[…] για άλλη μια φορά η έννοια της ασφάλειας τινάζεται στον αέρα!  Και από την άλλη, τραυματίζεται η συνοχή του κοινωνικού ιστού […] αυτό που συνέβη είναι τραγικό, κυρίως επειδή μιλάμε για σώματα ασφαλείας […] Απέδωσαν κατά τη γνώμη τους το δίκαιο, επειδή δολοφονήθηκε ένας από τη φυλή τους. Δεν είναι πόλεμος αξιών, αυτός; Δεν είναι ένα μήνυμα προς όλους μας, το οποίο λέει ότι ο δυνατός μπορεί να ασκήσει εξουσία με όποιον τρόπο αυτός κρίνει καλύτερο; […] Υπάρχουν λοιπόν και πόλεμοι τέτοιου τύπου, που ολόκληροι λαοί εξαθλιώνονται, που εξαφανίζονται οι αρχές, οι κοινωνικοί ιστοί, που διαβρώνονται τα πάντα και που μετά ο καθένας παίρνει το νόμο να τον ασκήσει κατά βούληση […]
Η κλινικός ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Νίνα μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή το ομαδικό έγκλημα στις “φυλακές” Νιγρίτας Σερρών.

Ads

Κρ.Π.: Όπως μαθεύτηκε 15 σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών Νιγρίτας Σερρών. υπέβαλαν «σε βασανιστήρια» έως θανάτου τον βαρυποινίτη Ιλί Καρέλι, για να τον τιμωρήσουν για τη δολοφονία του συναδέλφου τους Γιώργου Τσιρώνη.

Έλ.Ν.: Απέδωσαν «δικαιοσύνη» με τον δικό τους ψυχοπαθητικό τρόπο…
 
Κρ.Π.: Μήπως κάπως έτσι χτίζεται πλέον μία ανάλογη νοοτροπία αυτοδικίας;
 
Ελ.Ν.: Χτίζεται μία νοοτροπία αυτοδικίας που μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω

Ανέλαβαν να αποδώσουν δικαιοσύνη με ψυχοπαθητικό τρόπο, να αυτοδικήσουν, ασκώντας κατάχρηση εξουσίας, ασκώντας βία. Κι όταν αναφερόμαστε στην έννοια “ψυχοπαθητικός” εννοούμε μια πολύ σοβαρή διαταραχή προσωπικότητας, όπου το ψυχοπαθητικό άτομο υπερβαίνει τα όρια και προβαίνει σε αντικοινωνικές, παραπτωματικές και βίαιες πράξεις. 

Ads

Η συγκεκριμένη διαταραχή χτίζεται από τότε που ο άνθρωπος είναι μικρός και συχνότατα έχει και ο ίδιος εκτεθεί σε βία. Ως εκ τούτου λόγω σοβαρών διαταραχών στο οικογενειακό του περιβάλλον αλλά και άλλων επιπρόσθετων λόγων, χτίζει μια άρρωστη προσωπικότητα η οποία μπορεί να έχει λειτουργικό προσωπείο αλλά φιλοξενεί σαδισμό, επιθετικότητα και βία. 

Αυτοί οι διαταραγμένοι άνθρωποι, λοιπόν, ανέλαβαν να αποδώσουν δικαιοσύνη με τον δικό τους άρρωστο, ψυχοπαθητικό τρόπο, ενώ η δικαιοσύνη είχε ήδη αποδοθεί.

Έτσι 15 άνδρες, 15 σωφρονιστικοί υπάλληλοι, υπεύθυνοι για την ασφάλεια των πολιτών, αλλά και των κρατουμένων, αποφάσισαν να βασανίσουν και να δολοφονήσουν έναν κρατούμενο, γιατί προφανώς δεν ήταν ικανοποιημένοι από την απόφαση του Δικαστηρίου. Και έτσι οι φύλακες, οι κρατικοί λειτουργοί, έγιναν πιο κακοποιοί από τους κακοποιούς!

Αν αυτοί που σαν κύριο έργο τους έχουν την διαφύλαξη της ασφάλειάς μας εγκληματούν, τότε κατακρημνίζεται η έννοια της ασφάλειας! Και τελευταία η έννοια της ασφάλειας περνά και πάλι κρίση. Τρομοκράτες μπαινοβγαίνουν στις φυλακές, βαρυποινίτες κάνουν “πάρτυ” στις φυλακές, και φύλακες αναλαμβάνουν βασανισμό μετά δολοφονίας. Δηλαδή για άλλη μια φορά η έννοια της ασφάλειας τινάζεται στον αέρα! Και από την άλλη, τραυματίζεται η συνοχή του κοινωνικού ιστού.

Γιατί κάθε έγκλημα που γίνεται είναι ρωγμή στον κοινωνικό ιστό. Κάθε πράξη βίας είναι ρήγμα στην προσπάθεια των ανθρώπων να χτίσουν πολιτισμό.

Κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να πάρει το νόμο στα χέρια του και να σκοτώσει όποιον θεωρεί υπεύθυνο για κάτι, επειδή είναι μετανάστης, φασίστας, αριστερός, βαρυποινίτης, ή οτιδήποτε άλλο.  

Και οι συγκεκριμένοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δεν τον σκότωσαν απλώς, κατέστρωσαν σχέδιο, έδρασαν σαν συμμορία, φρόντισαν να έχει αργό και βασανιστικό θάνατο. Το ευχαριστήθηκαν. Έβγαλαν το θυμό τους, την απελπισία τους, την επιθετικότητα και τον σαδισμό τους πάνω στο θύμα και τελικά τον δολοφόνησαν. 

Κρ.Π.: Λέχθηκε, επίσης, πως κάποιος από εκείνους που κτυπούσαν τον Καρέλι φώναξε “σταματήστε θα τον σκοτώσουμε”, όμως κανείς δεν τον άκουσε και κατόπιν και ο ίδιος συμμετείχε στον ξυλοδαρμό. Και επιπλέον: «…ο διευθυντής άκουσε τις κραυγές του κρατούμενου και μπήκε στο δωμάτιο που τον κτυπούσαν. Μόλις τον είδε κακοποιημένο είπε στους υπαλλήλους “όποιος θέλει να τον βαρέσει να το κάνει και τώρα και να πάρει την ευθύνη(!). Αν πεθάνει θα χάσουμε τα σπίτια μας”».
 
Ελ. Ν.: Όποιος συγκαλύπτει σε μια τέτοια περίπτωση συμμετέχει στο έγκλημα, και βλέπουμε επίσης ότι οι άμυνες αυτού που επενέβει ήταν σαθρές και κατέρρευσαν, με αποτέλεσμα να συναινέσει και να συμμετάσχει στο έγκλημα.

Κρ.Π.: Λέει ο Μπερτ Χέλινγκερ «Οι χειρότερες αγριότητες και αδικίες έχουν διαπραχθεί με καθαρή συνείδηση, ενώ νοιώθουμε κάπως ένοχοι κάνοντας καλό, όταν παρεκκλίνει από αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εμάς» δηλαδή, το αίσθημα του «ανήκειν» σε μία ομάδα, κάνει κάποιους ανθρώπους να απενοχοποιούνται για τις εγκληματικές πράξεις τους, όταν αυτές είναι αποδεκτές από την ομάδα που ανήκουν…
 
Ελ.Ν.: Ακριβώς. Που σημαίνει, όμως, ότι αυτός ο άνθρωπος –αν είναι έτσι- και ο ίδιος φιλοξενούσε μία μεγάλη διαταραχή προσωπικότητας, ώστε να κρίνει τελικώς ότι αυτή η ομάδα σωστά πράττει.

Και επαναλαμβάνω μιλάμε για ένα οργανωμένο έγκλημα από σωφρονιστικούς υπαλλήλους! Γι’ αυτό πιστεύω ότι πολύ λίγος θόρυβος έγινε σε σχέση με αυτό το έγκλημα. Δεν μπορεί να συμβαίνουν τέτοιου είδους δολοφονίες σε ένα οργανωμένο υποτίθεται κράτος και σε φυλακές υψίστης ασφάλειας, και από την άλλη να γίνεται τόσος λίγος θόρυβος γι’ αυτό. Θα έπρεπε να είχαμε αντιδράσει όλοι περισσότερο, από τη βουλή, μέχρι τους σκεπτόμενους πολίτες. Σα να υπήρξε δηλαδή λίγη «συνομιλία» πάνω σε ένα θέμα τόσο σκανδαλώδες.

Κρ.Π.: Είναι κι αυτό ένα δείγμα αδιαφορίας, και απραξίας, το οποίο είναι κι αυτό δείγμα διαταραχής;
 
Ελ.Ν.: Η απάθεια, εκτός από συνενοχή, βέβαια είναι επίσης διαταραχή. Γιατί σημαίνει ότι καθησυχάζουμε το συναίσθημά μας –συμβαίνει δίπλα μας αλλά όχι σε μας- και δεν υπάρχουν ενοχές ως προς αυτό, και συνεχίζουμε τη ζωή μας απρόσκοπτα.
 
Κρ.Π.: Είναι η ρωγμή του κοινωνικού ιστού που ανέφερες πριν;

Ελ.Ν.: Παλεύουμε οι άνθρωποι για να δημιουργήσουμε έναν πολιτισμό. Σωστά; Παλεύουμε για να ελέγξουμε έναν «κροκόδειλο» που όλοι φιλοξενούμε μέσα μας. Κάθε φορά που αυτός ο κροκόδειλος βγαίνει και αρπάζει έναν από εμάς και τον τραβάει στα βάθη της λίμνης του, τραυματίζεται η έννοια του πολιτισμού. Τραυματίζεται η προσπάθεια όλων μας για να χτίσουμε έναν πολιτισμό. Αυτή είναι η ρωγμή.

Κρ.Π.: Παλεύουμε και αγωνιζόμαστε εμείς οι άνθρωποι… όμως για παράδειγμα τις προάλλες υπουργός λέχτηκε πως δήλωσε ότι «μισεί και σιχαίνεται τους απεργούς». Και ακούμε διαφόρους από την κυβέρνηση αλλά και από κόμματα, να δαιμονοποιούν -και όχι μόνο- κατά καιρούς τους αγώνες…
 
Ελ.Ν.: Ακούμε και διασπαστικές δηλώσεις για να χωριστούν οι πολίτες σε κατηγορίες. Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν παλέψει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι’ αυτό λέω ότι είναι ρήγμα στον κοινωνικό ιστό και στην προσπάθεια του ανθρώπου να φτιάξει πολιτισμό. Και σαφέστατα, δεν αρμόζει σε υπουργούς και σε πρόσωπα κύρους να κάνουν τέτοιες δηλώσεις.
 
Κρ.Π.: Επιπροσθέτως, υπάρχει και αυτή η μετεμφυλιακή νοοτροπία -όσο και μεταπολιτευτική- που λέει ότι πρέπει κανείς κυρίως να ιδιωτεύει, να μην ασχολείται με τα κοινά και να είναι απολιτικοποιημένος… Οπότε και οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι ίσως θεωρούν μάταιο να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, και για την δική τους ασφάλεια;
 
Ελ.Ν.: …ναι, θα έπρεπε να διεκδικήσουν  τα δικαιώματά τους με υγιή τρόπο. Δεν το έκαναν όμως. Αντίθετα, πήραν το νόμο στα χέρια τους και προέβησαν σε κατάχρηση εξουσίας.
 
Κρ.Π.: Δημιουργείται δηλαδή και ένα κλίμα που όποιος αγωνίζεται θεωρείται σιχαμένος…
 
Ελ.Ν.: Και επιπλέον καλλιεργείται μια νοοτροπία μίσους. Σαφέστατα όταν κάποιος κατέχει μια θέση εξουσίας, θα πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτικός στις δηλώσεις του και στις πράξεις του. Και όλοι μας πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις δηλώσεις μας, διότι περνάμε μηνύματα και ο λόγος μετά γίνεται δράση.
 
Κρ.Π.: Φτάσαμε σήμερα να προσβάλλεται ο αγώνας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων άρα και ο πολιτισμός;

Ελ.Ν.: Προσβάλλεται ο πολιτισμός, η δικαιοσύνη, η ασφάλεια, ο κοινωνικός ιστός και η συνοχή, όπως και η προσπάθεια κάποιων ανθρώπων για ανθρώπινα δικαιώματα.

