Αναδύονται μέσα μας συναισθήματα που για κάποιους μπορεί να είναι πιο οικεία, ενώ για άλλους ίσως φαντάζουν πρωτόγνωρα. Τέτοιου είδους συναισθήματα περιλαμβάνουν τον φόβο της απομόνωσης, του αγνώστου, ακόμα και του θανάτου, το άγχος της επιβίωσης, και σε πιο βαριές περιπτώσεις το αίσθημα της απόγνωσης που συνοδεύει την κατάθλιψη.

Τα συναισθήματα αυτά, λόγω της έντασής τους και της αρνητικής τους χροιάς, μας ωθούν στο να είμαστε πιο σκεπτικοί απ’ότι συνήθως. Πολλά από αυτά τα έχουμε νιώσει και στο παρελθόν αλλά τότε είχαν πιο προσωπικό χαρακτήρα και δεν αφορούσαν τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Καλούμαστε, λοιπόν, με έναν επιτακτικό τρόπο να αντιμετωπίσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας που ομολογουμένως ποτέ δεν συμπαθούσαμε ιδιαίτερα. Αυτό του φοβισμένου και ανασφαλή εαυτού μας που έως τώρα καταφέρναμε με λιγότερη προσπάθεια να τον αποφεύγουμε και τον αντιμετωπίζαμε ως ξένο σώμα.

Καλό είναι να γνωρίζουμε ότι το κομμάτι του εαυτού μας που αναδύεται, όσο τρομακτικό και αν φαντάζει, ίσως αξίζει τελικά να το αφουγκραστούμε και να το βοηθήσουμε να εκτονωθεί μέσω της έκφρασής του. Ο τρόπος με τον οποίο θα το κάνουμε αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς κι από το πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε την ευαίσθητη και ευάλωτή μας πλευρά.

Ανάλογα με την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του καθενός η έκφραση αυτή μπορεί να πάρει διαφορετική μορφή. Αν υπερισχύει, για παράδειγμα, μέσα μας η καλλιτεχνική φύση μπορούμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στην ενασχόλησή μας με κάποιας μορφής τέχνη. Αν είμαστε άτομα προσανατολισμένα στη δράση μπορούμε να επενδύσουμε περισσότερο χρόνο στην εκτόνωση μέσω της κίνησης.

Κάποιοι από εμάς μπορεί να έχουν την ανάγκη απλά να αφουγκραστούνε τους βαθύτερους προβληματισμούς τους. Ίσως έχει έρθει η ώρα για αυτούς να κάνουν εναν απολογισμό της ζωής τους και να αναλογιστούν το τι θα ήθελαν να κρατήσουν και από τι να απαλαγούν. Να κάνουν δηλαδή μια δημιουργική ενδοσκόπηση η οποία θα μπορούσε να συνοδευτεί από το διάβασμα ενός βιβλίου που τους εμπνέει.

Η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η εκπλήρωση ενός χρέους προς τον εαυτό μας που η αδιάκοπη και ταχύρυθμη καθημερινότητα που ζούσαμε στην εποχή προ-πανδημίας μας απέτρεπε από τη διευθέτησή του. Πρόκειται για το χρέος μας να είμαστε περισσότερο συνειδητοποιημένοι στις επιλογές μας και σε μεγαλύτερη επαφή με αυτό που μας επιτάσσουν οι απωθημένες ανάγκες και τα συναισθήματά μας.

Όπως έχει πει και ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε «πρέπει να έχει κανείς το χάος μέσα του για να γεννήσει ένα άστρο που χορεύει». Έτσι κι εμείς καλούμαστε να αντέξουμε αυτό το χάος, που έρχεται στην επιφάνεια λόγω πανδημίας, έτσι ώστε να καταφέρουμε να βγούμε πιο δυνατοί και πιο συνειδητοποιημένοι όταν παρέλθει η απειλή.

Πηγή: psychologynow.gr