[…] ο Έλληνας, θα πρέπει πια, να μάθει να ελέγχει την εξουσία του! Δεν γίνεται! Όποιος έχει το μέλι στα δάχτυλά του, το γλύφει και θα το γλύφει. Εάν, λοιπόν, δεν βρεθεί ένας τρόπος, που να κατοχυρωθεί συνταγματικά ο έλεγχος της εξουσίας, ένας τρόπος δηλαδή, όπου θα μπορεί να ελέγχεται η εξουσία από τους πολίτες, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα!» η τραγουδοποιός Αφροδίτη Μάνου, με αφορμή την συναυλία στον Υμμητό στις 29/9, Μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;” συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010.

Ads

Α.Μ.: Να σας πώ την αλήθεια μου, εγώ τά λεγα όλα αυτά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και ήμουν πολύ δυσάρεστη, και είναι ένας λόγος που είμαι λίγο πολύ έξω από αυτή τη δουλειά, περισσότερο σαν ερασιτέχνης, στις παρυφές του επαγγελματισμού.

Διότι, κατά καιρούς, έχω μιλήσει για όλα αυτά τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί και μας οδήγησαν ως εδώ. Όπως, έχω μιλήσει κατά καιρούς και μέσα από τα τραγούδια μου. Για παράδειγμα, όταν έγραφα τα «Χαιρετίσματα στην Εξουσία», όταν κατάλαβα, δηλαδή, ότι ένα κόμμα εντός ή εκτός εισαγωγικών προοδευτικό σαν το Πασόκ, όντας στη εξουσία εκφυλίζεται χάνοντας τον χαρακτήρα του, τον όποιο χαρακτήρα επικαλείται…

Ήδη, λοιπόν, από τότε, άρχισα να χτυπάω τα καμπανάκια μου… Όσο μπορεί, ένας καλλιτέχνης, χαριτωμένα ή μη, στην αρχή με χιούμορ, με… χαιρετίσματα στην εξουσία, και σιγά σιγά χόντραινα και εγώ το παιχνίδι, γιατί χόντραινε και αυτό, με αποκορύφωμα όταν έγραψα το «Για ποιά Ελλάδα ρε γαμώτο» το 1994, την εποχή, που όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι… και πάρα πολύ ευ-δαιμονισμένοι…

Ads

Αυτό το τραγούδι, ήταν το προσωπικό μου πιστεύω, της εποχής εκείνης, και δυστυχώς, μετά από τόσα χρόνια, μόνο χειρότερα έχουν γίνει τα πράγματα και όχι καλύτερα, αν και θα ευχόμουν, πάρα πολύ, να είχα διαψευσθεί.
 
Αυτός, λοιπόν, ο ευδαιμονισμός, είναι ουσιαστικά η συνενοχή μας, η συνενοχή του λαού απέναντι στην καταστροφή που έφεραν οι εναλλασσόμενες εξουσίες μας, που λίγο πολύ ήταν ίδιες. 

Αν κάτι θέλω να τονίσω, όμως, αυτή τη στιγμή, σαν πολίτης αυτής της χώρας, είναι ότι έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, όχι με την έννοια ότι «μαζί τα φάγαμε», γιατί εγώ προσωπικά, μάλιστα, δεν έχω φάει και τίποτα και από κανέναν, όπως φαντάζομαι και εσείς, επίσης. Εννοώ, όμως, ότι άλλος λίγο άλλος πολύ γυρίζαμε το βλέμμα, για να μη βλέπουμε την έκπτωση και το ξεχαρβάλωμα της Πολιτείας, των αξιών και των ιδεών. Και σήμερα ακόμα, ξέροντας κάποια βήματα που πρέπει να γίνουνε, τα αναβάλουμε συνεχώς, λόγω πολιτικού κόστους.

Κρ.Π.: Τι εννοείτε;
 
 Α.Μ.: Μιλάω πρώτα απ’ όλα για το πολιτικό σύστημα, το δημοσιουπαλληλίκι και τη φοροδιαφυγή των «μεγάλων». Γιατί, το να έρθει ένας υδραυλικός να μου κάνει μια δουλειά και να του δώσω δέκα ευρώ  και να μη μου δώσει απόδειξη -που φυσικά αυτό συμβαίνει κατά κόρον- δεν είναι ο λόγος της χρεωκοπίας μας. Είναι όμως σημάδι της “ωριμότητας” της κοινωνίας μας και της χρεωκοπημένης ηθικής μας.

