Πρέπει να αναζητήσουμε την ταυτότητά μας που χάνεται και να επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο μας στον κόσμο και στην Ευρώπη” ο Καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου, απαντά στην Κρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;” συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010.
 

Ads

Η παρούσα παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Η ουτοπική νεοφιλελεύθερη συνταγή της πλήρους απελευθέρωσης της κίνησης κεφαλαίων ανά τον κόσμο και της απόλυτης κυριαρχίας των χρηματοοικονομικών συμφερόντων, ξεκίνησε μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ το έτος 1985-1990 και στην Ευρώπη εδραιώθηκε με την Συμφωνία του Μάαστριχτ το έτος 1952.

Έκτοτε ο πλανήτης και κύρια ο Δυτικός κόσμος πλήττονται από κερδοσκοπικού περιεχομένου ενέργειες ομίλων κεφαλαίων και διαπιστώνουν μια πρωτόγνωρη κυριαρχία του χρηματοοικονομικού τομέα επί της Πολιτικής και επί του Πολιτικού λόγου.

Ουσιαστικά βρισκόμαστε παγκοσμίως σε μια περίοδο υποταγής των κοινωνιών στης περίφημες αγορές.

Έχει δε συντελεσθεί μια πρωτοφανής αναδιανομή του παγκόσμιου εισοδήματος και του πλούτου εις βάρος των λαών, των εργαζόμενων ανθρώπων και των μεσαίων τάξεων που σταδιακά προλεταριοποιούνται.

Μετά από υπερβολές και αρπακτικές επιδρομές στα εισοδήματα των ανθρώπων, μέσα από διάχυση των εργασιακών σχέσεων, της συλλογικότητας και της κοινωνικής συνοχής, οδηγηθήκαμε σε αυτή την πολυδιάστατη κρίση, παγκοσμίως, που ξέσπασε στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2008, στον γεμάτο ευθύνες χώρο των ιδιωτικών τραπεζικών μεγαθυρίων.

Το δραματικό στην παγκόσμια αυτή κρίση είναι ότι παντού αυτοί οι οποίοι την προκάλεσαν, με την ίδια ουτοπική και ανόητη νεοφιλελεύθερη συνταγή τους, επιχειρούν να την θεραπεύσουν, αρνούμενοι την καταστρεπτική τους αποτυχία. Οι εμπρηστές παριστάνουν τώρα τους πυροσβέστες για ευνόητους βέβαια λόγους ιδίου συμφέροντος.

Οι δε περίφημοι ειδικοί τεχνοκράτες που ναρκισσιστικά κυριάρχησαν επί εικοσαετία και πλέον, χαρακτηρίζονται δυστυχώς από μονόπλευρη ακαδημαϊκή μόρφωση και εκπαίδευση.

Λησμόνησαν παντελώς την σχετικότητα της αλήθειας και περοσέβαλαν κι αυτήν ακόμη την Δημοκρατία.

Η Ελλάδα αποτέλεσε παγκόσμια τον πλέον αδύναμο κρίκο.

Τούτο και εκ του γεγονότος, ότι στα δεινά της παγκόσμιας ανοησίας που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, προστέθηκαν τα δικά της οδυνηρά σφάλματα, εσωτερικού περιεχομένου, για τα οποία ευθύνονται τα οργανωμένα συμφέροντα, η κακή δημόσια διοίκηση και η ανεμελιά των πολιτικών εκπροσώπων της που φάνηκαν ολίγοι στην προσπάθεια κατανόησης των εξελίξεων.

Οι Έλληνες, ως λαός, ευθύνονται αναμφίβολα για τις επιπλέον συνέπειες, εκ του γεγονότος ότι δεν αντέδρασαν όπως θα έπρεπε επί χρόνια στην συντελούμενη παρακμή της οικονομίας τους, της κοινωνίας τους και του πολιτισμού τους, γενόμενοι έρμαια του άκρατου καταναλωτισμού, της αποποίησης των αρχών και των αξιών τους, θύματα ενός ατιμικισμού που καλλιεργήθηκε συστηματικά από τους θιασώτες της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης συνταγής με όλα τα μέσα. Εντούτοις αυτομαστιγώθηκαν επί μακρόν και υπέστησαν, υφίστανται δε ακόμη την πολιτική της πλήρους και συνολικής ενοχοποίησης.

Είναι γνωστό, ότι ένας λαός ενοχοποιημένος και άρα συνειδησιακά εύθραυστος, δύσκολα αντιστέκεται, ακόμη και όταν κατά βάθος γνωρίζει τις κύριες ευθύνες της άρχουσας οικονομικής πολιτικής και πνευματικής ελίτ. 

Οι Έλληνες διασύρθηκαν διεθνώς και σκοπίμως. Επλήγει η εθνική τους αξιοπρέπεια στο βωμό των συμφερόντων της Ευρωζώνης κι των δανειστών. Έγιναν πειραματόζωα στα χέρια των αγορών και υπέστησαν απαράδεκτα την πολιτική του μαστίγιου και του καρότου.

Υπερχρεωμένοι σε ιδιωτικό και κρατικό επίπεδο εμφανίζονται προς το παρόν παραιτημένοι, δίχως τούτο να προδιαγράφει βέβαια τις μελλοντικές συμπεριφορές τους, καθώς η κοινωνική συνοχή τους επιδεινώνεται και οι ελπίδες καταρρέουν. 

