Αεροδρόμιο Ναρίτα, Τόκυο. Αίθουσα αναμονής. Τρεις ολότελα διαφορετικοί άνθρωποι, εγκλωβίζονται λόγω χιονοθύελλας στο αεροδρόμιο. Προορισμός τους το Σαπόρο. Ο Βίκτωρ, ένας Έλληνας στα εικοσιπέντε ταξιδεύει με τον Μαρτίν, ένα Μεξικάνο γύρω στα πενήντα του χρόνια και σύζυγο του πατέρα του, για να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία του τελευταίου και να σκορπίσουν τις στάχτες του στο Σαπόρο. Κατά τη διάρκεια της παραμονή τους στην αίθουσα θα αποκαλυφθούν διάφορες πτυχές της σχέσης του Βίκτωρα με τον πατέρα του, με τον πρώτο να κατηγορεί τον Μαρτίν για όλα τα δεινά του.

Αυτή είναι η υπόθεση του Narita Airport και ο βραβευμένος δραματουργός και σκηνοθέτης Ramiro Torres de Miguel μίλησε στο tvxs.gr για το έργο, τις LGBT οικογένειες, τη σημασία τις εκπλήρωσης της τελευταίας επιθυμίας κάποιου και τις οικογενειακές σχέσεις γενικότερα.

Αεροδρόμιο Ναρίτα, Τόκιο. Αίθουσα αναμονής. Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, εγκλωβίζονται απρόσμενα λόγω χιονοθύελλας στο αεροδρόμιο. Τι είναι το «Narita Airport»;

Για να γράψω αυτό το έργο εμπνεύστηκα από τον εφιάλτη που μπορεί να μετατραπεί ένα αεροπορικό ταξίδι στις μέρες μας. Η δράση πραγματοποιείται στο αεροδρόμιο Narita του Τόκιο. Ο Βίκτωρ, ένας άντρας που πλησιάζει τα 30, περιμένει την πτήση που συνδέει με το Σαπόρο, τον τελικό του προορισμό. Πηγαίνει εκεί για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του πατέρα του: να πετάξει τη στάχτη του στην πόλη που πάντα ήθελε να επισκεφθεί. Ο Βίκτωρ συνοδεύεται από τον άνθρωπο που μισεί περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο, τον Μάρτιν, έναν Μεξικό που ήταν σύζυγος του πατέρα του και είναι τώρα χήρος. Ο Βίκτωρ περιφρονεί τον Μάρτιν γιατί τον κατηγορεί για την καταστροφή της οικογένειάς του και την εγκατάλειψη του πατέρα του. Η ένταση μεταξύ των δύο ανδρών αυξάνεται σταδιακά για να οδηγήσει στην αποκάλυψη αληθειών που ο Βίκτωρ ήθελε πάντα να γνωρίζει για τον πατέρα του. Υπάρχει όμως και μία μάρτυρας αυτού του δράματος, η Μίκι που περιμένει την ίδια πτήση για να παρουσιάσει την κωμική της παράσταση στο Σαπόρο.

Γιατί επιλέξατε να ονομάσετε έτσι το έργο; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σύνδεση με το Τόκιο και την Ιαπωνία;

Είναι ένας φόρος τιμής στην Ιαπωνία, καθώς πάντα θαύμαζα τον ιαπωνικό λαό και τον πολιτισμό του. Η ιαπωνική παραγωγή αυτού του έργου πριν από μερικά χρόνια εκπλήρωσε ένα από τα δικά μου όνειρα. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το έργο μου θα παρουσιαστεί από ένα ιαπωνικό cast. Είναι επίσης ένα όνειρο για μένα να το κάνω στην ελληνική γλώσσα στην Ελλάδα τώρα, όπου το θέατρο δημιουργήθηκε πριν από χιλιάδες χρόνια.

Το έργο το γράψατε εξολοκλήρου σε αεροπλάνα και αεροδρόμια. Σε τι εξυπηρετεί αυτή η επιλογή σας;

Επειδή ήθελα να έχει το «πνεύμα» του ταξιδιού, που βρίσκεται στην ίδια ατμόσφαιρα που είναι και οι χαρακτήρες, δηλαδή κουρασμένοι από το ταξίδι. Τελικά τελείωσα το τελευταίο draft του έργου σε μια 5ωρη στάση που είχα στο πραγματικό αεροδρόμιο Narita στην Ιαπωνία.

Κύριο θέμα είναι η εγκατάλειψη, η απόρριψη και η υποτίμηση των παιδιών από τους γονείς τους. Πόσο ρόλο παίζουν τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην πορεία της ζωή μας;

Οι Ισπανοί λένε ότι η παιδική ηλικία ορίζει τη μοίρα. Και συμφωνώ, αλλά πιστεύω επίσης ότι υπάρχει μια στιγμή ως ενήλικες όταν πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους γονείς μας για ό, τι έχουν κάνει και να ελέγξουμε μόνοι μας τη ζωή μας. Ο τρόπος με τον οποίο ο χαρακτήρας του Βίκτορ το αποφασίζει αυτό είναι ιδιαίτερα σοκαριστικός για κάποιους από το κοινό.

