Σιωπηροί ή όχι, συνένοχοι ή όχι και συνυπεύθυνοι ή όχι, γι’ αυτήν την χωρίς τέλος «πολιτιστική» όσο και «δημοκρατική» ζούγκλα, οπισθοχωρούμε όλοι μαζί ολοταχώς εδώ και 4 χρόνια στις …σπηλιές, μάλλον έως την πλήρη εξαφάνιση κάθε δείγματος πολιτισμού και κοινωνίας πολιτών.
Ραντεβού στις σπηλιές, λοιπόν.

Ads

Παρόλο που βρίσκομαι σε σοκ από το έγκλημα στις “φυλακές” Νιγρήτας, και όλων όσων τραγικά καταμαρτυρεί για την κοινωνία μας, στο μυαλό μου συνεχίζει να σφυροκοπάει η φράση υπουργού της παρούσης κυβέρνησης: “Μισώ και σιχαίνομαι τους απεργούς”.

Μισούν φαίνεται και σιχαίνονται παρόμοιοι σημερινοί -και πλείστοι χθεσινοί- κυβερνητικοί λειτουργοί, κάτι … αποβράσματα σαν τον Κάρλ Μάρξ, τον Φρίντριχ Ένγκελς, τον Βλαντιμίρ Λένιν, αλλά και τον Γιάννη Κορδάτο, ή τον Τόνι Κλιφ, τον Λουί Αλτουσέρ, φυσικά την Ρόζα Λούξεμπουργκ, ή τον Μιχάλη Ράπτη, πόσο μάλλον τον Τσε Γκεβάρα, αλλά γιατί όχι και τον Νίκο Κούνδουρο, ή τον Αντόνιο Νέγκρι, τον Νίκο Πουλαντζά, τον Νικολάι Μπουχάριν, φυσικά τον Γιάννη Ρίτσο, και αναπόφευκτα –και ακόμα χειρότερα- τον Μιχαήλ Μπακούνιν, αλλά και τον Νόαμ Τσόμσκι, όπως τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, τον Πιοτρ Κροπότκιν, τον Μαξ Στίρνερ, τον Ζοζέ Σαραμάγκου, ή τον Βίλχελμ Ράιχ.

Φαντάζομαι δεν γλυτώνουν από το μένος τους, τύποι σαν τον Λέων Τολστόι, πόσο μάλλον σαν τον Κώστα Βάρναλη και τον Τάσο Λειβαδίτη. Μισούν θεωρώ σίγουρα και τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, και τον Μαξίμ Γκόργκι, ή τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, τον Ναζίμ Χικμετ, ή τον Πάμπλο Νερούδα.

Προφανώς και πολλούς άλλους της μαύρης λίστας τους, σαν την Κατερίνα Γώγου, τον Φραντς Καφκα, τον Ερρίκο Ίψεν, τον Νικόλα Άσιμο, τον Νίκο Σκαρίμπα, την Έλλη Αλεξίου, τον Μενέλαο Λουντέμη, τον Ηλία Πετρόπουλο, την Μέλπω Αξιώτη, τον Ντάριο Φο, τον Τζωρτζ Όργουελ, τον Περικλή Κοροβέση, τον Λουί Αραγκόν, ή τον Κορνήλιο Καστοριάδη.

Δεν …σώζονται νομίζω ούτε ονόματα σαν τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ή τον Χρόνη Μίσσιο, τον Αλμπέρ Καμύ, αλλά και τον Νίκο Καζαντζάκη, ή τον Νίκο Καρούζο, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Μάριο Χάκα, τον Στρατή Τσίρκα, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Νίκο Ξυλούρη, τον Μανόλη Γλέζο, τον Τάσσο(Αναστάσιο Αλεβίζο), ή τον Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, αλλά και τον Μάνο Κατράκη, τον Κωστή Μοσκώφ, ή τον Νικηφόρο Βρεττάκο, για διαφορετικούς έστω λόγους ο καθένας. Γι’ αυτό ατέλειωτη η λίστα τους…

Χιλιάδες και χιλιάδες ονοματεπώνυμα το ένα κάτω από το άλλο, επειδή τόλμησαν να συμμετέχουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στην διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενάντια στη βία και τον φασισμό ή υπέρ των εργασιακών δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της κοινωνίας, και φυσικά της ασφάλειας των πολιτών.

Στον Καιάδα όσοι προσπάθησαν με οποιονδήποτε τρόπο να σφραγίσουν τη λέξη «ανθρωπιά» με την ψυχή, τη σκέψη και την πράξη τους στους αιώνες.

Στο πυρ το εξώτερον, επειδή άφησαν ανεξίτηλο ο καθένας το δικό του αποτύπωμα, με το έργο τους, πολλοί ακόμα και με τις θυσίες τους ή απλά και μόνο με την προσπάθειά τους, για τον αέναο αγώνα του πλανήτη να κρατηθεί όλο και πιο μακριά από τις σπηλιές… Για τον περίφημο πολιτισμό.
Διότι τον αντιπολιτισμό πρεσβεύουν όσοι διατείνονται ότι είναι κατά των αγώνων κάθε μορφής Ανθρωπιάς. Κι αυτή τη μαύρη νοοτροπία υποστηρίζουν, υπηρετούν, και εμπνέουν και στους υφισταμένους τους. 

