Ο σπουδαιότερος θεατρικός συγγραφέας των τελευταίων δεκαετιών στην Καταλονία, με τα έργα του μεταφρασμένα σε δώδεκα γλώσσες, γνώριμος και στη χώρα μας απο προηγούμενες παραστάσεις, παρουσιάζει ένα έργο βαθιά πολιτικό – η πεποίθηση του άλλωστε είναι πως το θέατρο είναι  πράξη πολιτική- σκληρό και επίκαιρο που μιλά με ωμότητα αλλά και συγκινητική ευθύτητα για τη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της Ευρώπης.

Με αφορμή το Αίμα που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στις 11 Μαρτίου στο θέατρο Altera Pars ο βραβευμένος Καταλανός Sergi Βelbel μας μιλάει  για το θέατρο, την πολιτική, την αριστερά, την Καταλονία.

Γιος μεταναστών   Γεννημένος στην Καταλονία από κυνηγημένους Ανδαλουσιανούς. Εγγονός από την μια πλευρά ενός υποστηρικτή της δικτατορίας του Φράνκο κι από την άλλη ενός Δημοκρατικού. Θιασώτης της ανεξαρτησίας της Καταλονίας από το ισπανικό κράτος.

Ποιο ήταν το κίνητρο για να γράψετε το Αίμα;

«Η ανάγκη να μιλήσω όχι τόσο για την τρομοκρατία καθαυτή (με τρομάζει το να μιλήσω για τόσο περίπλοκα θέματα στο θέατρο, από φόβο μήπως είμαι μονομερής ή “στρατευμένος”), όσο για τις επιπτώσεις που μπορεί ενίοτε να προκαλέσει  η τρομοκρατία  σε ορισμένους ανθρώπους. Για το πώς ο τρόμος μπορεί να μας φανεί κάτι πολύ οικείο, γιατί στην πραγματικότητα, είναι παρών στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, ακόμα και εκείνων που νιώθουν ότι δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του  όπως είναι οι ερωτευμένοι της δεύτερης σκηνής, που απλώς “φλερτάρουν” την ίδια στιγμή που βρίσκεται ανάμεσά τους , πάνω στο παγκάκι, ένα κουτάκι που περιέχει ένα δάχτυλο της απαχθείσας γυναίκας του υπουργού. »

Υποστηρίζετε πως όσο πιο κοντά σου είναι μια ιστορία τόσο πιο δύσκολο είναι να γράψεις γι αυτή. Ισχύει πάντα αυτό;

«Ακριβώς. Η πραγματικότητα πολλές φορές με μπλοκάρει. Όσο πιο κοντά μου βρίσκεται ένα γεγονός, τόσο πιο πολύ δυσκολεύομαι να μιλήσω ή να γράψω γι’ αυτό. Πρέπει να απομακρυνθώ για να το δω καθαρά. Μόνο έτσι μπορώ να συλλάβω χαρακτήρες που θα μιλούν και θα δρουν όπως οι τρομοκράτες της ιστορίας. Η πρόθεση μου δεν είναι ποτέ να τους κρίνω, αλλά  να βρω τη λογική των ενεργειών τους και να τη δείξω στον θεατή. Εκείνος, στη συνέχεια, μπορεί να σκεφτεί ό,τι θέλει. »

Η ιστορία που περιγράφετε στο Αίμα μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε χρόνο και χώρο ή έχει συγκεκριμένη ταυτότητα;

«Θίγονται θέματα όπως η ταυτότητα ως κίνητρο σύγκρουσης αλλά και η κατάχρηση εξουσίας. Δεν πιστεύω πως η ταυτότητα καθαυτή ή ο “εθνικισμός” αποτελούν  από μόνα  τους αιτία σύγκρουσης. Ούτε η “διαφορετικότητα”. Είναι μάλλον η χρήση αυτών των ιδεών και η μανία συγκεκριμένων προσώπων ή ομάδων να εγκαθιδρύσουν ιεραρχίες: “η ομάδα μου είναι καλύτερη από τη δική σου”. Ή “η γλώσσα μου μιλιέται περισσότερο από τη δική σου, άρα είναι πιο χρήσιμη και είναι καλύτερη, και αν η δική σου εξαφανιστεί δεν χάθηκε κι ο κόσμος”, όπως σκέπτονται τώρα κάποιοι στη χώρα μου, για να δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω Φιλολογία είναι ότι δεν υπάρχουν γλώσσες “πρώτης” και γλώσσες “δεύτερης” κατηγορίας. Το σημαντικό είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα». 

Το έργο βασίζεται στην αιώνια μάχη ανάμεσα στο εγω και το εμείς, ανάμεσα στη συλλογική και την ατομική ευθύνη. Αυτή η μάχη είναι, πιστεύετε, η αιτία των δεινών και πότε-και αν- μπορεί να σταματήσει;

«Η διαφορά ανάμεσα στο “εγώ” και το “εμείς” είναι η αιτία πολλών συγκρούσεων, κατά την ταπεινή μου άποψη . Ή ο κίνδυνος να χρησιμοποιηθεί το “εμείς” για να επιβληθεί σε άλλες συλλογικότητες, στο “εσείς”. »

Συστήνεστε ως Ισπανός ή Καταλανός;

«Είμαι Καταλανός με ισπανικές ρίζες. Οι γονείς μου κατάγονταν από τον νότο της Ισπανίας. Έχω ισπανική ταυτότητα και εδώ και μερικά χρόνια νιώθω βασικά Καταλανός. Είμαι και τα δύο . Η ισπανική είναι η μητρική μου γλώσσα. Η καταλανική είναι η συναισθηματική και λογοτεχνική μου γλώσσα. Τι δύσκολο… Στην πραγματικότητα είμαι δημοκρατικός. Και μάλλον θα δω πρώτα τη δημοκρατία στην ανεξάρτητη Καταλονία παρά στην Ισπανία, έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα. Είναι πολύπλοκο θέμα, αναμφίβολα… Μάλλον θα έπρεπε να ζείτε τώρα στην Καταλονία για να καταλάβετε τι εννοώ». 

Συνεχίζετε να υποστηρίζετε την ανεξαρτησία της Καταλονίας;

«Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός της ανεξαρτησίας. Ποτέ. Εννοώ μέχρι πριν από λίγο καιρό. Δεν πιστεύω στους εθνικισμούς που νοούνται ως υπεροχή κι αυτό προσπάθησα να εκφράσω και στο Αίμα. Αλλά η κατάσταση στην Καταλονία τώρα είναι σίγουρα περίπλοκη και όπως ενεργεί η ισπανική δεξιά που έχει εγκατασταθεί στην εξουσία (και θα μείνει όπως φαίνεται για πολλά χρόνια), δεν βλέπω άλλη λύση στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην Καταλονία από το να αγωνιστούμε για μια χώρα νέα, δημοκρατική, πιο δίκαιη για τους φτωχούς, σεβόμενοι όμως ταυτόχρονα όποιον δεν επιθυμεί αυτή την κατάσταση. Γιατί πάνω από όλα είμαστε δημοκράτες. »  

Τι πιστεύετε για το μέλλον της Ισπανίας; για τις επερχόμενες εκλογές, για το ρόλο των Podemos;

«Οι Podemos μόλις γύρισαν οριστικά την πλάτη στην Καταλονία. Το καταλανικό “θυγατρικό” τους κόμμα, οι “Comuns” είναι εντελώς διαλυμένοι (και χαμένοι), όπως και η καταλανική φιλοϊσπανική “αριστερά” (οι σοσιαλιστές), που στηρίζουν την ισπανική δεξιά αντί να σταθούν στο πλευρό μιας πιθανής μελλοντικής καταλανικής Δημοκρατίας. Οι Podemos, οι Comuns και οι Σοσιαλιστές στηρίζουν, έμμεσα, την ισπανική δεξιά και τη μοναρχία  (είναι τουλάχιστον «παράδοξο»).