Το «Narita Airport» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2010 στο Μεξικό. Τι έχει να μας πει στην Ελλάδα του 2019;

Ότι παρά την εθνικότητά τους, οι άνθρωποι και οι οικογένειες είναι οι ίδιοι παντού.

Οι πρωταγωνιστές είναι τρεις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικής κουλτούρας που τελικά έρχονται κοντά. Μπορεί ένας άγνωστος να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε;

Ναι, μερικές φορές είμαστε πιο ανοιχτοί σε άτομα που δεν γνωρίζουμε (όπως ένας ξένος σε ένα αεροδρόμιο ή κάποιος που συναντάμε στο διαδίκτυο) και καταλήγουν να είναι πολύ κοντά για 10 λεπτά και μπορούν να μας πουν κάτι που θα αφήσει το σημάδι του για πάντα.

Πόσο σημαντικό είναι τελικά να εκπληρώσουμε την τελευταία επιθυμία κάποιου;

Στο έργο μου ένας πατέρας ήθελε ο γιος του να πετάξει τις στάχτες του στο Σαπόρο της Ιαπωνίας και γι’ αυτό βρίσκεται στο αεροδρόμιο Narita. Η εκπλήρωση της τελευταίας επιθυμίας κάποιου θα έχει πάντα τη συμβολική σημασία που θα του δώσουν οι άνθρωποι που μένουν πίσω. Το να αισθάνεσαι ένοχος για την μη εκπλήρωση της τελευταίας επιθυμίας ενός ατόμου είναι επίσης μια επιλογή.

Το έργο ασχολείται και με τη νέα μορφή οικογένειας (ομοφυλόφιλοι γονείς), χωρίς να δίνεται έμφαση όμως στη σεξουαλικότητα των μελών της, αλλά στον τρόπο λειτουργίας ή δυσλειτουργίας της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις «συμβατικές». Πόσο αποδέχεται σήμερα αυτές τις οικογένειες η κοινωνία μας;

Ο πατέρας του Βίκτωρα εγκατέλειψε τη χώρα του επειδή δεν μπορούσε να χειριστεί αυτή την πίεση. Θαυμάζω τις οικογένειες των LGBT επειδή είναι η πρώτη γενιά και όλοι έχουν τα μάτια στραμμένα πάνω τους μήπως κάνουν κάποιο λάθος. Ωστόσο, αυτές οι οικογένειες είναι επίσης επιρρεπείς να είναι εξίσου δυσλειτουργικές με τις παραδοσιακές οικογένειες, αλλά δέχονται μεγαλύτερη πίεση.

Εσείς πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σας παρακίνησε;

Αποφάσισα να αφιερώσω τη ζωή μου στο θέατρο όταν ήμουν 18 ετών και για κάποιο λόγο ήξερα ότι θα ήταν σκληρό επάγγελμα αλλά ότι ταυτόχρονα θα μπορώ να ταξιδέψω στον κόσμο δείχνοντας το έργο μου. Οι γονείς μου ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικοί και ποτέ δεν αμφισβήτησαν το επάγγελμά μου, αντίθετα είναι πολύ υπερήφανοι για αυτό που έκανα.

Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;

Ετοιμάζεται μια δεύτερη σεζόν του αεροδρομίου Narita στην Αθήνα από το φθινόπωρο. Επίσης θα γίνει η πρεμιέρα ενός νέου έργου που βασίζεται σε ποιήματα των LGBT συγγραφέων όπως ο Oscar Wilde, ο Whitman, ο Rimbaud, ο Verlaine, ο Proust, ο Γκαρσία Λόρκα και οι Ελληνες Καβάφης και Σαπφώ. Έχει παρουσιαστεί ήδη στη Γκουανταλαχάρα και την Πόλη του Μεξικού.

Συντελεστές:

Κείμενο: Ramiro Torres de Miguel
Μετάφραση: Luis Gómezbeck
Σκηνοθεσία: Ramiro Torres de Miguel και Luis Gómezbeck
Βοηθός σκηνοθεσίας: Βιργινία Μιχαήλ
Ενδυματολογία: Ελένη Εξάρχου
Ειδικές προβολές: DaHouse
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού
Υπερτιτλισμός: Βιργινία Μιχαήλ
Φιλολογική επιμέλεια: Βίλη Ντουχάνη
Σχεδιασμός εικόνας: DaHouse
Σχεδιασμός ήχου: Yair López
Γραφιστικά: Rodrigo Cortés
Εκτυπώσεις: Volcano Graphic
Δημόσιες σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου

Με την υποστήριξη των Fondation Déméter και Πολιτιστικού Συλλόγου “Αρδηττός”

Ερμηνεία:
Χάρης Χιώτης (Βίκτωρ)
Ναταλί Τσάβεζ (Μίκι)
Luis Gómezbeck (Μαρτίν)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15
Πρεμιέρα: Παρασκευή 3 Μαΐου 2019
Παραστάσεις έως 31 Μαΐου
Διάρκεια: 70 λεπτά