Θα προλάβουν οι αστοί και η χούντα Παπαδήμου;
Του Σπύρου Μαρκέτου

Πρώτη δημοσίευση, στο blog: https://ilesxi.wordpress.com/

Η «δομική προσαρμογή» στις ανάγκες του καπιταλισμού συναντούσε πάντα αντιδράσεις.

Ενα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αστικής μας τάξης, μια από τις λιγότερο θελκτικές ιστορικές της ιδιαιτερότητες, είναι η ακραία βιαιότητα με την οποία συμπεριφέρεται στον λαό όταν βλέπει να θίγονται τα συμφέροντά της. Η ωμότητα των αρχόντων του Μνημόνιου έχει ιστορικό βάθος, αλλά ελάχιστα ανάλογα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Όχι πως ήταν πιο μαλακοί οι αστοί της Γαλλίας, της Αγγλίας ή της Ολλανδίας. Εκμεταλλεύονταν τις αποικιακές τους αυτοκρατορίες με τρόπους παρόμοιους με κείνους που χρησιμοποιούν οι έλληνες αστοί στην Ελλάδα, περιστασιακά και με ακόμη χειρότερους. Αλλά στο εσωτερικό των χωρών τους ανέπτυξαν, κάτω από την πίεση της ταξικής πάλης, πολιτικές κουλτούρες που αξιολογούσαν θετικά τη συνεννόηση και την όχι ισότιμη αλλά πάντως υπαρκτή μοιρασιά βαρών και ωφελημάτων. Αποτέλεσμα, η ανάπτυξη της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας, που επαγγελλόταν τον ταξικό συμβιβασμό.

Στην Ελλάδα δεν είχαμε τίποτε τέτοιο. Πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους η συμμετοχή της χώρας στη Λατινική Ένωση, κάτι σαν το ευρώ εκείνης της εποχής, που επιστέφθηκε από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, τσάκισε τις ορεινές κοινότητες και προκάλεσε τρομερά κύματα αποδημίας. Εκείνο τον καιρό ο καπιταλισμός άφηνε ακόμη γεωγραφικές διεξόδους, αλλά η στρόφιγγα της μετανάστευσης έκλεισε τον Μεσοπόλεμο, όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν αυστηρές ποσοστώσεις. Τότε η μαζική κινητοποίηση στην ύπαιθρο έσπασε τις τεράστιες αντιστάσεις που πρόβαλλαν οι αστοί στην αγροτική μεταρρύθμιση, και η διανομή των μεγάλων κτημάτων τελικά κρίθηκε αναγκαία προκειμένου ν’ αποφευχθεί μια νέα επανάσταση. Ωστόσο οι φτωχοί των πόλεων αφέθηκαν στη μοίρα τους, και συνολικά το βιοτικό τους επίπεδο ελάχιστα βελτιώθηκε τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Φυσικά αυτό απαιτούσε άγρια καταστολή, αλλά οι αστοί μας δεν δίστασαν. Μόνον επαίνους είχαν, όλοι σχεδόν, για το καθεστώς του Μουσσολίνι.

Τη δεκαετία του 1940 οι έλληνες αστοί συνεργάστηκαν αρμονικά με ιταλούς φασίστες και γερμανούς ναζί, ενώ το στρατόπεδό τους ενισχύθηκε από κύματα νεόπλουτων –μαυραγορίτες, τυχοδιώκτες στρατιωτικούς, παρατρεχάμενους των κατακτητών και, σε μέρη όπως η Θεσσαλονίκη ή η Κέρκυρα, άρπαγες των εβραϊκών περιουσιών. Όλοι αυτοί δεν είχαν αυταπάτες για τα μέσα που έπρεπε να χρησιμοποιήσουν αν ήθελαν να διατηρήσουν τον πλούτο τους. Εξαπέλυσαν τα Τάγματα Ασφαλείας, τη Λευκή Τρομοκρατία και τον Εμφύλιο. Κέρδισαν χάρη στην πλουσιοπάροχη στήριξη Αμερικανών και Βρετανών, που ήθελαν τη στρατηγικά τοποθετημένη χώρα μας προπύργιό τους στον Ψυχρό Πόλεμο. Κέρδισαν επίσης επειδή ήξεραν τι ήθελαν και το επιδίωξαν προσηλωμένα, ενώ η ηγεσία της Αριστεράς ταλαντευόταν ανάμεσα σε στρατηγικές άλλοτε ρήξης και άλλοτε συμβιβασμού. Τελικά ο λαός της Αριστεράς πλήρωσε πανάκριβα τη χαμηλή ποιότητα της ηγεσίας του. Η Ελλάδα έγινε η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου οι συνεργάτες του ναζισμού συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στο πλέγμα εξουσίας.

Αφού πρώτα κατέστρεψε τη χώρα, ο καπιταλισμός την ανοικοδόμησε, όπως και όλο τον άλλο κόσμο που είχε σύρει στον πόλεμο μετά την κρίση του 1929. Η λεγόμενη ανάπτυξη κράτησε καμιά τριανταριά χρόνια, αλλά στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου, στις οποίες εντάχθηκε και η δική μας, συνεχίστηκε για άλλα τόσα – με δανεικά. Απεναντίας οι περισσότερες χώρες της περιφέρειας ένιωσαν από πολύ νωρίτερα, από τη δεκαετία του 1980, τι σημαίνει να ζεις μέσα σ’ ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που έχει ριχτεί σε κρίση. Οι άγριες διαδικασίες δήωσης και αρπαγής που ο Μαρξ ονόμασε πρωταρχική συσσώρευση δεν σταμάτησαν ποτέ σ’ αυτές τις χώρες, από την ένταξή τους στην τροχιά του καπιταλισμού ως σήμερα.

ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

https://ilesxi.wordpress.com/2011/11/14/%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1/#more-2200