Ο αριθμός των σοβαρά ασθενών που μεταβαίνουν στις ιατρικές δομές της Ελβετίας προκειμένου να υποστούν εθελοντική ευθανασία έχει διπλασιαστεί μεταξύ του 2009 και του 2012. Σύμφωνα με μελέτη αυτό το κύμα «τουριστών της ευθανασίας» έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για νέα νομοθεσία περί ευθανασίας στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι ασθενείς.

Σύμφωνα με την μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Medical Ethics, μεταξύ του 2009 και του 2012 πέθαναν στην Ελβετία 611 ξένοι ασθενείς. Όλοι εκτός από τέσσερις έλαβαν υποβοήθηση για να αυτοκτονήσουν στην κλινική Dignitas (μτφ: Αξιοπρέπεια) η οποία κοστολογεί την διαδικασία με 10.000 δολάρια. Η συντριπτική πλειονότητα χρησιμοποίησε ένα δηλητήριο που χρησιμοποιείται στις εκτελέσεις θανατοποινιτών στις ΗΠΑ.

Οι μισοί περίπου ήταν Γερμανοί, το ένα πέμπτο Βρετανοί και μόλις κάτω από 10% ήταν από την Γαλλία. Καμία από τις τρεις αυτές χώρες δεν επιτρέπει με νόμο την ευθανασία σε έδαφός της, αλλά η δραστηριότητα της Dignitas Clinic έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις νομικού αλλά και ηθικού περιεχομένου.

«Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, έχουμε να κάνουμε με το άνοιγμα των οριζόντων της κοινωνίας, που έρχεται φυσικά, ανάλογα και με την οικειότητα. Το δεύτερο, έχει να κάνει με την ολοένα και αυξανόμενη κοινή αντίληψη ότι είναι τουλάχιστον άβολο – αν όχι ανήθικο – να βάζεις μια άλλη χωρά να κάνει την βρώμικη δουλειά για σένα», έγραψε στην μελέτη ο Τσαρλς Φόστερ, νομικός στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στις 12 μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, οι πολίτες κάθε μιας από αυτές θεωρούσαν ότι θα πρέπει η εθελοντική ευθανασία να επιτρέπεται σε περιπτώσεις βαριάς ασθένειας.

Κυρίως λόγω της συζήτησης που έχει λάβει χώρα δημοσίως στην Βρετανία τα τελευταία χρόνια, η Βουλή των Λόρδων πέρασε τον προηγούμενο μήνα ένα νομοσχέδιο που ανοίγει τον δρόμο για την εθελοντική ευθανασία που όμως δεν πρόκειται να εφαρμοστεί μέχρι τουλάχιστον τον επόμενο χρόνο.

Στην Γερμανία επίσης έχουν αρθεί ορισμένα μέτρα αποτροπής της υποβοήθησης σε αυτοκτονία ενώ στην Γαλλία γίνεται μεγάλη συζήτηση προκειμένου να εισαχθούν νομοσχέδια που να μην το απαγορεύουν. Εξάλλου αυτό αποτελούσε και μια από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Προέδρου Φρανσουά Ολάντ.

Στην Δανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο είναι σε ισχύ οι πιο «ανοιχτές» πολιτικές απέναντι στην ευθανασία. Ο ασθενής πρέπει να υπογράψει ότι αναγνωρίζει το δηλητήριο και κατόπιν να του χορηγηθεί από ειδικό γιατρό. Μάλιστα στην Δανία το 3% των θανάτων είναι αποτέλεσμα ευθανασίας.

Όμως σύμφωνα με την έκθεση ακόμη και αν υπάρξουν και αλλού στην Ευρώπη νομοθεσίες υπέρ της ευθανασίας, η Ελβετία θα παραμείνει «παράδεισος» για εκείνους που επιθυμούν να πεθάνουν χωρίς να βάλουν τους οικείους τους ή τον γιατρό τους σε νομικά προβλήματα.

Η μελέτη δείχνει ότι οι μισοί από όσους ζήτησαν βοήθεια για να πεθάνουν στην Dignitas έπασχαν από σοβαρές νευρολογικές ασθένειες – όπως παράλυση ή Πάρκινσον. Μάλιστα δυο στους πέντε είχαν διαγνωστεί και με καρκίνο. Το ένα τρίτο των ασθενών έπασχε ταυτόχρονα από δυο ή περισσότερες βαρύτατες ασθένειες. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 69 χρόνια και οι τρεις στις πέντε ήταν γυναίκες.