότητα. Θα πρότεινα σε συναδέλφους από την Ελλάδα να προτείνετε για το επόμενο Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη να δοθεί  σ’ αυτή την γυναίκα που κρατούσε τρεις μέρες μέσα στην θάλασσα ένα παιδί στην αγκαλιά της και που στο τέλος διασώθηκε και βρίσκεται στην Ελλάδα. Νομίζω αυτή η πράξη αυτής της γυναίκας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον αγώνα οποιουδήποτε πολιτικού ηγέτη, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, ούτε με τον φιλανθρωπισμό οποιουδήποτε ηγέτη.

Αν προσθέσεις αυτόν τον φιλανθρωπισμό όλων, μαζί με τον αγώνα όλων των πολιτικών της γης για αντιμετώπιση των προβλημάτων της ανθρωπότητας, δεν θα μπορέσεις να τους βάλεις σε ζυγαριά που να υπερτερεί αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια αυτού του πλάσματος να περισώσει ένα μικρό παιδί. Και η τιμή, αν αποδοθεί νομίζω θα στείλει και το αναγκαίο μήνυμα. Διάβασα προχτές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα μικρό κομμάτι ενός φίλου ο οποίος βρίσκεται στην αίθουσα και είναι ένας από τους πιο ικανούς εκπροσώπους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Είναι ο φίλος μου ο Άριστος Τσιάρτας. Θέλω να το διαβάσω και να κλείσω με αυτό γιατί νομίζω τέτοιου είδους μηνύματα ενισχύουν τον ανθρωπισμό που έχουμε ανάγκη σε εποχές δύσκολες. Πρέπει να είμαστε φιλόξενοι εφόσον καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που αντιστέκεται στον ρατσισμό.

Ανήρτησε λοιπόν ο φίλος ο Άριστος ο Τσιάρτας το εξής:

«O Sami ξεκίνησε την περσινή χρονιά φοβισμένα. Μαζεμένος, αμίλητος και αγέλαστος. Μιλούσε πεντέξι ελληνικά μ΄ ένα εξωτικό και ακαταλαβίστικο τρόπο που προκαλούσε τα ειρωνικά γέλια. Όμως, δεν τα παράτησε. Με τον καιρό η συστολή υποχωρούσε, ο Sami ξεθάρρεψε και άνθισε. Απόψε στην τελική γιορτή , έπαιξε μουσική, απάγγειλε Μόντη, χόρεψε ένα ιρανικό χορό με θέμα την προσφυγιά. Για κλάσματα μετεωρίστηκε στο νήμα της διαδρομής Ισφαχάν- Συρία- Κύπρος. Με κινήσεις που είχαν λάμψη, νεύρο και νόημα. Κάτι μίζερα μουρμουρητά «Μα πως εν δυνατό τούτος ο ξένος;» χάθηκαν μεσ’ τη γενική συγκίνηση.Γύρω του οι συμμαθητές και φίλοι-πρόσωπα άφθαρτα και συγκινημένα- χειροκροτούν ασταμάτητα. Στο τέλος ο Sami, δεν υποκλίνεται. Τεντώνεται μόνο, με το κεφάλι ψηλά. Κοιτάζει για μια στιγμή στα ίσια τον κόσμο που χειροκροτά και χάνεται. Σε μια γωνιά τα μικρότερα αδέλφια του τον κοιτάνε με καμάρι, αγωνία και ελπίδα. Θέλουν να σηκώσουν και αυτά κεφάλι. Θέλουν να τους δοθεί τουλάχιστον η ευκαιρία»

Νομίζω ότι τέτοια μηνύματα πρέπει να αναδιανέμονται, να στέλλεται η πίστη στον ανθρωπισμό των ανθρώπων. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακούγεται λίγο οξύμωρο αλλά καθόλου δεν είναι. Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου είναι μια διαδικασία ατέρμονη και κλείνω λέγοντας ότι εμείς οι πολιτικοί όσες σωστές κουβέντες και να πούμε πίσω από το μικρόφωνο, εάν δεν κατεβούμε στο κατώφλι των προσφύγων, στο κατώφλι του κόσμου, αν δεν μπούμε μέσα στο σπίτι των ανθρώπων αυτών που κατοικούν κατά δεκάδες σε δωμάτια των είκοσι τετραγωνικών μέτρων, δεν θα μπορέσουμε να πατήσουμε ουσιαστικά πόδι πάνω στα προβλήματα.

* Ομιλία – παρέμβαση του Τάκη Χατζηγεωργίου στην Διεθνή Ημερίδα για την «Μεταναστευτική Πολιτική της ΕΕ» που έγινε στην Αθήνα την Παρασκευή 19 Ιουνίου. Η Ημερίδα διοργανώθηκε από το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο, το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, και την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα