«Τα πλάσματα της φαντασίας είναι πάντα πιο εφιαλτικά απο τα αληθινά…» υποστηρίζει ο σκηνοθέτης του Misery. Απο τα πιο γνωστά έργα του Στίβεν Κινγκ, μια ιστορία που γεννήθηκε στον αέρα και πήρε σάρκα και οστά στη λογοτεχνία – το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτη φορά στην Αμερική το 1987- στη συνέχεια στον κινηματογράφο -το 1990 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη   σε σκηνοθεσία Ρομπ Ράινερ με τους Κάθι Μπειτς  και Τζέιμς Κάαν- και το θέατρο ζωντανεύει σε λίγες ημέρες στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια Βολανάκης. Ο Τάκης Τζαμαργιάς μάς μιλάει για φόβους, εσωτερικούς δαίμονες για σχέσεις χειραγώγησης  λίγο πριν την πρεμιέρα.

Tι λέει για το Misery

Όταν κοιτάζεις την άβυσσο, η άβυσσος σε κοιτάζει κι αυτή (Νίτσε)

«Η Άννι Γουίλκς διασώζει τον διάσημο συγγραφέα Πολ Σέλντον από το αυτοκινητικό του δυστύχημα, τον περιποιείται και ταυτόχρονα τον αιχμαλωτίζει στο σπίτι της. Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, η  νούμερο ένα θαυμάστρια του συγγραφέα μετατρέπεται σε έναν εφιαλτικό δυνάστη. 
Η επιβίωση της Μίζερι, της αγαπημένης της ηρωίδας από τα βιβλία του Πολ γίνεται θεόσταλτος σκοπός της Άννι.  Ο Πολ στην εναγώνια προσπάθειά του να επιβιώσει συνειδητοποιεί την τεράστια ευθύνη που φέρει ως δημιουργός και πόσο ακριβά πληρώνει τη διασημότητα που ηθελημένα απέκτησε.
Μια αλληγορία για το πώς οι διασημότητες, όπως ο συγγραφέας, χάνουν τον εαυτό τους, καθώς το  κοινό – οι αναγνώστες τους προβάλουν πάνω τους τις επιθυμίες τους για το πώς θα έπρεπε να είναι. Η παράσταση διερευνά τη ψυχοπαθολογία του φανατισμού  για να φωτίσει  τη λατρεία που καταλήγει στη βία. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας για το πώς η διεστραμμένη αγάπη μεγαλώνει και εξελίσσεται σε βασανιστήρια και φανατισμούς και από την άλλη την προσπάθεια του καλλιτέχνη να εξισορροπήσει ανάμεσα στην ηγεμονική κριτική και στο λαϊκό αίσθημα του κοινού. Η εξερεύνηση και η αναζήτηση των ανθρώπινων σχέσεων εξάρτησης και τρυφερότητας.»

Γιατί επιλέξατε τη φράση του Νίτσε;

«Γιατί νομίζω πως αντιπροσωπεύει γενικότερα το έργο του Στίβεν Κινγκ και εδω πραγματώνεται.
Ο  Κινγκ σε όλο του το έργο φαίνεται να έχει ένα βάσανο με τη γραφή, αν είναι καλά αυτά που γράφει και ένα βάσανο με τον εαυτό του , έχει πρότυπο το Ντοστογιέφσκι.
Το έργο αυτό έχει μια τραγικότητα, παραπέμπει στους δικούς μας τραγικούς »

Τι διαφορετικό έχει το δικό σας ανέβασμα;

«Το κείμενο στο δικό μας ανέβασμα είναι του Goldman, που πρόσφατα ανέβηκε στο Μπροντγουέι και που το Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης κατάφερε να πάρει τα δικαιώματα. Σε αυτό, εκτός από το δίδυμο των ηρώων Πωλ Σέλντον – Άννι Γουίλκς, υπάρχει και  ο ρόλος του σερίφη, που στο προηγούμενο θεατρικό ανέβασμα δεν υπήρχε, υπήρχε στο βιβλίο και την ταινία. Αυτό το τρίτο πρόσωπο, ο Μπάστερ, έρχεται για να ενισχύσει την ένταση και να φέρει σε επαφή το θεατή με τον έξω κόσμο και να δει πως η Αννι αντιμετωπίζει τον έξω κόσμο, κατά κάποιο τρόπο ο Μπάστερ ενισχύει τον εγκλεισμό του Πολ Σέλντον. Η δομή, η πυκνότητα των σκηνών και η ανάδειξη των σχέσεων είναι πολύ πιο καίρια και στοχευμένη.. Επομένως για να απαντήσω στο ερώτημά σας πρόκειται για κάτι νέο, ενισχυμένο με νέους συμβολισμούς, που χωρίς να καταργείται η ατμόσφαιρα του ψυχολογικού θρίλερ που αποτελεί τη βάση εμπλουτίζεται με επιπλέον επίπεδα όπως της πάλης κάθε δημιουργού με τους δικούς του εσωτερικούς δαίμονες. Ο ήρωας του έργου συγγραφέας Πολ Σέλντον βρίσκεται σε κρίση, δεν αρκείται σε ό,τι έχει καταφέρει και πετύχει με τη σειρά της Μίζερι και που για χάρη της καταξιώθηκε και απέκτησε φανατικούς αναγνώστες, διεκδικεί την αποδοχή των κριτικών, δοκιμάζοντας να ξεφύγει από αυτά που τον καθιέρωσαν, υπερβαίνει τα όρια του και έτσι προκαλώντας τον εαυτόν του, χάνει το δρόμο του. Την υπέρβαση αυτή καλείται να συντρίψει η Αννι Γουίλκς.»

Γιατί, κατά γνώμη σας, τόσο πολλοί έχουν αδυναμία τόσο πολύ τα θρίλερ;

«Το είδος έχει φανατικούς οπαδούς στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και στο θέατρο. Ως γνωστόν ο ίδιος ο Στίβεν Κίνγκ  είναι καταξιωμένος στη συνείδηση μεγάλου αριθμού αναγνωστών. Τα στοιχεία του θρίλερ είναι ιδιαιτέρως ελκυστικά, γιατί προβάλλουν και αναδεικνύουν τη σκοτεινή πλευρά της ύπαρξής μας, το κακό που ενυπάρχει μέσα μας και που νομίζουμε ότι τιθασεύεται. Αυτό που η ανθρωπότητα για αιώνες πάλεψε να εξαφανίσει και που κάνει την εμφάνιση του, όταν δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες από την προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τα όριά του.» 

Οι ήρωες του έργου θα μπορούσε να είναι και αντίστροφα ή το φύλο είναι καθοριστικό; Η  θυματοποίηση η βία έχουν να κάνουν με το ίδιο το φύλο;

«Η ιστορία έχει απαντήσει σε αυτό πλήρως τεκμηριωμένα. Σε σκληρές και ανελέητες εποχές με πολέμους και ολοκληρωτικά καθεστώτα οι γυναίκες αποτέλεσαν μέρος της ιεραρχίας των εκπροσώπων βίας και αγριότητας. Ας μη ξεχνάμε τις δεσμοφύλακες στο Άουσβιτς και σε άλλα στρατόπεδα. Η εξουσία, η βία και η θυματοποίηση δεν έχει φύλο Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι στο συγκεκριμένο έργο η Άννυ Γουίλκς εκφράζει τον εσωτερικό δαίμονα του συγγραφέα Πολ Σέλντον, η οποία στην εξέλιξη χάνει τα χαρακτηριστικά του φύλου της και γίνεται πλάσμα άφυλο και τον ευνουχίζει. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν αυτή είναι δημιούργημα της φαντασίας του και όχι υπαρκτό πρόσωπο γιατί σχηματοποιείται μέσα του ως γυναίκα.»    

Στο σημείωμα σας αναφέρεστε στη λατρεία που καταλήγει στη βία, σε σχέσεις εξάρτησης και τρυφερότητας. Το βλέπουμε αυτό σε πολλές σχέσεις. Τι φταίει πιστεύετε και οι προσωπικές σχέσεις έχουν στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ;

«Σε κάθε σχέση-είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης – ελλοχεύει ο κίνδυνος της χειραγώγησης, φτιάχνουμε μια εικόνα για τον άλλον, αυτή μας έλκει και όταν ο άλλος αρνείται να την υπηρετήσει εξαγριωνόμαστε. Τότε αναπτύσσονται μηχανισμοί επιβολής, προκειμένου ο άλλος να ανταποκριθεί με τη βία  στην εικόνα που οι ίδιοι φτιάξαμε.»

To τίμημα της δημοσιότητας είναι συχνά εφιαλτικό; 

«Απο μόνο του έχει μια βιαιότητα, καταργεί μια ιδιωτικότητα, περίπτωση Αλίκης, που όταν έκανε μια προσπάθεια για την Αντιγόνη της έγραψαν νιαου νιαου βρε Αντιγονούλα.»

Για εσάς  τι είναι πιο εφιαλτικό, να είναι η Άννι υπαρκτό πρόσωπο ή πλάσμα της φαντασίας του συγγραφέα;

«Πλάσμα της φαντασίας. Τα φαντάσματα, οι δαίμονες είναι τα πιο εφιαλτικά.»

Φεύγοντας απο την παράσταση ο θεατής ελπίζετε να έχει ξεπεράσει τους  φόβους του  ή τουλάχιστον να μπορέσει να τους περιγράψει;

«Ο θεατής δεν ξέρω πως θα φύγει από την παράσταση, αλλά προσδοκούμε στη διάρκεια της να εκπλαγεί από την ανθρώπινη φύση και να σοκαριστεί κυριολεκτικά για το πόσο παθολογικά άρρωστα λειτουργούμε και πόση βία εξασκούμε με πρόσχημα το ενδιαφέρον και την αγάπη για τον άλλον. Τι είδους αγάπη μπορεί να είναι αυτή που δε σέβεται την ελευθερία του άλλου και απαιτεί κτητικότητα.  Βεβαίως η Άννι Γουίλκς είναι μια ακραία περίπτωση, αλλά προσπαθούμε με τη Ρένη και τον Λάζαρο να υπερβούμε την περιπτωσιολογία μιας σίριαλ κίλερ και να φωτίσουμε πως σκέφτονται οι ήρωες, τους φόβους από τη σύγχυση και τη μοναξιά που προκαλεί η εμμονή μας σε ότι καταπιανόμαστε. Κι έτσι, ενώ η μανία αποτελεί πηγή δημιουργικότητας για τον καθένα μας μπορεί να οδηγήσει τον καθένα μας όχι μόνο σε αυτοκαταστροφικούς δρόμους αλλά και στο έγκλημα. Εκεί συγχέεται η νύχτα με τη μέρα και η νύχτα τελικά γίνεται πιο σκοτεινή από τη νύχτα.»

Εκπαιδευτικός και σκηνοθέτης, πόσο το ένα εισχωρεί στο άλλο, πόσο το ένα επηρεάζει το άλλο;

«Το διδάσκειν κυριαρχεί και προσδιορίζει και τους δύο ρόλους.»

Misery, του Στίβεν Κινγκ
στο Ιλίσια Βολανάκης
απο 24 Ιανουαρίου 2018

Πρωταγωνιστούν
Ρένη Πιττακή , Λάζαρος Γεωργακόπουλος , Δημήτρης Καραμπέτσης

Συντελεστές
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία – Δραματολογική Επεξεργασία : Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Μουσική: Κωστής Ξενόπουλος

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων 
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 
Τετάρτη: 20.00 
Πέμπτη :20.00
Παρασκευή : 21.15
Σάββατο : 21.15
Κυριακή :21.15
Διάρκεια παράστασης: 100΄
Τιμές εισιτηρίων : 14, 15,16,17,19 €. Ισχύουν ειδικές τιμές.

Προπώληση εισιτηρίων έως τις   26 Ιανουαρίου στα 15 Ευρώ https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-ilisia-volanakis/misery/
Ταμείο θεάτρου :210 7223010   τηλεφωνικές κρατήσεις ( καθημερινά 10.00 -22.00)