Της Βαγγίας Λυσικάτου

Τα τελευταία χρόνια νιώθω πως ζούμε εντός μιας γενικευμένης νοηματικής ασυμμετρίας: σε ένα σύμπαν όπου οι λέξεις και οι σημασίες τους έχουν χωριστεί βίαια και προσπαθούν να σχηματίσουν νέα ζεύγη. Μέσα σε αυτή την ζάλη που δημιουργεί η διαρκής αστάθεια του νοήματος, ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια βεντάλια από νέες δυνατότητες.

Στην εποχή μας, στην εποχή δηλαδή των νοηματικών αποκαθηλώσεων, είναι δυνατό ο υπουργός Υγείας μιας ευνομούμενης πολιτείας να προσφέρει στο φιλοθεάμον κοινό τα πρόσωπα ασθενών και να τους ανακηρύσσει σε δημόσιο κίνδυνο. Είναι νοητό ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ενός κράτους που εγγυάται την ελευθερία του λόγου να κλείνει μέσα σε λίγες ώρες τη δημόσια τηλεόραση, όπως επίσης είναι νοητό η διακυβέρνηση μιας δημοκρατικής χώρας να γίνεται με προεδρικά διατάγματα. Είναι όμως επίσης δυνατόν, σε ένα κράτος δικαίου που δεσμεύεται από τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό, ο Κώστας Σακκάς, 29 ετών σήμερα, να βρίσκεται προφυλακισμένος τα τελευταία δυόμιση χρόνια χωρίς να του αναγνωρίζεται το τεκμήριο της αθωότητας, ακόμη και αυτή τη στιγμή, έπειτα από 34 μέρες απεργίας πείνας που φωτίζουν την ποιότητα του καθεστώτος εξαίρεσης με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι.

Το πολιτικό σύστημα στην ελεύθερη πτώση του φαίνεται πως συμπαρέσυρε μαζί του τα νοήματα, και μαζί με αυτά, ένα κομμάτι της συλλογικής ιστορικής μνήμης που συγκροτούσαν. Έτσι, οι διαφόρων διαβαθμίσεων ακροδεξιοί σουλατσάρουν πάνω στα συντρίμμια θεσμικών και κοινωνικών κατακτήσεων αιώνων και σφετερίζονται τις νοηματικές συνδηλώσεις της Ευρώπης με στόχο να τις ξηλώσουν μία προς μία. Νομίζω πως ένας από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι πως η υφιστάμενη πολιτική ηγεσία πλασάρεται ως υπερασπιστής της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας.

Βέβαια η Ευρώπη ξαφνικά χωρίζεται από συνδηλώσεις όπως κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα, πολυπολιτισμικότητα, οικολογία, ανοχή, κοινωνικό κράτος, δημοκρατία. Απομένει έτσι μια έννοια ασθενική, που τη γεμίζουν μονάχα οικονομικά εργαλεία και ρυθμοί ανάπτυξης. Ας θυμηθούν λοιπόν την νοηματική αλυσίδα της Ευρώπης οι υπεύθυνοι υπερασπιστές του ευρωπαϊσμού μας. Και αν δεν μπορούν, ας ανοίξουν κανένα βιβλίο όσο προλαβαίνουν, μέχρι ένα προεδρικό διάταγμα να τα εξαφανίσει, καίγοντάς τα σε κάποια πλατεία.

Ο Κώστας Σακκάς δεν δίνει μόνο μια μάχη για την προσωπική του ελευθερία. Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς υπερασπίζεται με μέσο τη ζωή του μια καχεκτική έστω δημοκρατία ενάντια στους πιο αντιδραστικούς αναθεωρητές της κοινής λογικής – ενάντια στο ένα και μοναδικό, μισαλλόδοξο, ξενοφοβικό, αντικοινωνικό άκρο του πολιτικού συστήματος.

Γιατί τελικά η μεγάλη ιδέα της νέας Ελλάδας αφορά ένα κλειστοφοβικά μικρό κομμάτι γης. Όσο μεγαλύτερα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο πιο πολλά τα κελιά εκείνων που κρατούνται παράμονα, όσο περισσότερα τα πεζοδρόμια που φιλοξενούν αστέγους, όσο περισσότερα τα κρεβάτια που στιγματίζονται γιατί πάνω τους εκδηλώνονται διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, τόσο οι θύλακες της νέας καθαρής ανταγωνιστικής Ελλάδας των νόμιμων και των «κανονικών» θα περικυκλώνονται ασφυκτικά και η επικράτειά της θα μικραίνει.

Δεν υπήρξα ποτέ αναρχική –ας κάνω μια δήλωση, γιατί στη νέα Ελλάδα ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Όμως, αν στη Ελλάδα του Σαμαρά αναρχικός σημαίνει εκείνο το ανθρώπινο σώμα που κείται έξω από την περίκλειστη κοινότητα των νέων ελλήνων, αποκαθαρμένο από την ιδιότητα του πολίτη και τελικά από την ίδια την ανθρωπινότητα, μάλλον ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε πως για τα στελεχωμένα από ιδεοληπτικούς παράφρονες επιτελεία της κυβέρνησης, ο αναρχικός χώρος μας περιλαμβάνει όλους.

Κινητοποίηση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Κ. Σακκά σήμερα Κυριακή στις 9 μ.μ., στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας

Δημοσιεύεται στο Red Notebook