Η κοινότητα θεσπίστηκε το 1912, επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου με τον νόμο ΔΝΖ 1912 περί δήμων και κοινοτήτων.

Στην απογραφή του 1928 (15-16 Μάη1928) η Ελλάδα διαιρούταν σε 38 νομούς, 141 επαρχίες, 53 δήμους και 4990 κοινότητες με συνολικό αριθμό πόλεων και χωριών 10.952.

Με τον Καποδίστρια (από το 1997 έως το 2010), η χώρα μας απαρτιζόταν, από 13 περιφέρειες, 51 νομούς και 1.034 δήμους και κοινότητες (910 δήμοι και 124 κοινότητες ).Παράλληλα καταργήθηκαν οι επαρχίες.

Με τον Καλλικράτη, από 1ης Ιανουαρίου 2011, η τρέχουσα διοικητική διαίρεση της Ελλάδας, απαρτίζεται από 7 αποκεντρωμένες διοικήσεις,13 περιφέρειες και 325 δήμοι.

Και το ερώτημα τώρα είναι:Καλύτερος ο νόμος επί Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Καποδίστριας επί Σημίτη ή ο Καλλικράτης επί Γιώργου Παπανδρέου;

Πιστεύω, ο συγκεντρωτισμός και η αστυφιλία δεν ταιριάζουν στο οικονομικό, κοινωνικό και γεωγραφικό περιβάλλον της χώρας μας, δεν είναι προς το συμφέρον μας, η γιγάντωση των δήμων και η διάλυση των  κοινοτήτων που απέμειναν.

Η κάθε αλλαγή στη διοικητική διαίρεση ενός κράτους, όταν σχεδιάζεται, πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη, την γεωγραφία, τις προοπτικές μελλοντικής ανάπτυξης, την προϊστορία των περιοχών και κυρίως την βούληση των κατοίκων, αφού μιλάμε για τοπική αυτοδιοίκηση.

Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε με τους δύο τελευταίους νόμους.

Με πρόσχημα, του τι συμβαίνει στα άλλα κράτη, την καλύτερη οργάνωση και μείωση του κόστους, που από ότι φαίνεται δεν είναι σίγουρο,  οι  αλλαγές έγιναν  σύμφωνα με τις επιθυμίες και συμφέροντα των ισχυρών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα της Γερμανίας.

• Αναρωτήθηκαν ποτέ, αν η διοικητική διαίρεση της Ελλάδας μπορεί να είναι ίδια με τη Γερμανία;
• Η χώρα μας, είναι γεμάτη, από βουνά στο μεγαλύτερο μέρος της και από ελάχιστες πεδιάδες.
• Δεν είναι βιομηχανική χώρα, αλλά ούτε μπορεί να γίνει Γερμανία.
• Ήταν πάντα γεωργο-κτηνοτροφική  ( 35% του ΑΕΠ  πρωτογενής τομέας μέχρι το 1980) και λόγω κλίματος-περιβάλλοντος, είχε και έχει ακόμα πολύ καλά, ποιοτικά προϊόντα.

Πιστεύω, παρ’ ότι σήμερα κανένας δεν θέλει να γίνει γεωργός ή κτηνοτρόφος, εξ αιτίας της τεράστιας οικονομικής κρίσης, θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας, αν θέλουμε να επιβιώσουμε.

Επειδή η οικονομική κρίση  που μαστίζει τη χώρα μας διαρκεί περισσότερο από πέντε χρόνια και ανάπτυξη (success story) δεν προβλέπεται έστω και τώρα, πρέπει να δοθούν όλες οι εξουσίες στην περιφέρεια, όχι στους  περιφερειάρχες, αλλά στα τοπικά συμβούλια κοινοτήτων, που θα αποφασίζουν με λαϊκές συνελεύσεις για ένα συγκεκριμένο σχέδιο τοπικό.

Όχι με την πλειοψηφία των μελών του τοπικού συμβουλίου, όπως υπάρχει σήμερα και που , συνήθως ανήκουν στους υποστηριχτές της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά της τοπικής κοινωνίας.

Μόνο, με πλήρη και καθαρή ενημέρωση, δέσμευση και λήψη αποφάσεων από τη γενική τοπική συνέλευση των κατοίκων του χωριού-κοινότητας ή τοπικής κοινωνίας, μπορεί να αναπτυχθεί η τοπική οικονομία προς όφελος όλων και όχι μόνο των ολιγαρχών, όπως γίνεται σήμερα.

Εξ’ άλλου, δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων δεν θέλουμε;

• Άμεση δημοκρατία λοιπόν.
• Αποφάσεις από τους κάτω και όχι από τους πάνω.
• Καλύτερα από τον κάθε θεωρητικό καθηγητή οικονομικών με περγαμηνές στα Χάρβαντ ( τους χορτάσαμε μέχρι σήμερα), οι κάτοικοι που έζησαν, ζούν και εργάζονται στα χωριά μας, μαζί με όσους επιστρέφουν από τις πόλεις, θα μπορέσουμε να αναστήσουμε και αναπτύξουμε τον πρωτογενή τομέα.
• Να παράγουμε πολύ περισσότερα προϊόντα, σε ποσότητα και ποιότητα.
• Να καλύψουμε πρώτα την εσωτερική ζήτηση και αν υπάρξει περίσσευμα να το διαθέσουμε σε άλλες περιοχές.
• Να προτιμάμε πάντοτε τα δικά μας τοπικά προϊόντα και όχι εισαγόμενα.

Με δάνεια και μεγάλες οικονομικές μονάδες δεν μπορεί να επιβιώσει η χώρα μας. Αυτά είναι μόνο, για τους ολιγάρχες Έλληνες και ξένους και όχι για το λαό μας.

Σύμφωνα με τη Eurostat 2010, η Ήπειρος (φτωχότερη περιφέρεια της Ελλάδας) παράγει το 2,2 % του συνολικού ΑΕΠ της χώρας και 0,04 % της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 27. Τα Ιωάννινα παράγουν το ½ του ΑΕΠ της περιφέρειας (50,7 %).

Η συμμετοχή του πρωτογενή τομέα στη συνολική Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία  (ΑΠΑ) της χώρας (4.321,1 εκ. ευρώ), είναι 6,9 % , του δευτερογενή 17,1 % και του τριτογενή 76 %.

Σύμφωνα με το Γραφείο προϋπολογισμού της βουλής, 6,3 εκ. άνθρωποι ζουν κάτω από τον ζόφο του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας και 4 εκ. πολύ πιο βαθιά σ’ αυτό το κατώφλι, σύμφωνα με τα στοιχεία της EΛΣΤΑΤ.

Μερικά επίσης, στοιχεία για να καταλάβουμε σε ποια οικονομική κατάσταση βρισκόμαστε,  όλοι οι Έλληνες είναι ότι :

• Σύμφωνα με την ΕΕ, έξοδος από επιτήρηση, μνημόνια ή όπως άλλως λέγεται για να ηχεί καλύτερα στα αυτιά μας, μπορεί  να γίνει μετά από 30-50 χρόνια που θα έχει αποπληρωθεί το 75 % του χρέους μας.
• Το ΔΝΤ θα υπάρχει για μας μέχρι το 2026, διότι τότε θα πληρώσουμε  την τελευταία δόση του δανείου μας.
• Τα δάνεια τα πήραν οι τραπεζίτες και ανέρχονται σε 250 δις. ευρώ. Σύμφωνα με τον υπουργό κ.  Σταϊκούρα, σε απάντηση ερώτησης του Μανώλη Γλέζου στη βουλή: οι τράπεζες πήραν από εθνικούς πόρους 145 δις + 50 δις. από την ανακεφαλαιοποίηση + 50 έως100 δις με παράλληλους τρόπους μέσω κεντρικής τράπεζας, προσεγγίζουν τα 300 δις. ευρώ.
• Έξοδος από την κρίση; Κάθε άλλο παρά βγαίνουμε από την κρίση. Για παράδειγμα στη Γερμανία, ο σοβαρότερος οικονομικός δείκτης, ο δείκτης επιχειρηματικής δραστηριότητας, είναι πτωτικός για δέκατο συνεχή μήνα και τον Οκτώβριο 2014 είναι αρνητικός. 
• Βάσει των στοιχείων της ένωσης Ελληνικών τραπεζών, από το 2009 χάθηκαν 75 δις. από τις καταθέσεις και 33 δις. από τα ασφαλιστικά ταμεία.
• Με στοιχεία της UPS: στην Ελλάδα προ κρίσης το 1 % του πληθυσμού κατείχε το 40 % του πλούτου, τώρα το 1 % κατέχει το 56 % του πλούτου. Από 9 δισεκατομμυριούχους  με περιουσία 16 δις. προ κρίσης, τώρα έγιναν 11 δισεκατομμυριούχοι με περιουσία 18 δις. ευρώ.

