Δεν υπερασπιζόμαστε πλέον το Ισραήλ. Τώρα υπερασπιζόμαστε την πολιορκία, η οποία μετατρέπεται στο «Βιετνάμ» του Ισραήλ.

Ads

Του Bradley Burston από τη Haaretz

Ένας πόλεμος «λέει» στους ανθρώπους τρομερά πράγματα για τους ίδιους. Γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να ακούσουν.

Ήμασταν αποφασισμένοι να αποφύγουμε να ρίξουμε μια τίμια ματιά στον πρώτο πόλεμο της Γάζας. Τώρα, με το να ανοίγουμε πυρ σε διεθνή χωρικά ύδατα εναντίον ομάδας ακτιβιστών, παλεύουμε και χάνουμε και το δεύτερο. Για το Ισραήλ στο τέλος, αυτός ο δεύτερος πόλεμος της Γάζας θα μπορούσε να κοστίσει περισσότερα και να είναι πιο επίπονος από τον πρώτο.

Πηγαίνοντας στον πόλεμο στη Γάζα στα τέλη του 2008, οι ισραηλινοί στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες ήλπιζαν να δώσουν ένα μάθημα στη Χαμάς. Το πέτυχαν. Η Χαμάς έμαθε ότι ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσει το Ισραήλ είναι να το αφήσει να κάνει, ότι είχε ήδη ξεκινήσει να κάνει από μόνο του: απειλές, σφάλματα, κωλυσιεργίες και οργή.

Η Χαμάς, και το ίδιο το Ιράν και η Χεζμπολάχ, έμαθε από νωρίς, πως το εμπάργκο του Ισραήλ ενάντια στην Γάζα της Χαμάς ήταν το πιο περίπλοκο και ισχυρό όπλο που θα μπορούσαν να έχουν παρατάξει ενάντια στο εβραϊκό κράτος. Εδώ στο Ισραήλ, ακόμα να πάρουμε το μάθημα: Δεν υπερασπιζόμαστε πλέον το Ισραήλ. Υπερασπιζόμαστε τώρα την πολιορκία, η οποία γίνεται η ίδια το «Βιετνάμ» του Ισραήλ.

Φυσικά, γνωρίζαμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Την Κυριακή, όταν ο εκπρόσωπος του στρατού παρουσίασε τον στολίσκο ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα να επιτίθεται στο Ισραήλ, ο βουλευτής Nahman Shai, ο βασικός εκπρόσωπος των Αμυντικών Δυνάμεων του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου το 1991, παρουσίασε δημόσια το χειρότερο εφιάλτη του, μια επιχείρηση στην οποία τα ισραηλινά στρατεύματα, που επιτίθενται στο στολίσκο, να ανοίξουν πυρ στους ειρηνοποιούς ακτιβιστές, τα μέλη της ανθρωπιστικής αποστολής και τους νομπελίστες.

Ο βουλευτής του Likud Miri Regev, που ήταν επίσης κάποτε ο βασικός εκπρόσωπος των Αμυντικών Δυνάμεων του Ισραήλ, δήλωσε την περασμένη Δευτέρα ότι το σημαντικότερο πράγμα αυτή τη στιγμή είναι να αντιμετωπίσουμε την αρνητική δημοσιότητα που έχει πάρει το θέμα, ώστε να περιοριστεί.

Αλλά δεν πρόκειται να περιοριστεί για πολύ. Ένα από τα σκάφη ονομάζεται «Rachel Corrie», από την κοπέλα που έχασε τη ζωή προσπαθώντας να φράξει το δρόμο σε έναν εκσκαφέα των Αμυντικών Δυνάμεων του Ισραήλ στη Γάζα, πριν εφτά χρόνια. Το όνομά της, και η ιστορία της, έχουν γίνει από τότε σύμβολο του ακτιβισμού υπέρ της Παλαιστίνης.

Ίσως το πιο ανησυχητικό είναι ότι έχουμε φτάσει επικίνδυνα κοντά στο να κυρήξουμε κατάσταση πολέμου με την Τουρκία, μια περιφερειακή δύναμη κρίσιμης σπουδαιότητας η οποία, αν ήμασταν προσεκτικοί, θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τον πρώτο πόλεμο της Γάζας.

«Αυτό πρόκειται να είναι ένα πολύ μεγάλο γεγονός, βεβαίως με τους Τούρκους», δήλωσε ο Benjamin Ben-Eliezer, υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας, ο οποίος έχει έντονη αίσθηση των δεσμών του Ισραήλ με το μουσουλμανικό κόσμο.

Εξηγούμε, επανειλημμένως, ότι δεν είμαστε σε πόλεμο με τους πολίτες της Γάζας. Το λέμε επανειλημμένως επειδή οι ίδιοι πρέπει να το πιστέψουμε, καθώς κατά βάθος, δεν το πιστεύουμε.

Υπήρξε μία περίοδος, που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι γνωρίζουμε τους εαυτούς μας μόνο σε εμπόλεμες περιόδους. Όχι πλέον. Τώρα δεν ξέρουμε τίποτα. Ακόμα ένα πρόβλημα που συμπεραίνεται από τις συζητήσεις με τη Χαμάς και το Ιράν: Μας ξέρουν καλύτερα από όσο εμείς τον εαυτό μας.

Ξέρουν, όπως πρότεινε το τραγούδι για τον πόλεμο του Λιβάνου («Lo Yachol La’atzor et Zeh»), ότι εμείς, ανίκανοι να δούμε τους εαυτούς μας με οποιαδήποτε σαφήνεια, δεν είμαστε πλέον σε θέση σταματήσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Η Χαμάς, καθώς επίσης και το Ιράν, γνωρίζουν και ωφελούνται από την τοξικότητα της ισραηλινής εσωτερικής πολιτικής, η οποία είναι κατά πολύ έτοιμη να υποθηκεύσει το μέλλον χάριν μιας στιγμιαίας προφανούς ηρεμίας.

Ξέρουν ότι στην απόγνωσή μας να προστατεύσουμε την εικόνα μας από τους εαυτούς μας, θα αποφύγουμε να αλλάξουμε πολιτικές που στην κυριολεξία έχουν ενισχύσει και έχουν δώσει άνεση στους εχθρούς μας, και ιδιαίτερα στη Χαμάς, την οποία η πολιορκία στη Γάζα έχει εμπλουτίσει, μέσω των φόρων στις σήραγγες και έχει εδραιώσει μέσω του θυμού προς το Ισραήλ.

Για πολλούς της δεξιάς, πρέπει να ειπωθεί, θα υπάρξει μια σιωπηλή χαρά για όλα εκείνα που πρόκειται να χειροτερέψουν την κατάσταση. «Σας το είπαμε», θα αρχίσουν οι φωνές. «Ο κόσμος μας μισεί, ότι και να κάνουμε. Έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε να χτίζουμε και να υπερασπιζόμαστε τα σύνορά μας».

Η Χαμάς, το Ιράν, η Ισραηλινή άκρα δεξιά και εκείνη της Διασποράς γνωρίζουν ότι αυτό είναι μια πολύ σημαντική δοκιμασία για το Benjamin Netanyahu. Θέλοντας η παγκόσμια προσοχή να είναι στραμμένη στο Ιράν και στην απειλή που θέτει στον κόσμο του Ισραήλ, ο Netanyahu πρέπει να αναγνωρίσει ότι ο η προσοχή του κόσμου επικεντρώνεται τώρα στο Ισραήλ και την απειλή που αποτελεί αυτό για το λαό της Γάζας.