Γι’ αυτό και όταν οι λειτουργοί –υποτίθεται- της ασφάλειας και της δικαιοσύνης μιας χώρας με παρόμοιους εμπνευστές, έχουν στα χέρια τους έναν δολοφόνο, δεν κάνουν προφανώς και τον κόπο να σεβαστούν τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, ούτε να αγωνιστούν έστω για μία άλλη δικαστική απόφαση εις βάρος του, ούτε βέβαια να απεργήσουν διεκδικώντας ίσως και την δική τους μεγαλύτερη ασφάλεια, αλλά τον δολοφονούν με τον ειδεχθέστερο τρόπο. Δεκαπέντε σωφρονιστικοί υπάλληλοι, βασάνισαν σαδιστικά «συστηματικά και αδιαλείπτως» έως θανάτου, έναν φυλακισμένο δολοφόνο…

Σαδιστικές συμμορίες σαν κι αυτούς δεν θα κάνουν αγώνες για τα δικαιώματά τους. Σιχαίνονται -είπαμε- τους αγώνες, τις διαμαρτυρίες και κυρίως τις απεργίες. Σιχαίνονται τον αγώνα για δικαιοσύνη και πολιτισμό. Τσακίζουν κάθε διαμαρτυρόμενο και αγωνιστή, πόσο μάλλον έναν δολοφόνο και μετανάστη.

Τα δικαιώματά της, αυτή η ψυχοπαθητική φάρα βασανιστών κρατουμένων, που χρήζει μακράς ψυχολογικής βοήθειας, όσο και εγκλεισμό – σωφρονισμό – παραδειγματική τιμωρία για τα εγκλήματά της, γαλουχήθηκε από ανάλογες μετεμφυλιακές νοοτροπίες να μην αγωνίζεται για την κοινωνία, αλλά να αρπάζει και να κάνει ότι θέλει με τη βία της εξουσίας της.

Και όχι μόνο να τα αρπάζει όπως η ίδια μάλιστα τα ορίζει αυθαίρετα, αλλά και -κυρίως- να συνθλίβει τα δικαιώματα όλων των άλλων, όπως και το δικαίωμά τους να τα διεκδικούν. Το κρεσέντο όλων αυτών των παραλογισμών είναι αυτή η στυγνή δολοφονία.

Αυτόδικη και υπεράνω δικαιοσύνης, η «λογική» τους, δεν πρόκειται να σεβαστεί ούτε τον πολιτισμό ούτε και τους νόμους, ούτε το σύνταγμα, ενώ θα ξυλοκοπάει και θα δολοφονεί, υποχρεώνοντας όσους προστάζει να την σέβονται, φυσικά με τη βία και την κρυφή όσο και ανομολόγητη …υποστήριξη όλων των εμπνευστών της. Αυτό μάς δηλώνουν, με κάθε δυνατό και αδιανόητο τρόπο.

Η συνένοχη στυγνή βία ενός κράτους που μισεί και σιχαίνεται όσους αγωνίζονται, είναι εκείνη που λατρεύει να εμπνέει τη βία των σπηλαίων και την καθιερώνει έμμεσα ή άμεσα, τυπικά ή άτυπα, επίσημα ή ανεπίσημα. Ξηλώνει δημόσια και εθνικά μέσα ενημέρωσης, απολύει εργαζόμενους, φυλακίζει διαμαρτυρόμενους, ξεπουλάει τους πάντες και τα πάντα, κάνει ότι τής καπνίσει, βασανίζει και σκοτώνει όποιον γουστάρει και ρίχνει φωτογραφίες ενίοτε στην πιάτσα για να χειροκροτηθεί από τους ομοίους της και να τρομοκρατήσει τα παθητικά πλήθη.

Σιωπηροί -όμως- ή όχι, συνένοχοι ή όχι και συνυπεύθυνοι ή όχι, γι’ αυτήν την χωρίς τέλος «πολιτιστική» όσο και «δημοκρατική» ζούγκλα, οπισθοχωρούμε όλοι μαζί ολοταχώς εδώ και 4 χρόνια στις …σπηλιές, μάλλον έως την πλήρη εξαφάνιση κάθε δείγματος πολιτισμού και κοινωνίας πολιτών. Ραντεβού στις σπηλιές, λοιπόν.-

Κρυσταλία Πατούλη
Αίγινα, 2 Απριλίου 2014
—
Διαβάστε επίσης:

• Υπόθεση Καρέλι: «Η έννοια της ασφάλειας τινάζεται στον αέρα!»
• Βίντεο από την κακοποίηση του Ίλι Καρέλι