Οι Χορτάτοι λοιπόν,  μιλάνε με αναίδεια για πεινασμένους.

Η παραπάνω διαμορφωμένη πραγματικότητα,  δεν εμπνέει ελπίδες για την -πρώτα απ’ όλα- αλλαγή της άσχημης ψυχολογίας των συμπολιτών μας και της δεινής οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε σχεδόν όλοι οι Έλληνες.

Είναι επείγουσα ανάγκη να καταλάβουμε όλοι, έστω και αν δεν θέλουμε ή δεν μας αρέσει να το πιστέψουμε, ότι η διάλυση όλων των κοινωνικών και οικονομικών δομών της χώρας μας δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Καλό θα είναι να αλλάξουμε τις έως τώρα, ή μάλλον τις έως το 2010, καταναλωτικές συνήθειες-ανάγκες της «υπερκατανάλωσης αγαθών και πόρων» , που προωθούνται, διαφημίζονται, επιβάλλονται κατά κάποιον τρόπο, με στόχο τα υπερκέρδη της καπιταλιστικής ελίτ.

Θα αναγκασθούμε, αν δεν έχουμε ήδη εξαναγκασθεί, με το πενιχρό εισόδημά μας από μισθό ή σύνταξη, όχι μόνο να μηδενίσουμε την καταναλωτική μανία και ζήτηση μη απαραίτητων αγαθών που υπήρχε, αλλά να προσπαθήσουμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες διατροφής, υγείας και εκπαίδευσης.

Όπως εφαρμόζεται ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης, για μένα α-τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν είναι τίποτε άλλο,  από το να διαχειρίζεται και εφαρμόζει την πολιτική και τα προγράμματα της κεντρικής εξουσίας, που εξυπηρετεί, προκλητικά , τα συμφέροντα της καπιταλιστικής ελίτ.

Καθίσταται επίκαιρη και κερδίζει έδαφος, η άποψη του εξαδέλφου μου Γιώργου Κολέμπα, που εκφράζεται αναλυτικότατα στα βιβλία του  «Τοπικοποίηση  και Ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης – τοπικοίησης» (www. topikopoiisi.com).

Η κυβερνητική εξουσία μας έχει τελειώσει. Καλύτερα δεν περιμένουμε. Χειρότερα ίσως, από αυτούς που είναι οι κύριοι υπαίτιοι, που ανερυθρίαστα, ακόμη και σήμερα, συνεχίζουν την ίδια προπαγάνδα για ανάπτυξη και ευημερία. Το καλύτερο θα ήταν να παραδώσουν την εξουσία στις νεώτερες γενιές, που και καλύτερες είναι, αλλά και το μέλλον τους ανήκει.

Πιστεύω, ότι μόνο όταν όλοι μας, τοπικά και συλλογικά ξεκινήσουμε από τη βάση μας,  οργανωθούμε και  αναλάβουμε δράση, θα βγούμε από την κρίση. Συλλογικά, συνεταιριστικά σε κάθε κοινότητα ( να γιατί μας χρειάζονται τώρα οι μικρές κοινότητες, που τόσο εύκολα καταργήθηκαν από τους μικρονοούντες ), πρέπει να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά, με τα πενιχρά μέσα, την προσαρμογή της παραγωγής του τόπου μας, σύμφωνα με το κλίμα και το περιβάλλον.

Στην Ήπειρο π.χ., έχουμε περισσότερα βουνά και λιγότερες πεδιάδες. Άρα μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερο κτηνοτροφία (κρέας, γάλα, τυρί κλπ προϊόντα ). Στην Άρτα, Πρέβεζα, Θεσπρωτία, γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία.

Να κατανοήσουμε, ότι η επιβίωσή μας εξαρτάται από την προσαρμογή στο τοπικό μας περιβάλλον. Να παράγουμε, αυτά που μπορούμε και μας επιτρέπει η φύση. Δυστυχώς συνέχεια τη παραβιάζουμε, τη καταστρέφουμε και ύστερα μας εκδικείται.

Ιδού λοιπόν, το μέλλον μας.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, οφείλουμε να το πιστέψουμε. Βοήθεια από την ΕΕ και λοιπούς δεν πρόκειται να έλθει στη λαϊκή οικογένεια, στη πλειοψηφία των Ελλήνων. Εναπόκειται σε μας να μη περιμένουμε από τους άλλους για το μέλλον ημών και των οικογενειών μας, αλλά τοπικά και συλλογικά να προχωρήσουμε στη νέα εποχή.