Πέρασε από τις συμπληγάδες της ιστορίας αφήνοντας το αποτύπωμα της στην ελληνική λογοτεχνία. Η Άλκη Ζέη που έζησε τη δικτατορία του Μεταξά και την κατοχή, υπογραμμίζει ως τη χειρότερη περίοδο της ελληνικής ιστορίας τον εμφύλιο. Γι’ αυτή την περίοδο μιλά στο Tvxs, ανοίγοντας τα συρταράκια της μνήμης της.«Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι και να ήθελα δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελα μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μου λοιπόν έργο, θέλω δε θέλω είναι γεμάτο ιστορία» έχει γράψει ή ίδια η Άλκη Ζέη για τον εαυτό της.

Ads

Δύο λόγια

Αναφορικά με το συγγραφικό της έργο, δεν χρειάζονται συστάσεις. «Το καπλάνι της βιτρίνας», «Ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου», «Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», «Κοντά στις ράγιες» μερικά μόνο από τα πολλά βιβλία της, με απίθανες ιστορίες, πολλές από αυτές πραγματικές που η ίδια έζησε. Εκτός από το βιβλίο της «Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», όλα τα άλλα είναι γραμμένα για παιδιά.

«Δεν έγραψα άλλο μυθιστόρημα για μεγάλους , κι αν έγραψα συνέχεια για παιδιά είναι γιατί θέλησα να καταγράψω αυτές τις σημαντικές στιγμές της ιστορίας του τόπου μας, που τις έζησε η γενιά μου, γιατί φοβάμαι πως αν δεν καταγραφούν, θα φύγουν μαζί με εμάς» αναφέρει. Και τα κατάφερε αριστοτεχνικά να περάσει την ιστορία στις σελίδες τους και τη μεταφέρει στα παιδιά. Τα βιβλία της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και πολλά θεωρήθηκαν κλασικά στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ads

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα. Ξεκίνησε να γράφει στο Γυμνάσιο. Παράλληλα, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Στον εμφύλιο πόλεμο βρέθηκε στην παρανομία, ενώ έκανε και εξορία στη Χίο. Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το ’64 για να ξαναφύγουν το ’67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 λόγω της δικτατορίας.

Κάμερα: Αλέξανδρος Αριστόπουλος

Μοντάζ: Βάνια Πουλοπούλου, Κωνσταντίνος Τσιχριτζής