Δύο βασικά σενάρια μπορώ να σκεφτώ. Του Δημήτρη Αθανασίου

Ads

Σενάριο α΄: Η κυβέρνηση Σαμαρά, ένα έτος μετά την εκλογική της νίκη είναι πιο δυνατή και σταθερή από ποτέ. Ό,τι έχει κάνει της έχει βγει με πολύ μικρές αντιδράσεις. Τρεις επιστρατεύσεις (η μια μάλιστα «προληπτική»), ιδιωτικοποιήσεις και συντριπτικές μειώσεις μισθών και γενικότερα αποδοχών, πέρασαν χωρίς «ν’ ανοίξει ρουθούνι». Αν συνδυάσουμε αυτά, με την τακτική που ακολουθεί πολύ επιτυχημένα η κυβέρνηση, και καταφέρνει κάθε μήνα σχεδόν, να στοχοποιεί έναν επαγγελματικό κλάδο (πόσες συντεχνίες πια), το κλείσιμο της «διεφθαρμένης» και «κρατικοδίαιτης» ΕΡΤ ίσως να ήταν «παιχνιδάκι». Με μια επικοινωνιακή εκστρατεία εναντίον των εντελώς υπαρκτών και αντικειμενικών «στραβών» της ραδιοτηλεόρασης, το να στρέψεις τις στρατιές απελπισμένων και απηυδισμένων Ελλήνων εναντίων της φαντάζει εύκολο.

Τι κίνητρο έχει κάποιος όμως να θέλει να κλείσει την ΕΡΤ; Τι θα κερδίσει;

Αρχικά είναι μια επίδειξη δύναμης. Ύπαρξη ηγετικής πυγμής που τόσο λείπει από την ελληνική πολιτική σκηνή και μπορεί να έχει οφέλη κυρίως εσωτερικά της χώρας.
Μετά έχουμε την πίεση που προκύπτει από τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές, για απολύσεις και εξεύρεση «εσόδων». Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε την αποτυχία της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΣΦΑ και τη ΔΕΠΑ. Σίγουρα οι σύμβουλοι του κου Σαμαρά είχαν προβλέψει αντιδράσεις και ίσως αυτό να αποζητούσαν, για να στραφεί η κοινή γνώμη στο θέμα της ΕΡΤ. Πιθανόν να «πόνταραν» και σε έναν διχασμό της κοινής γνώμης καθώς, πολίτες και πολιτικοί παράγοντες θα «έπρεπε» να υπερασπιστούν έναν στοχοποιημένο και στιγματισμένο φορέα. Εύκολα θα μπορούσε η ΝΔ λοιπόν να τους φορτώσει «μικροπολιτικές σκοπιμότητες», ευκαιριακή ευαισθητοποίηση κτλ και τελικά να βγει νικήτρια από την αναμέτρηση.

Παράλληλα οι άλλοι δύο εταίροι της κυβέρνησης φαντάζουν δέσμιοι της τρικομματικής. Σε πολύ κόσμο έχει προκαλέσει εντύπωση «η μπάλα που παίζει» η ηγεσία της ΝΔ. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πως η κυβέρνηση δημιουργεί «απόλυτα» διλλήματα, από τα οποία θα βγει νικήτρια σε κάθε περίπτωση. Αυτό προκύπτει από τις επιλογές που έχουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Από τη μια μπορούν να στηρίξουν την κυβέρνηση, να επωμιστούν το πολιτικό κόστος και την πραγματικά δυσανάλογη φθορά που αυτή προκαλεί, με αντάλλαγμα την «επαφή» με την εξουσία. Από την άλλη, μπορούν να ρίξουν την κυβέρνηση ρισκάροντας στην περίπτωση εκλογών, το ΠΑΣΟΚ να είναι ακόμα πιο συρρικνωμένο και η ΔΗΜΑΡ ίσως να μην μπει καν στη Βουλή. Στη ζυγαριά των επιλογών έχουμε δηλαδή: εξουσία με κάθε κόστος, από τη μια και «περήφανη» αποχώρηση (με τους κινδύνους που αυτή έχει) από την άλλη. Μιας και μιλάμε για πολιτικούς με μακρόχρονη παρουσία στην πολιτική σκηνή, νομίζω πως δεν τίθεται καν δίλλημα για το τι θα επιλέξουν τελικά. Το μόνο ενδεχόμενο «από κοινού σωτηρίας» για ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, είναι η κοινή εκλογική κάθοδος σε περίπτωση εκλογών. Έτσι θα εξασφαλίσουν και οι δύο αρχηγοί την παρουσία τους στη Βουλή και με πιο συμπαγές ποσοστό.

Ακόμα πάντως και αν οι εταίροι, αποφασίσουν να αποσύρουν την υποστήριξή τους στην κυβέρνηση, φανταστείτε το ενδεχόμενο να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές χωρίς την ΕΡΤ. Με μόνη πηγή πληροφόρησης και «ενημέρωσης» το MEGA, το ΣΚΑΙ, το STAR και τον ΑΝΤ1…

Το μόνο τελικά που ίσως δεν είχε προβλέψει το επιτελείο της ΝΔ, είναι η έκταση της αντίδρασης από τον κόσμο του εξωτερικού και η απήχηση που θα είχε η κίνησή τους σε Έλληνες και κυρίως ξένους εκπρόσωπους του τύπου. Φαίνεται δηλαδή πως υποτίμησαν τ’ αντανακλαστικά του κλάδου σε διεθνές επίπεδο, αλλά και τη δύναμη που αυτός έχει.