Διότι το ότι κάποιος είναι δολοφόνος ή βαρυποινίτης, δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανθρώπινα δικαιώματα. Με το συγκεκριμένο έγκλημα έγινε καταστρατήγηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αυτή τη συμμορία των διαταραγμένων ανθρώπων.

Κρ.Π.: Τι θα έπρεπε να γίνει μετά και από αυτό το γεγονός;
 
Ελ.Ν.: Υπάρχει μακρά ιστορία, όπου σώματα ασφαλείας, έχουν μετατραπεί σε σώματα βασανιστών. Υπάρχει ένα μεγάλο παρελθόν. Να θυμηθούμε π.χ. την ΕΣΑ, κλπ. Δηλαδή, υπάρχει μια βαριά ιστορία με παραπτωματικές πράξεις άσκησης βίας, κατάχρησης εξουσίας, αυτοδικίας, και ψυχοπαθολογίας.

Άρα θα πρέπει να έχουμε πάρα πολύ στο νου μας, ότι τα σώματα ασφαλείας φιλοξενούν δυστυχώς συχνά ανθρώπους διαταραγμένους που προσπαθούν να έχουν πρόσβαση σε κάποια μορφή εξουσίας προκειμένου να εκφράσουν τον πρωτόγονο εαυτό τους.

Οι ιθύνοντες θα πρέπει αυτό να το έχουν στο νου τους και να κάνουν μία πιο προσεκτική εποπτεία στο ποιον τοποθετούν εκεί μέσα. Υπάρχουν για παράδειγμα, ειδικοί στις φυλακές που ασχολούνται με τους φυλακισμένους, οι οποίοι θα έπρεπε ίσως να εντείνουν τις προσπάθειές τους και να ασχοληθούν ακόμη περισσότερο με την προσεκτική επιλογή όσων εργάζονται στα σώματα ασφαλείας –γιατί ασχολούνται και μ’ αυτό- όπως και με την διαρκή επανεξέτασή τους.

Σίγουρα είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, αλλά είναι και θέμα διαφύλαξης κάποιων αρχών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι εκτελούν τις εντολές ενός συστήματος που αποδίδει δικαιοσύνη και θα πρέπει να είναι έντιμοι λειτουργοί και υγιείς προσωπικότητες.
 
Κρ.Π.: Όταν βλέπουμε όμως ότι επανειλημμένα επιτίθενται βίαια ακόμα και σε ειρηνικά διαμαρτυρόμενους διαδηλωτές… τι μπορούμε να περιμένουμε;
 
Ελ.Ν.: Γι’ αυτό λέω ότι πρώτον έχουν βαριά ιστορία, και δεύτερον, όταν μπαίνεις στα σώματα ασφαλείας, υποτίθεται ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να επιβάλεις και την τάξη. Την τάξη όμως!

Βέβαια, η ανθρώπινη κατάσταση δεν είναι ιδανική. Ο Άνθρωπος δεν είναι πλασμένος μόνον από φως και υγεία. Φιλοξενεί και πάρα πολύ αρρώστια και σκοτάδι. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι αιματοβαμμένη. Απέχουμε από την ιδανική κοινωνία, γιατί δεν είμαστε ιδανικά φτιαγμένοι.

Παλεύουμε συνεχώς με τα σκοτάδια μας. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για να ανυψώσει τον εαυτό του σε Άνθρωπο. Σ’ αυτή την πάλη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το περιβάλλον μας, η οικογένειά μας, οι αρχές μας, το σχολείο μας, οι παρέες μας, το κράτος -και το κράτος εμείς είμαστε-, οι πολιτικοί μας, κλπ.
 
Κρ.Π.: Ναι, αλλά να έχουμε και επίγνωση σε τι φάση είμαστε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα; Όταν κλείνει η Ερτ, όταν καταστρατηγείται το σύνταγμα, κλπ., όταν πηγαίνει κάποιος να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά του στην διαμαρτυρία και τον δέρνουνε;

Ελ.Ν.: Και επίγνωση ότι είμαστε και ένας λαός υπό διωγμό, μέσα από ενοχές, μέσα από φόβο, ένας λαός με υψηλά ποσοστά απελπισίας. Οπότε είναι ένα περιβάλλον γόνιμο για ξεσπάσματα βίας εναντίον του εαυτού μας(αυτοκτονίες) και εναντίον του διπλανού μας. 

Κρ.Π.: Και κατά των αδυνάμων, όπως έγινε π.χ. με τις καθαρίστριες αλλά και τόσους άλλους…
 
Ελ.Ν.: Ακριβώς. Θα βγάλουμε το θυμό μας, κάνοντας σάκο του μποξ τους αδύναμους…
 
Κρ.Π.: Εκτός τού ότι πανευρωπαϊκά βλέπουμε πως αυξάνονται τα ποσοστά της δεξιάς και του εθνικισμού, ο καθηγητής φιλοσοφίας Στέφανος Ροζάνης έχει πει, ότι κινδυνεύει η κοινωνία στο σύνολό της αυτή τη στιγμή. Κινδυνεύει δηλαδή να καταργηθεί ως κοινωνία πολιτών, από την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματά της, αλλά και ο πολιτισμός της, όπως όμως και από την αδιαφορία και την απάθεια του κόσμου…
 
Ελ.Ν.: Γι’ αυτό είπα ότι είναι τραύμα, είναι ρωγμή στον κοινωνικό ιστό, και ρήγμα στην προσπάθειά μας να κάνουμε πολιτισμό.

Και όσο είμαστε ενοχοποιημένοι και τρομαγμένοι, τόσο θα κρυβόμαστε στις φωλιές μας, και από την άλλη θα βγαίνουν έξω οι …κροκόδειλοι που φιλοξενούμε και θα μας σέρνουν στα βάθη της λίμνης. Ο θυμός θέλει διαχείριση και αυτοί οι άνθρωποι – κροκόδειλοι δεν μπορούν να κάνουν διαχείριση του θυμού. Ενώ από την άλλη οι ενοχοποιημένοι και οι φοβισμένοι κάθονται ακίνητοι και προσεύχονται να… μην  τους συμβεί το κακό. 

Κρ.Π.: Κι αυτός που φοβάται κινδυνεύει να προκαλέσει αυτό που φοβάται… Και εδώ οι άνθρωποι που φοβούνται για τη ζωή τους, μετατρέπουν το φόβο τους σε θυμό και προκαλούν αυτό που φοβούνται τελικά.
 
Ελ.Ν.: Αυτό πρέπει κάπου να ξεσπάσει. Και ξεσπάει τώρα με αυτόν τον τρόπο. Να δαρθεί ο γέρος, η καθαρίστρια, ο μετανάστης, ο βαρυποινίτης, ο διπλανός, ο οποιοσδήποτε.

Και ανεβαίνει ο εθνικισμός, που σημαίνει πάλι αυτό: Ανεξέλεγκτος θυμός που δεν ξέρει κανείς πώς να τον διαχειριστεί, και μαζί με την έλλειψη παιδείας, την έλλειψη πολιτισμού, την ψυχοπαθητική προσωπικότητα, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Ξεχειλίζει το πράγμα, γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο.

Κρ.Π.: Και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;
 
Ελ.Ν.: Πρέπει συνεχώς, να κρατούν όσοι μπορούν τους υπόλοιπους σε μια εγρήγορση.

Διότι αυτό που συνέβη, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε, μπορεί να συμβεί και στους ίδιους. Μεθαύριο, τόσοι άνθρωποι που μπορεί να πάνε στη φυλακή γιατί δεν θα μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους, θα είναι στο έλεος του κάθε ψυχοπαθητικού, ο οποίος θα μπορεί να μπαίνει μέσα και να ξεσπάει το θυμό του και την απελπισία του με όποιον παραπτωματικό τρόπο βρει..

Όταν αυτό που μας συμβαίνει αρχίζει και ξεχειλίζει, μετά δεν είναι εύκολο να το συγκρατήσεις. Άρα πρέπει να κρατηθούμε σε μια εγρήγορση. Κάποιοι έχουν αναλάβει να αφυπνίζουν τους υπόλοιπους…

Και γι’ αυτό είπα πριν ότι είναι εντυπωσιακό πως μετά από ένα τέτοιο γεγονός έγιναν τόσες λίγες δηλώσεις. Δεν έχουμε άλλο τρόπο οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, πέραν του λόγου και συγκεκριμένων δράσεων. 
 
Κρ.Π.: Το ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν προκαλεί τον ανάλογο σάλο, τί σημαίνει για την κοινωνία μας; Δεν υπάρχει επίγνωση του τι ακριβώς συνέβη ή του τι σημαίνει; Τί είδους κοινωνία δείχνει, δηλαδή;
 
Ελ.Ν.: Κοινωνία μουδιασμένων ανθρώπων, που όπου να ‘ναι θα αποκοιμηθούν…
 
Κρ.Π.: Κάτι σαν κοινωνία …ζωντανών νεκρών;
 
Ελ.Ν.: Όχι ακόμα, αλλά ανθρώπων που δίνουν δείγματα πως όπου να ‘ναι θα επέλθει ο θάνατος…

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει ενοχοποιηθεί κι έχει τρομάξει. Οπότε έχει απομονωθεί στα του οίκου του, που κι αυτόν τον χάνει… Ακόμα τελούμε σε κατάσταση σοκ, που πέφτουν σαν χιονοστιβάδες τα πολυνομοσχέδια και τα μνημόνια το ένα πάνω από το άλλο, τα χαράτσια, οι απειλές, οι μεγαλοστομίες, κλπ., και έχουμε καθίσει και όπου να ‘ναι θα επέλθει και ο θάνατος. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που αντιδρούν. Υπάρχουν άνθρωποι. Πάντα υπάρχουν…

Κρ.Π.: Είναι υγιής λοιπόν αυτή η κοινωνία;
 
Ελ.Ν.: Φυσικά και δεν είναι υγιής η κοινωνία μας. Όπως είπα όμως, πάντα ο άνθρωπος πάλευε με τα σκοτάδια του. Δηλαδή, δεν υπάρχει εποχή που δεν έχει αίμα και αδικία. Γιατί μπορεί η τεχνολογία να πηγαίνει με άλματα και η επιστήμη σταθερά να εξελίσσεται, αλλά ο πολιτισμός προχωράει πάρα πολύ αργά…
 
Κρ.Π.: Αυτό όμως μπορεί να ακουστεί και απενοχοποιητικά για κάποιους που έχουν βγει από τον δρόμο του πολιτισμού και γυρίζουν στις σπηλιές…

Ελ.Ν.: Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε. Δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι.  Δηλαδή, πρέπει ο ένας να σκουντάει τον άλλον να ξυπνήσει…

Κρ.Π.: Ναι, αλλά πρώτα πρέπει να καταλάβουμε και σε τι κατάσταση βρισκόμαστε. Διότι για παράδειγμα η συγγραφέας Άλκη Ζέη είπε σε πρόσφατη συνέντευξη, πως θυμώνει όταν ακούει να λένε κάποιοι σήμερα ότι έχουμε πόλεμο, διότι δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι στο δρόμο από σφαίρες ούτε από πείνα, όπως στην Κατοχή.
 
Ελ.Ν.: Είναι πόλεμος. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε μία μορφή πολέμου. Και δεν είναι μόνον η Ελλάδα. Υπάρχει αναταραχή σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Σήμερα πεθαίνουν οι αρχές μας, πεθαίνουν οι αξίες μας, και σε λίγο θα έρθει να πεθαίνουν και οι άνθρωποι στο δρόμο. Και ήδη κάποιοι άνθρωποι πεινάνε και σχεδόν πεθαίνουν στο δρόμο, και είναι εξαθλιωμένοι, και είναι απογοητευμένοι, και είναι απελπισμένοι.

Έχουμε πόλεμο αξιών και αρχών. Υπάρχουν λοιπόν πολλών ειδών πόλεμοι και πολλών ειδών θάνατοι. Και ο λήθαργος είναι ένα βήμα πριν το θάνατο. Θυμίζει τα Όνειρα του Κουροσάβα που σε ένα σημείο της ταινίας βλέπουμε τους ανθρώπους να βαδίζουν μέσα στη χιονοθύελα και σιγά σιγά κουράζονται και αρχίζουν να αποκοιμούνται… ενώ ο αρχηγός της αποστολής προσπαθεί να τους ξυπνήσει για να μην πεθάνουν. Κάπως έτσι είναι και σήμερα. Πέφτει το χιόνι, πέφτουν δηλαδή συνεχώς όλα αυτά τα μέτρα, πέφτουν οι ενοχές, οι φόβοι και οι απειλές από πάνω μας, και σιγά σιγά αποκοιμιόμαστε. Και κινδυνεύουμε να πεθάνουμε. Πρέπει λοιπόν να σκουντάμε ο ένας τον άλλον. Γιατί αυτό που συνέβη είναι τραγικό, κυρίως όταν μιλάμε για σώματα ασφαλείας. 

Και το βλέπουμε και σε άλλο γεγονός που συνέβη τις προάλλες, που μπήκαν κακοποιοί σε σπίτια και βασάνιζαν τους ανθρώπους. Δεν αρκούνταν δηλαδή μόνο στο να κλέψουν. Βασάνιζαν. Δηλαδή, επικρατεί πάλι μία ικανοποίηση στο έγκλημα, μια ευχαρίστηση, ένας σαδισμός…
 
Δεν πρέπει το θύμα απλώς να εξοντωθεί, αλλά πρέπει και να βασανιστεί. Να ικανοποιηθούν και τα σαδιστικά μου ένστικτα, να κάνω και άσκηση εξουσίας… με τον ακρότατο τρόπο.

Δεν είναι πόλεμος, λοιπόν, μόνο το να βγεις στους δρόμους και να σκοτώνεσαι. Υπάρχουν και πόλεμοι τέτοιου τύπου, που ολόκληροι λαοί εξαθλιώνονται, που εξαφανίζονται οι αρχές, οι κοινωνικοί ιστοί, που διαβρώνονται τα πάντα και που μετά ο καθένας παίρνει το νόμο να τον ασκήσει κατά βούληση.

Κρ.Π.: Τι πόλεμος ήταν αυτός που έγινε σε αυτές τις φυλακές;

Ελ.Ν.: Απέδωσαν κατά τη γνώμη τους το δίκαιο, επειδή δολοφονήθηκε ένας από τη φυλή τους. Δεν είναι πόλεμος αξιών, αυτός; Δεν είναι ένα μήνυμα προς όλους μας, το οποίο λέει ότι ο δυνατός μπορεί να ασκήσει εξουσία με όποιον τρόπο αυτός κρίνει καλύτερο;

Κρ.Π.: Για τί είδους κοινωνία μιλάμε σε αυτή την περίπτωση;
 
Ελ.Ν.: Για τί κοινωνία, και για τί κληρονομιά στα παιδιά μας, για ποιες αξίες, που λένε πως όταν θίγεται κάποιος από τη φυλή μας, θα πρέπει να αποδίδουμε κατά βούληση το νόμο; Μιλάμε για μία παραπαίουσα κοινωνία.
 
Κρ.Π.: Που όλα δηλαδή μπορείς να τα περιμένεις;

Ελ.Ν.: Ναι. Μια κοινωνία, που όλα μπορείς να τα περιμένεις… που δεν νιώθεις καθόλου ασφάλεια. Σε ποιόν να απευθυνθείς;

Κρ.Π.: Και η ασφάλεια δίδεται μόνο με ανταλλάγματα, όπως η “ασφάλεια” της πόρνης από τον νταβατζή της;
 
Ελ.Ν.: Που του πουλάει εκδούλευση… για να την απομυζά και να την διασύρει, να την καταρρακώνει, και να την κακοποιεί.
 
Κρ.Π.: …με τους δικούς του όρους…
 
Ελ.Ν.: Ακριβώς. Είναι μία κοινωνία που ευλογεί την κακοποίηση!


Διαβάστε επίσης: