Μετά τις περσινές παραστάσεις σε Αθήνα, Πάτρα και Κύπρο, ο “Ανάμισης Ντενεκές” συνεχίζει το ταξίδι του και πάλι στην Αθήνα από τις 9 Νοεμβρίου 2015 έως τις 7 Ιανουαρίου 2016, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Μπιπ!

Πρόκειται για θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος «Ανάμισης Ντενεκές» (Εκδόσεις Εστία, 2008) του Γιάννη Μακριδάκη, που αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους.

«Ο Γιώργης Πέτικας το βράδυ της 22ας Φεβρουαρίου 1915 σκοτώνει με μαχαίρι το σύντροφό του Γιάννη Λοΐζο για τα μάτια μιας γυναίκας. Από κείνη τη νύχτα ξεκινάει η περιπέτεια του. Βγαίνει στο βουνό και γίνεται ο μεγαλύτερος ληστοφυγόδικος στην ιστορία της Χίου, αφού επί πολλά χρόνια η αστυνομία και τα καταδιωκτικά αποσπάσματα, δεν μπορούν να τον συλλάβουν.

Η καταδίωξή του διαρκεί για πολλά χρόνια και ο Πέτικας συστήνει συμμορία έχοντας κρησφύγετο τις πλαγιές του Πελινναίου, από όπου στήνει ενέδρες σε διαβάτες και κάνει επιδρομές σε χωριά, για να εξασφαλίσει εφόδια και τρόφιμα. Εκείνος και η συμμορία του κινούνται σε όλη την ορεινή ράχη της Χίου και για μεγάλο χρονικό διάστημα λαμβάνουν χώρα στα βουνά συμπλοκές μεταξύ των συμμοριτών και των καταδιωκτικών αποσπασμάτων.

Η κυριότερη συμπλοκή λαμβάνει χώρα στην ‘Μακριά Άμμο’ της Σιδηρούντας, όπου τραυματίζονται δυο από τους βασικούς οπλαρχηγούς του Πέτικα, αλλά οι αστυνομικές αρχές μετρούν πολλούς περισσότερους τραυματίες, καθώς και ένα νεκρό ,στις κατά καιρούς επιχειρήσεις.

Εκτός από τις καταδιώξεις του κακοποιού, το κράτος προβαίνει και σε εκτοπίσεις της οικογένειάς του, αλλά και όσων υπάρχουν υποψίες ότι τον περιθάλπουν και τον βοηθούν. Στο χωριό Βίκι συλλαμβάνονται, μετά από γενικευμένα επεισόδια, εικοσιεφτά χωριανοί Πετικικοί.

Τελικά η σύλληψη του Πέτικα επιτυγχάνεται πέντε χρόνια μετά το φόνο, το 1920, αλλά καταφέρνει να δραπετεύσει από τις φυλακές της Χίου. Έκτοτε τα ίχνη του χάνονται! Ξεχνιέται και από τις αρχές και από την κοινή γνώμη!

Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1935, θα συλληφθεί για τελευταία φορά στην Κωνσταντινούπολη από την τουρκική αστυνομία και θα εκδοθεί στην Ελλάδα, όπου θα καταδικαστεί σε θάνατο. Θα οδηγηθεί στις ασφαλείς φυλακές της Αίγινας. Λίγα χρόνια αργότερα θα αποφυλακισθεί με βασιλική χάρη!

Ο Γεώργιος Πέτικας έμεινε στην ιστορία της Χίου ως το πρώτο όνομα στο έγκλημα. Κι ακόμη μέχρι σήμερα σε πολλά χωριά της περιοχής κυριαρχεί το προσωνύμιο ‘Πέτικας’ για νεαρούς κυρίως, μα ατίθασους κατοίκους.» (Από το βιβλίο 10516 μέρες – Ιστορία της Νεοελληνικής Χίου, του Γιάννη Μακριδάκη)

Η έρευνα για τη θρυλική ζωή του Γιώργη Πέτικα εκατό χρόνια μετά το φόνο μας ταξιδεύει από την Αμερική ως τις απόκρημνες σπηλιές του Πελινναίου, ως τον Ανάμιση ντενεκέ.

Μια ιστορία που εμπνέεται από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση, δημιουργώντας τη μυθοπλασία. Η ιστορία ενός ανθρώπου, που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους.

Ο αφηγητής πλάθει επί σκηνής τους ήρωες και τη δράση τους με μοναδικό του εργαλείο το λόγο.

“Ανάμισης Ντενεκές” του Γιάννη Μακριδάκη

Διασκευή: Μ. Αιγινίτου – Χ. Χαραλάμπους
Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Κοστούμι: Δανάη Ελευσινιώτη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Παναγιώτης Μανούσης
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης
Επιμέλεια Κίνησης: Βαγγέλης Τελώνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Κανδρή

Ερμηνεύει ο Χάρης Χαραλάμπους

9 Νοεμβρίου 2015 έως  7 Ιανουαρίου 2016
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Θέατρο Μπιπ (Αγ. Μελετίου 25 και Κυκλάδων)
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο: ( Άνεργοι,Φοιτητικό, Ατέλειες) 5 ευρώ
Τηλέφωνο κρατήσεων: 21 3034 4074- 6948677303

Απρίλιος 2011 – Απόσμασμα από συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη που δημοσιεύτηκε στο Tvxs

Γ.Μ.: “Οι Συρματένιοι μου δώσανε αφηγηματικούς τρόπους, και το 10516 μέρες μου έδωσε ιδέες. Από το «10516 μέρες» βγήκε ο «Ανάμισης ντενεκές» και ο «Ήλιος με δόντια».

Ο «Ανάμισης ντενεκές» κυκλοφόρησε το 2008, μετά από την έρευνα που είχα κάνει για τον Πέτικα στα χωριά. Mάζεψα μαρτυρίες ανθρώπων και όσο καιρό μάζευα αυτές τις μαρτυρίες, όλα αυτά που μάθαινα και ζούσα μου άρεσαν πάρα πολύ και τα έλεγα στις παρέες, μέχρι που είπα «ας τα γράψω για να τα διαβάζουν για να μην αναγκάζομαι να τους τα λέω εγώ».

Το έγραψα το βιβλίο αλλά όταν το τελείωσα ενώ μου άρεσε δεν ήξερα τι είναι. Δεν ήξερα ότι γράφω λογοτεχνικό κείμενο. Επειδή όμως κάτι με τσιγκλούσε μέσα μου, είπα να το στείλω σε κάποιον εκδότη στην Αθήνα, πριν το τυπώσω στη Χίο, για να δω τι θα μου πούνε. Και σκέφτηκα ότι επειδή είμαι και εγώ εκδότης περιοδικού και βιβλίων, να μη το στείλω σε κάποιον που είναι μικρός εκδότης, αλλά να το στείλω κατευθείαν σε κάποιους μεγάλους. […]

Έτσι το έστειλα σε 4 γνωστούς εκδοτικούς οίκους, και «έφαγα» 3 πόρτες αλλά βρήκα και μία ορθάνοιχτη! Και ευτυχώς ήταν στην «Εστία» η ορθάνοιχτη, που ταιριάζουν τα χνώτα μας πολύ, όπως και η αντιμετώπισή μας στην πραγματικότητα.

Κρ.Π.: Ο «Aνάμισης ντενεκές» είναι η ιστορία του Πέτικα που όπως λέει και στο βιβλίο «πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους… Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση». Σ’ αυτό το βιβλίο διακρίνεται ήδη το ταλέντο εν-συν-αίσθησης που παρατηρούμε και σε επόμενα βιβλία σου. Δηλαδή το να μπαίνεις μέσα στα παπούτσια του ήρωα που αφηγείσαι αλλά να έχεις και το ταλέντο να βρίσκεσαι συγχρόνως δίπλα του ώστε να μπορείς να βλέπεις όλη την εικόνα της ζωής του από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πόσες εκδόσεις έχει κάνει μέχρι τώρα ο Πέτικας;

* κάνοντας εγγραφή στο newsletter συμφωνείτε με τους όρους χρήσης της υπηρεσίας Moosend

Γ.Μ.: Πρέπει να είναι στην 7η ή 8η χιλιάδα μάλλον και έχει μεταφραστεί στην Τουρκία. Μόλις κυκλοφόρησε και είδα μια καλή αποδοχή του κόσμου, ότι γράψανε οι αθηναϊκές εφημερίδες αμέσως, οι κριτικοί ασχολήθηκαν, και από τους Χιώτες ενώ τόσα χρόνια για το περιοδικό και για τις μελέτες που έκανα είχα λίγες αντιδράσεις, είδα ξαφνικά ανθρώπους που δεν τους ήξερα να μου μιλάνε, να μου λένε για τον “Ανάμιση ντενεκέ”, κατάλαβα ότι υπάρχει κόσμος στο νησί που διαβάζει λογοτεχνία και εγώ ήμουν αλλού τόσα χρόνια. Τότε, πρώτη φορά είπα Γιάννη, αφού σου λένε ότι μπορείς να γράφεις λογοτεχνία κι αφού σ’ αρέσει κι εσένα, γράφε. Ήταν η πρώτη φορά που είπα «θα γράψω ένα βιβλίο». Όλα μέχρι τότε είχαν βγει χωρίς να το καταλάβω. Κι αυτό το βιβλίο ήταν το Ράσο.” ( Περισσότερα: Γιάννης Μακριδάκης, o μεταμορφωτής λογοτέχνης)