Η κυβέρνηση Σαμαρά διατηρήθηκε στην εξουσία για 31 μόλις μήνες. Και σ’ αυτό το διάστημα, πρόλαβε, εκτός από την οικονομική εξαθλίωση της χώρας και κυρίως των πολιτών της, να απαξιώσει κάθε έννοια δημοκρατίας, να εξευτελίσει το κοινοβούλιο με αναρίθμητες «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» και μεταμεσονύχτιες «τροπολογίες» σε άσχετα νομοσχέδια.

Με πολιτικές συνεργασίες παρασκηνίου, συχνά στα όρια της συνωμοσίας, με ιδεολογία επίδειξης δύναμης και καταστολής.

Ένα «καλό» είχε αυτή η κυβέρνηση: Παρά τις, σ’ ένα βαθμό δικαιολογημένες, ρητορικές υπερβολές περί «χούντας», που ενίοτε προκαλούσε η ίδια με τις επιλογές της, ήταν μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Κι έτσι, δεν χρειάστηκαν έκρυθμες κοινωνικές συγκρούσεις για να απαλλαγούμε απ’ αυτήν. Η πτώση της δεν ήρθε μέσα σε συμφορές και θρήνους όπως η ίδια επί δυόμισι χρόνια κινδυνολογούσε ότι θα συμβεί. Έπεσε ήσυχα –ήσυχα, μέσα σε μια κοινοβουλευτική διαδικασία. Έπεσε και «ήταν μέρα –μεσημέρι».

Και επειδή βρίσκεται μπροστά σε μια χωρίς προηγούμενο συντριβή, αυτή και οι σύμμαχοί της, σε κατάσταση πανικού πλέον, αντί να προσπαθήσουν να απολογηθούν πολιτικά, μήπως και περισώσουν κάτι, επέλεξαν να επιτείνουν την εκστρατεία του φόβου.

Θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, δεν θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις –τα ΄χουμε ακούσει χιλιάδες φορές, δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναπούμε.

Το μόνο που δεν ακούσαμε ακόμη, είναι ότι θα μας τιμωρήσει ο Θεός –αλλά μπορεί να το ακούσουμε κι αυτό, άλλωστε ο κ. Σαμαράς κάποτε μας διαβεβαίωσε ότι του μίλησε.

  Όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι αναλυτές διαβλέπουν στην επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα την, απαραίτητη πλέον, «στροφή» στην πολιτική καταστροφής που επιβλήθηκε στην ευρωζώνη. Και πληθαίνουν οι φωνές που επισημαίνουν, ότι αυτή η στροφή, θα παρασύρει όλη την Ευρώπη σε νέα κατεύθυνση, ώστε να ξαναγεννηθεί η ελπίδα ότι θα κατακτήσουμε κάποτε την Ευρώπη που αγαπήσαμε: την Ευρώπη του διαφωτισμού, της δημοκρατίας, της συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών της.

Καθώς λιγοστεύουν οι παρεμβάσεις υπέρ της κυβέρνησης των ευρωπαίων εντολέων της πολιτικής της, οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος προσπαθούν να υποβάλλουν στους πολίτες την ιδέα ότι οποιοσδήποτε άλλος θα τους οδηγήσει στον αφανισμό, ότι οι ίδιοι είναι αναντικατάστατοι ως «ηγέτες».

Είναι βεβαίως πασίγνωστο ότι «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους» -αλλά αυτό είναι ρήση του Ζωρζ Κλεμανσώ και, δυστυχώς, οι φιλοσοφικές ανησυχίες των μέχρι χθες συγκυβερνώντων, φτάνουν μέχρι το επίπεδο του Αδώνιδος.

Σ’ αυτόν τον κατήφορο που τους παρασέρνει, ουσιαστικά δεν μπορεί να υπάρξει αντίλογος.

Οι συνέπειες της πολιτικής τους θα μας ταλαιπωρούν ακόμη στο επόμενο διάστημα, όμως οι ίδιοι έχουν ήδη παραδοθεί στη λήθη της Ιστορίας –και νομίζω ότι το ξέρουν κιόλας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εμείς τι κάνουμε.

Είμαστε λίγες μέρες πριν την ανάδειξη της πρώτης στην ευρωπαϊκή ιστορία κυβέρνησης της Αριστεράς. Που καλείται να ακυρώσει την ηττοπαθή αντίληψη ότι «οι εκλογές δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα». Μπορούν και παραμπορούν, γι’ αυτό δαιμονοποιήθηκαν τόσο πολύ από την απερχόμενη κυβέρνηση και τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ ανατέθηκε η ιστορική ευθύνη της ανατροπής που έπρεπε να έχει ήδη συμβεί και που τώρα είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ, είναι η προϋπόθεση να ξαναβρούμε πριν απ’ όλα την αξιοπρέπεια μας. Και ανταποκρίθηκε στην πρόκληση, κάνοντας την βασική επιλογή μιας πλατειάς συμμαχίας όλων των αριστερών, δημοκρατικών και οικολογικών δυνάμεων του τόπου, σε μια στέρεη προγραμματική βάση.

Αν υπάρχει στην πολιτική ένας «μονόδρομος», είναι ακριβώς η επιλογή μιας τέτοιας συμμαχίας, για την εφαρμογή μιας «άλλης» πολιτικής, με φαντασία και ρεαλισμό, μιας πολιτικής που θα αποδείξει στην Ιστορία ότι η Αριστερά Μπορεί.

Το εγχείρημα ξεκίνησε και θα πετύχει  –και όχι γιατί είναι «καταδικασμένο να πετύχει».

Ας ξαναθυμηθούμε τον Ζωρζ Κλεμανσώ:
«Κατ αρχήν πρέπει να ξέρεις τι θέλεις. Ύστερα πρέπει να έχεις το θάρρος να το πεις και στην συνέχεια τη δύναμη να το κάνεις».
Ξέρουμε τι θέλουμε.
Και το λέμε καθαρά, από καιρό.
Και έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε.
Γι’ αυτό θα πετύχουμε.
Το μέλλον, ξεκίνησε… 

* Ο Κώστας Αποστόλου είναι μέλος του Συντονιστικού της Κίνησης «Κοινωνία Πρώτα»