Ας μη λησμονύμε, δε, ότι εκφράσεις, όπως εκείνο το γνωστό «Όλοι μαζί τα φάγαμε» εμπεριέχουν το γνωστό και διεθνώς απαράδεκτο «σφάλμα περί την σύνθεση».

Η Ελληνική κρίση έχει έτσι την ιδιομορφία της. Η χώρα υφίστανται τα δεινά της παγκόσμιας ύφεσης, αλλά και τα δεινά των δικών της λαθών πολιτικής, διαχείρισης, διαφθοράς και αναξιοπιστίας.

Η επιβληθείσα στη χώρα νεοφιλελεύθερη συνταγή και το πνεύμα που την διέπει, οδήγησαν τελικά σε μια αγορά χωρίς κανόνες, πράγμα άλλωστε που παρατηρείται παγκοσμίως.

Η επιλεγείσα πολιτική των Μνημονίων δεν οδήγησε σε θετικά αποτελέσματα. Και τα γνωστά «ας κάνουμε την κρίση ευκαιρία», στοχεύοντα στην δημιουργία ψυχανορθωτικού κλίματος, λίγο πείθουν.

Αντιθέτως η επιλεγείσα πολιτική εξόδου από την κρίση δημιούργησε υφεσιακό κλίμα μεγάλης έκτασης, εκμηδένισε την παραγωγή, αύξησε τερατωδώς την ανεργία και υπερσυσσώρευσε το χρέος.

Τα αδιέξοδα επιδεινώνονται παρά τα γνωστά «κουρέματα», τα νέα μέτρα λιτότητας και τις περιστολές.

Η πολιτική των περιστολών σε καθεστώς ύφεσης είναι λανθασμένη και καμμιά οικονομική θεωρία δεν την υποστηρίζει. Υποστηρίζεται απλώς από τους δανειστές και τους κερδοσκόπους προς ίδιο όφελος. Και οι ευθύνες του Τραπεζικού συστήματος είναι τεράστιες, καθώς ουδείς λησμονεί την περίοδο της εικονικής ευμάριας των τραπεζικών υπερκερδών και των αφειδώς παρεχόμενων υψηλότοκων δανείων.

Η λύση του Ελληνικού προβλήματος αναζητείται απελπισμένα στις αναβολές και στην αναμονή παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής λύσης.

Ο λαός πρέπει να παύσει να τροφοδοτείται με διλήμματα ανούσια και η εθνική κυριαρχία πρέπει να προστατευθεί καθώς η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο, γεγονός χειρότερο της εξάρτησης.

Οφείλουμε να συζητήσουμε την ανάπτυξη αποδεχόμενοι το γεγονός ότι αυτή  δεν είναι έννοια μονοδιάστατη, ούτε αποκλειστικά νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα.

Πρέπει να προσδιορίσουμε τον προσανατολισμό της και τις κατευθύνσεις της, όπως και αυτές των περίφημων διαρθρωτικών αλλαγών.

Ποια είναι η κατεύθυνσή τους; Να εξυπηρετήσουν ξανά την ουτοπική συνταγή των αγορών; Αυτή της ευελιξίας, της μεταφορά των ζημιών στους αδύνατους, της άνισης κατανομής του εισοδήματος;

Πρέπει να μελετήσουμε την εθνική στρατηγική δίχως ιδεοληψίες ευρωζωνικού ή άλλου χαρακτήρα.

Πρέπει να αναζητήσουμε την ταυτότητά μας που χάνεται και να επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο μας στον κόσμο και στην Ευρώπη.

Αν η λιτότητα είναι να συνεχισθεί για το μέλλον ημών και των παιδιών μας, κι όχι για τα συμφέροντα των δανειστών και των Hedge Funds, τότε καλώς έχει. –


Ο Γιώργος Θ. Χατζηκωνσταντίνου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Α.Π.Θ.

Με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Εκεί κατέκτησε το Doctorat d’ Etat στην οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Paris I – Pantheon – Sorbonne με βαθμό “Άριστα”.

Δίδαξε επί 20ετία στο Α.Π.Θ. και επί 15 χρόνια στο τμήμα διεθνών οικονομικών σχέσεων και ανάπτυξης (Δ.Ο.Σ.Α.) του Πανεπιστημίου Θράκης, του οποίου  υπήρξε ιδρυτής του και επί 7 έτη πρόεδρος.

Επίσης, διετέλεσε αντιπρύτανης φοιτητικών υποθέσεων και διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου Θράκης.

Έχει συγγράψει έναν σημαντικό αριθμό βιβλίων και άρθρων δημοσιευμένων στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. και έχει συμμετάσχει σε μεγάλο αριθμό συνεδρίων σ’ ολόκληρο τον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό χώρο. Είναι μέλος, πρόεδρος ή γραμματεύς σε πλήθος επιστημονικών εταιριών και σωματείων.

Μετά το τέλος της θητείας του στον Πανεπιστημιακό χώρο, διετέλεσε επί τριετία περίπου Γενικός Γραμματέας Μακεδονίας Θράκης.