Η παράσταση αρχίζει πριν εισέλθουν οι ηθοποιοί στη σκηνή. Αρχίζει από τη στιγμή που ο θεατής – επιβάτης κατευθύνεται μέσα από το βαγόνι του μπαρ και το βαγόνι του εστιατορίου, προς το βαγόνι, όπου θα παρακολουθήσει τη γνωριμία δύο ξένων ή μία ιστορία αμφιλεγόμενης αγάπης.

Ως επιβάτες στο βαγόνι μπαίνουν και οι ηθοποιοί, ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης, ο οποίος θα ξεκινήσει να διαβάζει αμέσως την εφημερίδα του με το που κάθεται και η Έλενα Μεγγρέλη, η οποία θα καθίσει διαγωνίως απέναντι. Ένα βαγόνι που φεύγει από τη Βαρσοβία και κατευθύνεται προς μια μικρή πόλη,  μεταφέροντας τους θεατές, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη χώρα αλλά με τα ίδια πάντα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Αμήχανα θα γίνει η πρώτη επαφή μεταξύ των συνταξιδιωτών, καθώς ο άντρας αναφέρει ότι είχε τύχει να δει τη συνεπιβάτισσά του να παίρνει το τραίνο για Βαρσοβία.

Ενοχλημένη θα δείξει η κοπέλα από την προσέγγιση αυτή. Όταν όμως ο άντρας θα επιμείνει, ρωτώντας την αν είδε τα αξιοθέατα της πρωτεύουσας θα τον ενημερώσει ότι ήταν στο δικαστήριο για να βγάλει διαζύγιο και του ξεκαθαρίζει ότι είναι πολύ χαρούμενη που ξεφορτώθηκε τον σύζυγο. Καθώς ο άντρας επιμένει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες, θα αποκαλύψει ότι και αυτός είναι χωρισμένος και αμέσως η κοπέλα θα ξεκινήσει ένα παιχνίδι, όπου η ίδια υποδύεται τη γυναίκα του, προσπαθώντας να καταλάβουν τι έφταιξε στον γάμο.

Αλλάζοντας ρόλους μεταξύ των πρώην συζύγων και των συνταξιδιωτών των τραίνων θα ξετυλίξουν την ιστορία τους. Ανταλλάσσοντας λόγια αντιπάθειας μεταξύ τους, συγχρόνως φροντίζουν διακριτικά ο ένας τον άλλον, δίνοντάς του ένα μήλο η γυναίκα όταν ο άντρας θα δηλώσει ότι πεινάει και βάζοντας το παλτό του για μαξιλάρι ο άντρας, όταν αυτή θα νυστάξει.

Σαν να χορεύουν κινούνται οι πρωταγωνιστές στη σκηνή, εναλλάσσοντας θέσεις, δίνοντας τη δυνατότητα στους θεατές, που βρίσκονται από τις δύο μεριές του βαγονιού, να βλέπουν τις εκφράσεις μια του ενός, μια του άλλου ή και των δυο μαζί.

Σκαρφαλώνει στο παράθυρο σε στιγμές αμηχανίας, έντασης, νεύρων ο Λεωνίδας Καλφαγιάνης, θυμίζοντας ακροβάτη με τις κινήσεις του.

Η ζωντανή μουσική, με τον Αιμιλιανό-Γιώργο Σταυρινό στο ηλεκτρικό πιάνο, συμβάλλει τόσο στις εντάσεις, όσο και στη χαλάρωση από αυτές, διαμορφώνοντας ένα «μιούζικαλ δωματίου», με τις φωνές των πρωταγωνιστών.

Την παράσταση ντύνει μουσικά η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μηνά Αλεξιάδη, σε στίχους Αφροδίτης Μάνου, η οποία ακούγεται μαζί με τον Σπύρο Σακκά στα ηχογραφημένα τραγούδια.

Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου σεβόμενος το κείμενο της Πολωνής, σύμβολο του πολιτισμού στη χώρα της, Αγνιέσκα Οσιέτσκα, εστιάζει περισσότερο στα κοινωνικά στοιχεία του κειμένου,  αφήνοντας στο παρασκήνιο τα πολιτικά μηνύματα για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Στη σημερινή κοινωνία ο σύζυγος θα μπορούσε να παραμελεί τις ανάγκες της συζύγου του, κυνηγώντας την καριέρα αντί για τα πολιτικά ιδεώδη, το αποτέλεσμα όμως στη σχέση θα ήταν ακριβώς το ίδιο. Δύο άνθρωποι που ζούνε μαζί με διαφορετικά όνειρα ο καθένας, που δεν έχουν τίποτα πια να συζητήσουν στο τραπέζι και το μόνο που μένει κοινό στη σχέση τους είναι η «λαχτάρα για κεράσια».

Εικοσιπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Τατιάνα Λύγαρη σύστησε στο ελληνικό κοινό το έργο και δημιουργήθηκε το Τραίνο στο Ρουφ. Άραγε το κείμενο στάθηκε αφορμή για τη δημιουργία του ξεχωριστού αυτού πολιτιστικού πολυχώρου ή η ιδιόρρυθμη θεατρική σκηνή επέβαλε την παράσταση;

Ξεχωριστή η εμπειρία του θεατή να συμμετέχει, ουσιαστικά ως κομπάρσος στο έργο, αφού βρίσκεται στο ίδιο βαγόνι με τους πρωταγωνιστές, νιώθει το κούνημα από το τραίνο όταν ξεκινάει, διακρίνει τα φώτα του σταθμού όταν το τραίνο «εισέρχεται» σε αυτόν.

Από τον σταθμό ακούει τη γυναίκα να φωνάζει ότι δεν μπορεί να αφήσει τη Βαρσοβία και δεν θα ακολουθήσει τον σύζυγό της στον απομακρυσμένο τόπο όπου έχει επιλέξει να εργάζεται. Μπροστά του, αφού βρίσκεται στο ίδιο τραίνο με αυτόν, έτοιμοι να αναχωρήσουν, βλέπει το απελπισμένο πρόσωπο του συζύγου, που κρεμασμένος από το παράθυρο προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του να επιβιβαστεί στο τραίνο μαζί του.

Η απόκτηση ενός ροζ καπέλου είναι το κίνητρο που θα κάνει τη σύζυγο να παραμείνει στη Βαρσοβία, ένα ροζ καπέλο που δεν θα είχε τη δυνατότητα να φορέσει ποτέ στην πολωνική επαρχία. 

Κι ενώ ο θεατής αρχίζει να συνηθίζει το «πιγκ-πογκ» των ερωταποκρίσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών, ένα παιχνίδι που έγινε αφορμή για την πρώτη ρήξη μεταξύ των συζύγων, υπάρχει μια ανατροπή που την ακολουθεί μια δεύτερη πιο εντυπωσιακή.

Η Τατιάνα Λύγαρη αφήνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή που είχε πριν από 25 χρόνια στην παράσταση, κρατάει όμως τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της εμπειρίας του θεατή, υπογράφοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση.

Άραγε η εμπειρία θα ήταν εξίσου εντυπωσιακή αν η παράσταση διαδραματιζόταν σε συμβατικό θέατρο; Ποιος νοιάζεται; Καθώς απομακρύνεται κανείς από την αμαξοστοιχία αναρωτιέται τι ήταν καλύτερο: ο χώρος της παράστασης, το κείμενο, η σκηνοθεσία, η ερμηνεία, η μουσική, οι χορογραφίες, τα κουστούμια, τα φώτα, μέσα και έξω από το τρένο; Μάλλον ο συνδυασμό τους, που εξασφαλίζει μια μαγική βραδιά.

Συντελεστές

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Τατιάνα Λύγαρη
Πρωτότυπο κείμενο: Αγνιέσκα Οσιέτσκα
Μετάφραση: Ηρώ Μαυροειδή
Σκηνοθεσία: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μηνάς Αλεξιάδης
Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Τραγούδι off: Αφροδίτη Μάνου, Σπύρος Σακκάς
Χορογραφίες: Νατάσσα Ζούκα
Επιμέλεια κοστουμιών: Εβελίνα Δαρζέντα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μιράντα Ζησιμοπούλου
Πρωταγωνιστούν: Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Έλενα Μεγγρέλη
Μουσικός επί σκηνής: Αιμιλιανός – Γιώργος Σταυρινός
Επικοινωνία ArtsPR

Παραστάσεις
Θεατρικό Βαγόνι

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00
16 Ευρώ Ολόκληρο / 10 Ευρώ Φοιτητικό – Εκπτωτικό – Ανέργων / 5 Ευρώ Ατέλειες

Προαγορά εισιτηρίων απαραίτητη:
– Ηλεκτρονικά στο www.viva.gr
– Τηλεφωνικά στο 11876 (viva)