Έχετε πει στο παρελθόν: θα ήθελα να δω τη αριστερά στην κυβέρνηση στην Ισπανία μόνο για να έχω τη χαρά  να δω τα πρόσωπα της δεξιών και των επιχειρηματιών που κυβερνούν τη χώρα. Πόσο ουτοπικό είναι το όνειρο σας;

«Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αριστερά στην Ισπανία. Το PSOE είναι μια “λάιτ” δεξιά και οι Podemos, ειλικρινά ούτε οι ίδιοι ξέρουν  τι είναι  πια. Υπάρχουν μόνο δυο ηλεκτρονικά ΜΜΕ (El público και Diario.es) με (πολύ καλούς) δημοσιογράφους που εκφράζουν αριστερές ιδέες , αλλά κόμματα νομίζω πως δεν έχουμε. Ούτε ένα. Ή είναι απλώς αποκόμματα. »

Έχετε μικτές «πολιτικές ρίζες». Γιος μεταναστών. Γεννημένος στην Καταλονία από κυνηγημένους Ανδαλουσιανούς. Εγγονός από την μια πλευρά ενός υποστηρικτή της δικτατορίας του Φράνκο κι από την άλλη ενός Δημοκρατικού. Πόσο αυτό επηρέασε τη δουλειά σας, τη ζωή σας;

«Δεν ξέρω… Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι όταν δουλεύω… Με τη δουλειά, προσπαθώ να διαχωρίσω την προσωπική επικράτεια από την επικράτεια εργασίας/την προσωπική από την επαγγελματική σφαίρα, αν και όταν γράφω είναι δύσκολο. Ένα έργο όπως οι Ξένοι, που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας πριν από δυο χρόνια, είναι πολύ προσωπικό υπ’ αυτή την έννοια. Αντιθέτως, Το αίμα είναι πολιτικό και όχι τόσο προσωπικό… είναι κάπως πιο αποστασιοποιημένο από μένα και από τις σχέσεις μου με την οικογένεια… »

Σε ποιο βαθμό το θέατρο μπορεί να επηρεάσει τα μυαλά και τις ψυχές του κοινού;

«Το θέατρο είναι πολιτική, γιατί χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε. Η Ορέστεια του Αισχύλου το αποσαφηνίζει αυτό για τις επόμενες γενιές. Το παγκόσμιο θέατρο τού χρωστάει πολλά. Το θεατρικό γεγονός καθαυτό , η διαπροσωπική “συνάντηση” είναι από μόνη της μια καθαρά πολιτική πράξη. Στη συνέχεια, ανάλογα με το είδος της μυθοπλασίας που εκπροσωπεί, διαμορφώνεται σε περισσότερο ή λιγότερο μαχητικό, αλλά στην ουσία, το θέατρο καθαυτό είναι πολιτική». 

Έχει συμβεί να αντιμετωπίσετε δυσκολίες λόγω των πεποιθήσεων σας στη δουλειά. Απο τη θητεία σας ως διευθυντής του Εθνικού θεάτρου της Καταλονίας τι κερδίσατε, τι χάσατε;

«Ελπίζω ότι οι απόψεις μου δεν θα σταθούν με κανέναν τρόπο εμπόδιο στην καριέρα μου ως συγγραφέα, αν και έχω δει κάποιες σχετικές απόπειρες, όχι τόσο στο δικό μου έργο, όσο στο έργο κάποιων συναδέλφων μου. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολιτική λογοκρισία. Η περίοδος κατά την οποία ήμουν Διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο στάθηκε “εμπόδιο” στο έργο μου ως δραματουργού, όχι τόσο από πολιτική άποψη όσο από επαγγελματική. Η απόλυτη αφοσίωση στην καλλιτεχνική διεύθυνση με εξάντλησε πνευματικά και ενώ συνέχισα να εργάζομαι κανονικά ως σκηνοθέτης στο θέατρο, η υπερβολική “δουλειά στο γραφείο” ή  “στους διαδρόμους” ή στην “οργάνωση και διοίκηση” περιόρισε τη δραστηριότητά μου ως δραματουργού. Από το 2009 ως το 2016 δεν μπόρεσα να γράψω κανένα θεατρικό έργο. Ευτυχώς, το 2017 υπήρξε μια χρονιά πολύ γόνιμη για μένα: έγραψα τέσσερα νέα έργα, δυο “μικρά”, που έχουν ήδη ανέβει, ένα “μεγάλο” που σκηνοθετώ τώρα στο Εθνικό Θέατρο της Μαδρίτης (θα κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2018) και άλλο ένα που δεν έχει ακόμα εκδοθεί.»

Έχετε δηλώσει: ο σύγχρονος καλλιτέχνης δεν έχει την αφέλεια να πιστεύει οτι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί να το πίστευε μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα αλλά σήμερα είναι ψευδαίσθηση. Οι καλλιτέχνες ξέρουν πολύ καλά που βρίσκεται η αλήθεια. Που βρίσκεται;

«Δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια. Η τέχνη, όμως, αποτελεί ένα καλό πεδίο έρευνας… Στην αναζήτηση της αλήθειας, όποτε λέμε ότι “γνωρίζουμε”, τότε συνήθως αποτυγχάνουμε.  Όποτε αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί, και αυτό συμβαίνει όταν “δημιουργούμε”, η αλήθεια εμφανίζεται κάποιες φορές, σχεδόν πάντα χωρίς να την αναζητήσουμε, όπως ένα λουλούδι στην έρημο… Αυτό τον καιρό δεν ξέρω τίποτε άλλο, είμαι αρκετά προβληματισμένος. Είναι τρομακτικό να μιλάει κανείς για “αλήθεια” και μάλλον θα έπρεπε να μιλάμε για “αλήθειες”, στον πληθυντικό. »

μοτο

« Ο Φρανκισμός στην Ισπανία φαίνεται πως δεν έχει εξαφανιστεί. Είναι τρομερό να ξέρεις ότι πάνω από 130 χιλιάδες σοροί  δημοκρατικών που δολοφονήθηκαν δεν έχουν ακόμα ταυτοποιηθεί. Τρομερό. »

Λίγο πριν απο την ελληνική πρεμιέρα τι σκέψεις κάνετε;

«Θα ήθελα πολύ να δω την ελληνική παράσταση. Η φωτογραφία που είδα από την επίσημη φωτογράφιση της παράστασης με εντυπωσίασε. Είναι ένα έργο που μου έχει δώσει πολλές χαρές. Πολλές ηθοποιοί, σε διαφορετικές χώρες, έχουν κερδίσει βραβεία ερμηνείας για τον ρόλο της απαχθείσας γυναίκας του υπουργού. Νομίζω ότι η ηθοποιός που ερμηνεύει τον ρόλο στην Ελλάδα (Μίνα Χειμώνα) είναι υπέροχη.»

Είσαστε γνώριμος στο ελληνικό κοινό. Ποια ήταν η πιο δυνατή θεατρική στιγμή σας στην Ελλάδα;

«Η γνώμη μου δεν ταυτίζεται πάντα με τη γνώμη του κοινού, δεν μας συγκινούν πάντα τα ίδια πράγματα. Η παράσταση του έργου μου Εκτός παιδιάς-Οφσάιντ  που ανέβασε ο θίασος  This Famous Tiny Circus μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου.»

Το ισπανικό και το ελληνικό κοινό έχουν πολλά κοινά;

«Βρίσκω μεγάλη συγγένεια ανάμεσα στους ανθρώπους του θεάτρου στην Ελλάδα, σαν να τους γνώριζα μια ζωή. Οι μεταφραστές μου, η Μαρία Χατζηεμμανουήλ, ο Δημήτρης (Ψαρράς), τα παιδιά από τον θίασο που ανέβασε το Οφσάιντ  στην Αθήνα (This Famous Tiny Circus) νομίζω πως είναι Ισπανοί, Καταλανοί, φίλοι, αδέρφια… Όποτε επισκέφτηκα την Αθήνα ένιωθα πως ήμουν σαν στο σπίτι μου, και με αυτή την έννοια, νιώθω πολύ οικεία με τους ανθρώπους που είναι εδώ, κυρίως στον χώρο του θεάτρου, βεβαίως.»

Δώστε μας μια εικόνα για την πόλη που γεννηθήκατε.

«Η Terrassa είναι η γενέτειρά μου,  μια βιομηχανική πόλη που βρίσκεται πολύ κοντά στη Βαρκελώνη κι έτσι δεν μπόρεσε να αναπτύξει μια απολύτως δική της προσωπικότητα, αλλά είναι και η πόλη στην οποία έμαθα να αγαπώ το θέατρο, χάρη στους πολυάριθμους ερασιτεχνικούς θιάσους που έκαναν υπέροχο θέατρο, ακόμα και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο. »

Στη Βαρκελώνη υπάρχει κάποιο μέρος που να νιώθετε πραγματικά ανεξάρτητος;

«Στο μικρό μου γραφείο,  στην οδό Pau Claris (υπήρξε το όνομα ενός ιστορικού προσώπου για τη Βαρκελώνη και την Καταλονία, διότι στις 16 Ιανουαρίου του 1641 κήρυξε την ίδρυση της Καταλανικής Δημοκρατίας που είχε ζωή μόνο λίγων ημερών…). Εκεί νιώθω εντελώς ανεξάρτητος και μοιράζομαι αυτόν τον χώρο με άλλους δημιουργούς του θεάτρου, νεώτερους, που δουλεύουν μαζί μου. »

Αληθινή πατρίδα μας -κατά τον Ρολάντ Μπαρτ-  είναι η παιδική μας ηλικία. Συμφωνείτε με την άποψη ή εξαρτάται απο την κάθε παιδική ηλικία;

«Δεν ξέρω. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι συγκεχυμένες. Καλές και όχι τόσο καλές. Δεν είμαι άνθρωπος που συνηθίζει να νοσταλγεί, αν και όσο περνούν τα χρόνια, εκτιμώ όλο και περισσότερο το παρελθόν. »

Η Τέχνη μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε φόβους, δαίμονες και φαντάσματα;

«Αναμφισβήτητα.»

Το επόμενο σχέδιο σας;

«Η πρεμιέρα του έργου μου “Αν δεν σε είχα γνωρίσει”. Είναι ένα έργο που απέχει πολύ από όσα είναι τώρα της μόδας, καθόλου πολιτικό, εντελώς ρομαντικό και ελαφρώς… κβαντικό.»

* Αυτή η συνέντευξη έγινε με τη βοήθεια της κ. Mαρίας Χατζηεμμανουήλ, μεταφράστριας του έργου, θεατρολόγου, φιλολόγου, μιας γυναίκας με πάθος για το ισπανόφωνο θέατρο και ψυχής του διαδικτυακού τόπου Solo teatro.

Πληροφορίες για την παράσταση

ΤΟ ΑΙΜΑ
Σέρτζι Μπελμπέλ

Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
«Δεν είναι εύκολο ν’ απαλλαγείς απ’ το μίσος όταν το ’χεις βυζάξει.»
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα
Από 11 Μαρτίου στη σκηνή του Altera Pars

Μια ιδιόμορφη οικογένεια που δρα στο πλαίσιο μιας μυστηριώδους τρομοκρατικής οργάνωσης, απαγάγει μια καθηγήτρια φιλοσοφίας και σύζυγο ενός βουλευτή ζητώντας λύτρα και απειλώντας να κόβει ένα μέλος του σώματος της κάθε 10 ώρες. Η παρέμβαση της κυβέρνησης, καθυστερεί την πληρωμή, αυξάνοντας την αγωνία της κοινής γνώμης για την τύχη της απαχθείσας. Σ’ ένα παράλληλο χωροχρόνο, ένας άντρας και μια γυναίκα στο πάρκο, δύο αστυνομικοί και μια κρυφή ερωμένη εμπλέκονται απροσδόκητα στην ιστορία.
Ο συγγραφέας παραθέτει μια αλληλουχία καθημερινών και φαινομενικά απλοϊκών στιγμιοτύπων, οικείων σε όλους μας, στα οποία αναπάντεχα εισβάλλει η βία διαταράσσοντας το ρου της ιστορίας. Κεντρικός πυρήνας του έργου αναδεικνύεται η αιώνια διαπάλη ανάμεσα στο εγώ και στο εμείς, ανάμεσα στη συλλογική και την ατομική ευθύνη, και γύρω από αυτή αναπτύσσονται τα υπόλοιπα θέματα που θίγονται στο έργο όπως, η απάθεια των σύγχρονων ανθρώπων απέναντι στη βία, η καταπιεστική επιβολή της ομάδας στο άτομο, οι σχέσεις στοργής ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά και ο ηγεμονικός ρόλος της σύγχρονης γυναίκας, δημιουργώντας ένα σκοτεινό και λυρικό ποίημα για τη σύγχρονη καθημερινότητα.

Ταυτότητα της παράστασης:

Κείμενο: Σέρτζι Μπελμπέλ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας
Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα
Φωτισμοί: Ρίζος Τσιγάρης
Μουσικές Επιλογές: Πέτρος Νάκος – Αγγελική Κοντού
Σύνθεση Ήχων-Πρωτότυπη Μουσική : Γιάννης Ανδρουλακάκης
Επιμέλεια κίνησης ηθοποιών: Έφη Δήμου
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρύσα Πασιαλούδη

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μίνα Χειμώνα, Πέτρος Νάκος, Αγγελική Κοντού, Ειρήνη Τσιριγώτη, Ανθή Σαββάκη, Παύλος Εμμανουηλίδης

Παραστάσεις: 
Από 11 Μαρτίου
Κάθε Κυριακή στις 20.00, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Προπώληση: Mέσω Viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου.
Ισχύει προσφορά προπώλησης έως 28 Φεβρουαρίου, με 10 ευρώ γενική είσοδο.

Θέατρο Altera Pars
Διεύθυνση: Μεγ. Αλεξάνδρου 123
Τηλέφωνο – κρατήσεις: 210. 341 0011

βιογραφικό Sergi Belbel

Γεννήθηκε στην Τερράσα (Βαρκελώνη) το 1963. Είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και μεταφραστής θεάτρου. Σπούδασε  φιλολογία στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Είναι καθηγητής δραματουργίας στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης από το 1988. Από το 2006 μέχρι το 2012 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου της Καταλονίας.
Έχει γράψει περισσότερα από είκοσι θεατρικά έργα, πολλά από τα οποία έχουν ανέβει με επιτυχία σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής (Πορτογαλία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Ισλανδία, Σλοβενία,Κροατία, Πολωνία, Ιταλία, Ελλάδα, Λουξεμβούργο, Καναδά, ΗΠΑ, Κολομβία, Αργεντινή, Μεξικό, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Χιλή κ.ά)

Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, έργα των Μολιέρου, Γκολντόνι, Κολτές, Μαριβώ, Ντε Φίλιππο, Γιον Φόσσε και Μπέκετ.
Έχει σκηνοθετήσει έργα κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων, μεταξύ άλλων των Σαίξπηρ, Σίλερ, Καλδερόν, Μολιέρου, Γκολντόνι, Κολτές, Μαριβώ, Ντε Φίλιππο, Μάμετ, Μπενέτ ι Ζουρνέτ, Τόνι Ταμπάρες, Δαβίδ Πλάνα, και Τζόρντι Γκαλθεράν.

Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Εθνικό Βραβείο Δραματικής Λογοτεχνίας της Αυτόνομης Κυβέρνησης της Καταλονίας, το Εθνικό Βραβείο Δραματικής Λογοτεχνίας του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας, το Βραβείο Μολιέρου 1999 για την καλύτερη κωμωδία (Μετά τη βροχή), το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου της   Αυτόνομης Κυβέρνησης της Καταλονίας, το Βραβείο ΜΑΧ για τις Σκηνικές Τέχνες του 2002 για τις διεθνείς παραγωγές των έργων του, το Βραβείο της πόλης της Βαρκελώνης το 2003 για τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του έργου του Ντε Φίλιππο Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, στο Εθνικό Θέατρο της Καταλονίας.

Τον Νοέμβριο του 2017 ανέβηκε στην Κομεντί Φρανσαίζ το έργο του Μετά τη βροχή σε σκηνοθεσία της Λίλο Μπάουρ. Είναι ο πρώτος Καταλανός συγγραφέας του οποίου έργο ανέβηκε στο εμβληματικό θέατρο της γαλλικής πρωτεύουσας.
Αυτό τον καιρό σκηνοθετεί το τελευταίο έργο του με τίτλο Αν δεν σε είχα γνωρίσει στο Εθνικό Θέατρο της Μαδρίτης, το οποίο κάνει πρεμιέρα στις 4 Απριλίου 2018.