Η σχεδόν θανατηφόρα επίθεση σε συνδυασμό με βιασμό κατά 15χρονης στην Πάρο στα τέλη Ιουλίου 2012 από (κατά τη φερόμενη ομολογία του) 19χρονο Πακιστανό οδήγησε πολλούς και πολλές στον ακατανόητο συσχετισμό της υπόθεσης αυτής με τον καταγγελθέντα βιασμό 15χρονης Βουλγάρας σε υπό κατάληψη σχολείο στην Αμάρυνθο τον Οκτώβριο 2006 από τέσσερις Έλληνες συμμαθητές της. Ακόμα και σε σοβαρά μέσα επικοινωνίας της αριστεράς δημοσιεύτηκαν κείμενα (που αναδημοσιευτήκαν στο TVXS), τα οποία όμως βασίζονταν σε ανακριβείς πληροφορίες.

Ads

Δυστυχώς για αυτά τα μέσα, η υπόθεση αυτή με την οποία, σε αντίθεση με διάφορες οργανώσεις ή ΜΜΕ, ασχολήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος και για την οποία έχω και τα πλήρη πρακτικά 121 σελίδων της δίκης στο Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας (26/11/2009 με 23/3/2010) δεν έχει καθόλου τη μυθοποιημένη διάσταση που της δίνεται είτε συνειδητά είτε από ασυγχώρητη επιπολαιότητα.

«‘Με ανέβασαν στον νιπτήρα. Μου κράτησαν τα χέρια και τα πόδια και ο Κ. με βίασε μέχρι που εκσπερμάτωσε. Όλοι μαζί χοροπηδούσαν σαν νικητές.’ δήλωνε στην κατάθεσή της.» γράφτηκε.

Παρόμοια ή παρεμφερής φράση δεν υπάρχει στα πρακτικά της δίκης η οποία ασχολήθηκε με το αν υπήρχε εξαναγκασμός σε τέσσερις πεολειχίες (από τις οποίες μία με συμμαθητή της με τον οποίο κατέθεσε ότι ήταν ερωτευμένη και πως τον πίεζε να κάνουν σχέση).

Ads

«Στην περίπτωση της Αμαρύνθου παρόλο που υπήρχε οπτικό υλικό, παρόλο που υπήρχε η κατάθεση του θύματος και παρόλο που περίπου 25 μαθητές υπήρξαν μάρτυρες του περιστατικού, τελικά κανένας δεν τιμωρήθηκε.» γράφτηκε.

Κατ’ αρχή, οπτικό υλικό δεν υπήρξε. Όσο για τους μαθητές μάρτυρες, το δικαστήριο, άκουσε την καταγγέλλουσα, τη μητέρα της, τους κατηγορούμενους, το διευθυντή του σχολείου αλλά και δέκα συμμαθητές και επτά συμμαθήτριές της κανένας από τους οποίους και καμιά από τις οποίες (πλην της μητέρας της) δεν επιβεβαίωσε τις καταγγελίες για βιασμό: αντίθετα επιβεβαίωσαν τους ισχυρισμούς των κατηγορουμένων πως οι σεξουαλικές πράξεις έγιναν τουλάχιστο με τη θέληση της καταγγέλλουσας. Στους μάρτυρες περιλαμβανόταν και ο πρώην φίλος της που κατέθεσε για τις ερωτικές σχέσεις που είχαν.

Παράλληλα, το δικαστήριο διάβασε τις ιατρικές γνωματεύσεις και την ιατροδικαστική εξέταση (της καθηγήτριας Χαράς Σπηλιοπούλου που είχε δημοσιευθεί τότε στην «Ελευθεροτυπία») που επίσης δεν επιβεβαίωναν τα περί βιασμού. Έτσι τελικά αποφάνθηκε πως «αποδείχθηκε ότι στο χώρο των τουαλετών του ισογείου του σχολικού κτηρίου δεν έλαβε χώρα εξαναγκασμός της πολιτικώς ενάγουσας για επιχείρηση ασελγών πράξεων (δηλαδή τεσσάρων πεολειχιών) αλλά με τη θέλησή της η πολιτικώς ενάγουσα προέβη στις πράξεις αυτές».

