Μετά την εξαιρετική πρεμιέρα της παράστασης Οργισμένα Νιάτα” (Look Back in Anger) του Άγγλου συγγραφέα Τζον Όσμπορν στο θέατρο OLVIO” σε απόδοση, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή με πρωταγωνιστές τους Παρθενόπη Μπουζούρη, Σήφη Πολυζωίδη, Χάρη Τζωρτζάκη και Πέγκυ Τρικαλιώτη, μιλήσαμε με τους συντελεστές για την δουλειά που ξεχωρίζει στην φετινή θεατρική σεζόν.

Ads

Μπροστά από τα υπέροχα σκηνικά του Άγγελου Μέντη εξελίσσεται η ιστορία σε εφτά Κυριακές, εφτά εποχές, εφτά διαφορετικές πόλεις. Βλέπουμε τέσσερις ανθρώπους σε ένα σπίτι στο Σικάγο του ’56, στο Παρίσι του ’62, στο Μιλάνο του ’72, στην Αθήνα του ’81, στη Μόσχα του ’88, στο Βερολίνο του ’91, στο Λονδίνο του ’97 μαζί την λύσσα ενός αυτοκαταστροφικού πάθους και την πορεία προς την ενηλικίωση. Υπό τις οδηγίες της Κίρκης Καραλής, το καστ των ηθοποιών ξεδιπλώνει πάνω στην σκηνή το ταλέντο κάθε Πέμπτη στις 9.00 και Παρασκευή στις 6.30 φέτος τον χειμώνα.

Παρθενόπη Μπουζούρη, ηθοποιός

image

Ads

Στην παράσταση κάνω την Έλενα, την σπίθα που βάζει φωτιά σε ένα κατά τ’ άλλα καθηλωμένο, καταθλιπτικό και ηττημένο μικροαστικό σαλόνι. Εκπροσωπώ την αστική τάξη, στην πάλη των τάξεων. Και την γυναίκα που θέλει να ζήσει μια περιπέτεια, έναν έρωτα με τον άντρα της καλύτερής της φίλης. Σαν άνθρωπος, ανήκω στην γενιά που στην χώρα μας διανύαμε την περίοδο της αυταπάτης, της αφθονίας και της ψευδαίσθησης. Επομένως η μόνη επανάσταση ήταν προσωπικά για εμένα να ακολουθήσουμε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Η οργή ήταν κυρίως προς ό, τι μας σταματούσε από αυτό που λέμε ελευθερία. Σήμερα θα ήταν αφύσικο αν δεν ένιωθα οργισμένη με αυτό που συμβαίνει. Και οργισμένη, και εξαπατημένη και ακυρωμένη νιώθω. Ως σήμα μιας ολόκληρης γενιάς, της δικής μου γενιάς που σήμερα είναι στα πολιτικά πράγματα είχαμε το απολίτικο. Στραφήκαμε στο ατομικό, στο ευ ζειν, θεωρώντας ότι το ζειν είναι δεδομένο. Δεν ήταν.

Σήφης Πολυζωίδης, ηθοποιός

image

Εγώ δεν κάνω το οργισμένο νιάτο, εγώ είμαι ο ισορροπιστής στην παράσταση. Γενικά στην ζωή μου δεν είμαι η ειρηνευτική δύναμη, είμαι η γροθιά στις καταστάσεις αυτές. Εδώ προσπαθώ να φέρνω σε ισορροπία τον Τζίμι, γιατί εκείνος είναι το “οργισμένο νιάτο”. Προσπαθώ να τον ηρεμώ. Δουλεύω κι εγώ μαζί του, ανήκω κι εγώ στο προλεταριάτο, έχω επιλέξει αυτήν την ζωή, μόνο που είμαι πιο ήρεμος, πιο ήσυχος με την συνείδησή μου. Ο Τζίμι είναι αυτός που δεν μπορεί να αντέξει αυτό που κάνει και γενικά την ζωή του και προσπαθεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Φυσικά ήμουν οργισμένος στα νιάτα μου, οργισμένος με τα πάντα, αλλά πλέον έχω περάσει στο σημείο που γελάω με όλα αυτά που συμβαίνουν.