Δεν πίστεψα όμως ποτέ, ότι ήρθαμε ως εδώ, επειδή ο μικροεπαγγελματίας δεν έκοψε απόδειξη, ειδικά σε μια εποχή που όσο πιο πολλά άρπαζες τόσο πιο μάγκα σε θεωρούσαν, κι όσο πιο διαπλεκόμενος, με διασυνδέσεις, τόσο πιο επιτυχημένος. 

Ειλικρινά, μην κοροϊδευόμαστε, τώρα!

Φταίνε αυτοί που πήραν τα χρήματα και τα έβγαλαν στο εξωτερικό, φταίνε αυτοί που φοροδιαφεύγουνε με τεράστια ποσά, κι εμείς με τα λιγότερα, και τέλος, φταίει αυτή η νοοτροπία του δημοσιοϋπαλληλισμού που δεν έχει κανείς το θάρρος να την αλλάξει! Αυτό εννοώ.

Σίγουρα οι κυβερνήσεις μας ευθύνονται για τη διασπάθηση του δημόσιου χρήματος και κάποιοι πρέπει να τιμωρηθούν γι αυτό -όχι μόνο ένας, αλλά κι εμείς πρέπει να αλλάξουμε πολλά, ώστε να υπάρξει τουλάχιστον μια στοιχειώδης βαθμίδα οργάνωσης κι όχι το μπάχαλο που επικρατεί, δηλαδή, να μην ξέρει κανείς ποιός χρωστάει και τί…

Κρ.Π.: Όταν λέτε, ποιός χρωστάει και τι; Σε ποιούς αναφέρεστε κυρίως;
 
Α.Μ.: Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω έτσι. Ειλικρινά, δώστε μου τις δημόσιες υπηρεσίες και τις εφορίες, και δέκα ανθρώπους και θα το βρω, ακόμα κι εγώ η άσχετη.
 
Κρ.Π.: Έχουν ψηφιστεί, όπως λέγεται, και νόμοι από αυτά τα δύο κόμματα, οι οποίοι στηρίζουν την απληστία του κέρδους, αν όχι για την νόμιμη, σε εισαγωγικά ή μη, κλεψιά, συν ότι όλο αυτό το κέρδος βγήκε προφανώς και στο εξωτερικό, όπως είπατε.
 
Α.Μ.: Βεβαίως. Αλλά και πάλι, ξαναλέω, είναι και αυτό, αλλά είναι και ο δημοσιοϋπαλληλισμός, αυτό το υδροκέφαλο κράτος που έχουμε, το οποίο το ξέρουμε όλοι!
Μη με βάλετε, να απαντήσω στην ερώτηση, πώς θα ζήσουν οι άνθρωποι αν απολυθούν, κλπ. Δεν μπορώ να απαντήσω. Γιατί εδώ δεν είναι καθόλου απλά τα πράγματα. 

Μπορώ να πω όμως ότι αυτά είναι τα φυσικά επακόλουθα στην Ελλάδα του ρουσφετιού και της εξαγοράς της ψήφου και των συνειδήσεων.

Κρ.Π.: Για το θέμα της διαφθοράς;
 
Α.Μ.: Δεν το συζητάμε! Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και είναι πάμπλουτοι! Με αυτή την έννοια, όλα πρέπει να αλλάξουνε. Συν το γεγονός της δικής μας νοοτροπίας.
 
Συν το γεγονός, ότι ο Έλληνας, θα πρέπει πια, να μάθει να ελέγχει την εξουσία του!  Δεν γίνεται! Όποιος έχει το μέλι στα δάχτυλά του, το γλύφει και θα το γλύφει. Εάν, λοιπόν, δεν βρεθεί ένας τρόπος, που να κατοχυρωθεί συνταγματικά ο έλεγχος της εξουσίας, ένας τρόπος δηλαδή, όπου θα μπορεί να ελέγχεται η εξουσία από τους πολίτες, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα!
 
Κρ.Π.: Τί άλλο θέλετε να πείτε για την σημερινή κατάσταση;
 
Α.Μ.: Είναι ένα πάρα πολύ θολό και δυσάρεστο τοπίο αυτό που μας περιβάλλει.

Δεν χρειάζεται να πω, πράγματα γνωστά, πόσο μουδιασμένος, πόσο φοβισμένος και πόσο άφραγκος είναι ο κόσμος…

Και φυσικά, οι πρώτοι που πληρώνουν την έλλειψη πόρων είναι οι καλλιτέχνες. Δηλαδή, το πρώτο πράγμα που κόβει ο καθένας σε τέτοιες καταστάσεις, είναι η διασκέδαση (αν υποτεθεί ότι ανήκουμε στον ευρύτερο χώρο της διασκέδασης).

Παρόλα αυτά, συμβαίνει το οξύμωρο, ότι ειδικά σε τέτοιες φάσεις, που το ηθικό είναι πολύ πεσμένο, ο κόσμος έχει ανάγκη από την τέχνη, και ειδικά εκείνο το είδος που διαθέτει – ενδεχομένως- και κάποια στοιχεία για να τον στηρίξει.

Όταν δεν έχουμε λεφτά, όταν δεν έχουμε ελπίδα, συνήθως ψάχνουμε ένα στήριγμα και ένα από τα στηρίγματα των ανθρώπων ανά τους αιώνες, είναι και η τέχνη. Δεν μπορεί να αλλάξει αυτό, τώρα. Και το τραγούδι, ιδιαίτερα, που είναι πιο μία άμεση μορφή τέχνης, είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους.

Φυσικά η τέχνη, δεν μπορεί να υποκαταστήσει άλλα πράγματα, που μας λείπουν, ωστόσο, πάντα υπήρξε μια παρηγοριά και ένα στήριγμα και ένα στοιχείο ένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους.

Αυτό λοιπόν, είναι κάτι που θα ήταν πολύ καλό να το λάβουν υπόψιν τους όλοι οι καλλιτέχνες, και νομίζω ότι το ‘χουν πάρει. Φέτος περισσότερο από ποτέ έχει γίνει εξόρμηση όλων των τραγουδιστών, και μάλιστα με πάρα πολύ χαμηλά εισητήρια, και ει δυνατόν πιο κοντά στο «δωρέαν», για να υπάρξει ανταπόκριση.
 
Κρ.Π.: Για την συναυλία που ετοιμάζετε αυτό το Σάββατο;
 
Α.Μ.: Είναι μία συναυλία που γίνεται μέσα στα πλαίσια ενός συνεδρίου που έκανε ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού (Φ.Ο.Υ), για τη Σμύρνη, τις Χαμένες Πατρίδες, για την επέτειο των 90 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Σε αυτό το συνέδριο, συμμετείχα, όχι γιατί είμαι τίποτα ιστορικός ή λαογράφος, αλλά, λόγω της καταγωγής μου που είναι από τη Μικρά Ασία, (ο πατέρας μου ήταν από την Πέργαμο). Έτσι μου έκαναν αυτή την πρόσκληση για το συνέδριο και για την συγκεκριμένη συναυλία, στην οποία θα εμφανιστώ μαζί με την Ηρώ Σαϊα, μια νέα τραγουδίστρια που εκτιμώ πολύ και συνεργάζομαι μαζί της στην επανεμφάνισή μου.

Στην συναυλία του Σαββάτου, στις 29 Σεπτεμβρίου, θα παίξουμε τραγούδια αφιερωμένα κατ’ αρχήν στις χαμένες πατρίδες, αλλά και μια ανθολογία, από τα δικά μου τραγούδια.

Πληροφοριακά ο Φ.Ο.Υ. είναι ένας σύλλογος που έχει ιδρυθεί το 1955 απ’ ότι γνωρίζω, από ιδιώτες, και στην περίοδο μετά την μεταπολίτευση, υπήρξε φυτώριο νέων καλλιτεχνών, ας πούμε με αβανγκαρντίστικη διάθεση, δεδομένου ότι σε αυτόν για παράδειγμα πρωτοπαρουσιάστηκαν όλες οι δουλειές του Θάνου Μικρούτσικου με την αδελφή μου τη Μαρία Δημητριάδη, η του Θεάτρου της Άνοιξης και πολλών άλλων.

Σήμερα, με επικεφαλής -θα μπορούσα να πω- τον στιχουργό Παρασκευά Καρασούλο, που είναι γέννημα θρέμμα της περιοχής του Υμμητού, αλλά και τον Γιώργο Καραχάλιο, πρώην αντιδήμαρχο, ένα πολύ δραστήριο και ιδρυτικό στέλεχος, αυτής της νέας γενιά του Ομίλου, είναι άνθρωποι, οι οποίοι γενικώς πονάνε την τέχνη σε όλα της τα επίπεδα, και τώρα προσπαθούν να δώσουν στον όμιλο μια καινούργια πνοή.

Ο Φ.Ο.Υ δηλαδή, σήμερα, εξελίσσεται σε μια μικρογραφία ενός πολυχώρου. Και είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που δίνουν την ψυχή σε αυτή την ιστορία και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που ξαναβρίσκω αυτούς τους παλιούς μου φίλους, ακούραστους απάνω στο ίδιο ακριβώς καθήκον.

Και μου δίνουν δύναμη έτσι όπως ήμουν εξαφανισμένη και λείπω τόσα χρόνια από το χώρο της αυτής της δουλειάς.

Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, δούλευα στο θέατρο και στο σινεμά, έγραψα πάρα πολλά τραγούδια  για τις θεατρικές παραστάσεις των Παπαθανασίου – Ρέππα, και την ταινία Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο, πλην όμως, δεν είχα την άμεση επαφή που σου δίνει του τραγούδι, με τον κόσμο.

Κρ.Π.: Τα τραγούδια, της Συναυλίας, είπατε, θα έχουν θέμα τους τις Χαμένες Πατρίδες;

 Α.Μ.: Το Συνέδριο είχε για θέμα τη Σμύρνη, αλλά κάποιοι άνθρωποι που συμμετείχαμε, το διευρύναμε λίγο σε ότι αφορά, γενικότερα τους πρόσφυγες.

Διότι, εγώ, για παράδειγμα, που μεγάλωσα σε μια προσφυγογειτονιά, στον Ταύρο, οι άνθρωποι δεν εξέταζαν ποιος ήταν από τη Σμύρνη, ποιος από το Αιδίνι και ποιος από την Προύσα. Για μας ήταν το ίδιο. Ήταν όλοι πρόσφυγες! –

Για ποιά Ελλάδα ρε γαμώτο;

Στη χώρα των ηρώων γεννήθηκα κι εγώ
Αντάρτες και Θεοί η κληρονομιά μου
Μετρούσα τούς αιώνες με τον ήλιο αρχηγό
Τα θαύματα του κόσμου όλα δικά μου
Μα κύλησαν τα χρόνια σε λάθος ποταμό
Ξεφτίλα, τηλεόραση και πλήξη
Τα πλοία στο λιμάνι σκουριάζουνε καιρό
Κι ένα αεράκι να μη λέει να φυσήξει

Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποιά Ελλάδα, ρε γαμώτο; (δις)

Αθάνατη πατρίδα μου, προεκλογική
Της αφασίας και των μετ’ εμποδίων
Αδίστακτο τοπίο, τροχιά ελλειπτική
Των οραμάτων και των μυστηρίων
Μια πίκρα, μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό
Με το που ανοίγεις την εφημερίδα
Ελλάδα σ’ αγαπούσα κι ακόμα σ’ αγαπώ
Όπως σε πρόλαβα, σε γνώρισα, σε είδα

Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποιά Ελλάδα, ρε γαμώτο; (δις)

Στη χώρα των ηρώων, γεννήθηκα κι εγώ
Βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά μου
Τις μέρες να μετρώ με ένα ήλιο ναυαγό
Τα τραύματα του κόσμου όλα δικά μου

(Στίχοι, Μουσική, Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου )

Info
 Από την Πέργαμο ως τον Ταύρο”
Συναυλία της Αφροδίτης Μάνου  στον Υμηττό
Μαζί της η Ηρώ Σαΐα
 
ΣΑΒΒΑΤΟ 29 Σεπτεμβρίου 2012 στις 21.00 μ.μ.
στο Θέατρο Άλσους Πέτρου & Παύλου – πλατεία Υμηττού
 
Διοργάνωση:  Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού (Φ.Ο.Υ.) 
Η συναυλία εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται αυτό το διάστημα από το Φ.Ο.Υ. για τον εορτασμό των 90 χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή.
 
Την ενορχήστρωση και επιμέλεια του προγράμματος έχει ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης.
 
Φ.Ο.Υ. (210 7625856, 6977 350 653, 6985 933 290) –  Αθήνα :  βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (Σταδίου 24, 210 3217917)
 

Η Έρευνα για την Κρίση  που ξεκίνησε ακτιβιστικά η Κρυσταλία Πατούλη, συνεχίζεται για όσους από το χώρο των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών επιθυμούν να συμμετέχουν, και επίσης για όσους πιθανά ενδιαφέρονται να δώσουν επιπλέον απαντήσεις σχετικά και με την επικαιρότητα. Επικοινωνία: [email protected]