Σενάριο β: Η ΝΔ, είτε εσκεμμένα είτε όχι, είχε καταφέρει ως τώρα, να βγαίνει σχεδόν αλώβητη από όλες τις επιλογές της και τις αντιδράσεις που αυτές θα προκαλούσαν. Ακόμα και αν θεωρήσουμε την παρουσία της Χρυσής Αυγής αυτόνομη, ή θεωρήσουμε πως λειτουργεί ως ένα «φόβητρο» για να φθείρει την αξιωματική αντιπολίτευση, το γεγονός είναι πως η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής λειτούργησε ως κυματοθραύστης αντιδράσεων υπέρ της κυβέρνησης. Ίσως η κυβέρνηση να έκρινε πως η περίοδος αυτή τέλειωσε και πως είναι σειρά της να δεχθεί αυτούσια τη φθορά που επιφέρουν οι επιλογές και οι πράξεις της. Αντί λοιπόν να μπει σε διαδικασία καθημερινής «απολογίας» λόγω όσων έπονται, η οποία θα της κοστίσει εκλογικά και πολιτικά, επιλέγει να δημιουργήσει η ίδια ρήξη στην κυβέρνηση και εμμέσως να προκαλέσει εκλογές (όσο ακόμα είναι μπροστά). Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς, πως το επιτελείο του κου Σαμαρά δεν προέβλεψε αντιδράσεις. Δεν είναι μυστικό πως ο Τύπος είναι πανίσχυρος. Η κυβέρνηση το γνωρίζει καλύτερα από τον οποιοδήποτε. Ενδεικτικά αναφέρω τη φράση του Γ. Πρετεντέρη «τις τελευταίες εκλογές τις κέρδισε ένα κανάλι και δύο εφημερίδες».

Πριν λοιπόν αρχίσει να φθείρεται, σιγά και σταθερά, η κυβέρνηση προκαλεί μια εκλογική αναμέτρηση την οποία ίσως χάσει. Σε περίπτωση εκλογικής ήττας, κάνει «πάσα» λοιπόν στο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία και ελπίζει να την πάρει πίσω μετά από ένα σύντομο διάστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διάφορα προβλήματα «ανωριμότητας» τόσο σε εσωτερικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο πειθούς απέναντι στον  πολύ κόσμο. Αυτό φάνηκε από τον τρόπο που ψήφισε ο κόσμος τον περασμένο Ιούνιο. Αν παραλάβει λοιπόν, ένα κράτος με τόσες παθογένειες (και με δεδομένο πως οι συσχετισμοί μεταξύ ΝΔ και μέσων μαζικής «επικοινωνίας» και θα παραμείνουν οι ίδιοι), είναι πολύ πιθανό, ο κύριος αντίπαλος της ΝΔ να υποστεί πραγματικά τεράστια φθορά σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μετά, θα είναι πολύ εύκολο να επανέλθει η ΝΔ στην εξουσία και να μείνει για καιρό, καθώς δε θα υπάρχει κάποιο πολιτικό και ιδεολογικό αντίπαλο δέος. Σε περίπτωση νίκης τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά.

Τολμά όμως η οποιαδήποτε κυβέρνηση, που όχι μόνο δεν παίζει με όρους αυτοδυναμίας, αλλά και σε πολλές δημοσκοπήσεις εμφανίζεται δεύτερη, να χάσει την επαφή με την εξουσία; Τι γίνεται στην περίπτωση που «του βγει» του ΣΥΡΙΖΑ; Σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, ο χρόνος τρέχει ενάντια στη ΝΔ. Με τα δεδομένα που έχει η Ελλάδα, ο κόσμος δεν ψηφίζει με βάση την ιδεολογία. Κακά τα ψέματα, ο πολιτικός που έχει επαφή με εξουσία έχει να προσφέρει και κάτι στον ψηφοφόρο που είναι πρόθυμος ν΄ ανταλλάξει την ψήφο του.

Μια ενδεχόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και επιβίωσή του για κάποιο διάστημα, θα αναδείξει και το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Αν δηλαδή ήταν μέσο πόλωσης του κόσμου ενάντια στην αντιπολίτευση ή αν έχει φιλοδοξία και πλάνο διακυβέρνησης.

Τέλος, με δεδομένο πως ο κόσμος δεν περιμένει ούτε ελπίζει σε θαύματα, αυτή η επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιτευχθεί κάνοντας τα πιο βασικά και αυτονόητα. Ανακούφιση στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, στην παιδεία και στην υγεία. Θα πει κάνεις, πως μιας και δεν υπάρχει «σάλιο» πως θα γίνει αυτό; Στην παρούσα κατάσταση, το να σταματήσει κάποιος να παίρνει με μανία χρήματα από τον κόσμο, είναι ισοδύναμο με το να του δίνει. Για αρχή κάτι είναι και αυτό.