Η εμπλοκή μου στην υπόθεση ξεκίνησε με το συντονισμό μιας ομάδας στήριξης στην καταγγέλλουσα στην οποία μετείχαν γνωστότατα πολιτικά πρόσωπα (κάποια ήταν τότε βουλευτής και κάποια άλλη είναι σήμερα κυβερνητικό στέλεχος) και δικηγόρος της Βουλγαρικής Πρεσβείας και η οποία τη βοήθησε να βρει σπίτι στην Αθήνα το Νοέμβριο 2006. Τη στήριξη αυτή η καταγγέλλουσα μετά από λίγο απέρριψε επιλέγοντας να καταφύγει στο δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη και στο δικηγόρο Αλέξη Κούγια, γεγονός που δημιούργησε αρνητικές εντυπώσεις για αυτή και για όσα ισχυριζόταν.

Μετά άρχισε να εκτίθεται δίνοντας συνεντεύξεις. Η ομάδα φυσικά διαλύθηκε. Όσοι και όσες έχουν σήμερα άλλη άποψη για τα γεγονότα όφειλαν να παρακολουθήσουν (με ειδική άδεια που δίνεται) τη δίκη ή να διαβάσουν προσεκτικά τα πρακτικά της ώστε να πεισθούν για τα γεγονότα. Όταν χωρίς καμιά τέτοια ενέργεια και μόνο για να εργαλειοποιήσουν την υπόθεση ισχυρίζονται πως υπήρξε βιασμός, προσβάλλουν την αλήθεια και «βιάζουν» τα αθωωθέντα (τότε) παιδιά.

Τα παιδιά της υπόθεσης (κατηγορούμενα και καταγγέλλουσα) είχαν άλλωστε «βιάσει» τα ΜΜΕ δημοσιοποιώντας λεπτομέρειες από τις καταθέσεις τους με τρόπο που ταυτοποιούνταν όλα τα παιδιά. Το ΕΣΡ, με τη συνδρομή του Συνηγόρου του Παιδιού, τιμώρησε τότε τον Αντέννα, το Mega και τον Άλφα. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ τιμώρησε το Νίκο Ευαγγελάτο.

Ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) υπέβαλα μήνυση κατά των τριών καναλιών και των εφημερίδων «Τα Νέα», «Ελευθεροτυπία» και «Πρώτο Θέμα». Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, παρά την τιμωρία από το ΕΣΡ, δεν τόλμησε να παραπέμψει σε δίκη τα κανάλια. Παρέπεμψε όμως για παραβίαση του νόμου για τα προσωπικά δεδομένα επτά δημοσιογράφους των τριών εφημερίδων, οι οποίοι αθωώθηκαν από το δικαστήριο το Φεβρουάριο 2009.

Στη δίκη ο Συνήγορος του Παιδιού που είχε κληθεί ως μάρτυρας φρόντισε να απουσιάσει, πιθανότατα γιατί δεν ήθελε να εμπλακεί στη δίωξη εφημερίδων με τις οποίες είχε πολύ καλές σχέσεις, σε αντίθεση με την εμπλοκή του στην τιμωρία των καναλιών που σχεδόν ποτέ δεν ασχολούνταν με το έργο του. Στην προδικασία μάλιστα ο Συνήγορος είχε ενόρκως δηλώσει πως ουδέποτε είχε δεχθεί αναφορά από το ΕΠΣΕ για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών από τις εφημερίδες: γι’ αυτό και, μετά από μήνυση του ΕΠΣΕ, είναι σήμερα υπόδικος για ψευδορκία μάρτυρα…

Όταν αγωνίζεσαι με συνέπεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα αναζητείς και υπερασπίζεσαι την αλήθεια ανεξάρτητα από εθνικότητα ή ιδεολογική θέση των εμπλεκόμενων. Τότε κανένας και καμιά δεν μπορεί να σε μεμφθεί για μονομερή υπεράσπιση ατόμων με βάση την εθνική καταγωγή ή για εργαλειοποίηση των δικαιωμάτων…

Ο Παναγιώτης Δημητράς είναι εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ)